ΒΙΟΤΕΧΝΕΣ ΡΟΥΧΩΝ: «ΠΕΘΑΝΑΜΕ»…ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ!
«Aπό το 1978 αγόρι μου είμαι βιοτέχνης. Κάποτε απασχολούσα 8 άτομα. Πλέον έχω μείνει μόνος μου. «Εγώ και η κατάρα μου». Ο τζίρος είναι μειωμένος 80%-90% περίπου. Και έχω και τις οφειλές προς τον ΟΑΕΕ. Πάνω από 20.000 ευρώ. Αν δεν χρωστούσα τόσα, πίστεψε με, θα είχα βγει στην σύνταξη. Λόγω χρέους όμως, κάθομαι αναγκαστικά. Και εδώ είναι το τραγικό της υπόθεσης: Όσο κάθομαι, τόσο πιο πολύ χρεώνομαι. Κάθε μέρα που έρχομαι για δουλειά… «μπαίνω» όλο και πιο μέσα. Δεν υπάρχει πάτος σε αυτό το βαρέλι. Δεν ξέρουμε καν που βρίσκεται ο πάτος. Εδώ και 7 χρόνια βιώνουμε ένα μαρτύριο. Όλοι οι πελάτες έχουν «εξαφανιστεί». Ακόμη και από την χονδρική έχουν «κάνει φτερά». Δυστυχώς, όλοι αγοράζουν είτε κινέζικα, είτε τούρκικα. Κανείς δεν προτιμά πια τα ελληνικά προϊόντα. Όσον αφορά τα δήθεν κέρδη μου…απλά δεν υπάρχουν. Καμία σχέση με τις παλιές, καλές εποχές. Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν αυτό που ζουν οι βιοτέχνες. Τι μπορώ να κάνω; Να πάω σε άλλη δουλειά στα 60 μου; O κόσμος παζαρεύει διαρκώς για τις τιμές…Πρόσφατα, συνέβη κάτι απίστευτο. Ήρθε ένας τύπος, στον οποίο είχαν κάνει δώρο δύο πουκάμισα από το κατάστημα μου. Μου τα επέστρεψε, χωρίς να έχουν κάποιο πρόβλημα, και μου ζήτησε…να του δώσω πίσω τα λεφτά. Έφερε δηλαδή το δώρο…και ζήτησε χρήματα. Εκεί έχουμε φτάσει. Δεν «υπάρχουμε» πια ως επαγγελματίες. Κάποτε είχαμε προσωπικό, κέρδη, καλή ψυχολογία. Σήμερα…δεν μας έχει απομείνει τίποτα. Φταίμε και εμείς βέβαια. Βλέπαμε την θάλασσα και την περνούσαμε…για κάμπο. Έπρεπε να είμαστε πιο προσεκτικοί με τις αγορές μας, με τις πωλήσεις, με τους πελάτες. Χάθηκαν πολλά λεφτά. Μην μου θυμίζεις πάντως τα «πιστόλια» που έφαγα, γιατί είναι μια πολύ «πονεμένη» ιστορία. Εκεί και αν δεν χάθηκαν…χρήματα. Φταίνε όμως και οι πολιτικοί μας γιατί δεν μας κοίταξαν, δεν ενδιαφέρθηκαν για την Ελλαδίτσα. Κοιτούσαν μόνο την πάρτη τους. Και δεν έχει σημασία αν ήταν κυβέρνηση ή αντιπολίτευση. Όταν ένας πολίτης χρωστά μια κλήση, και 20 χρόνια να περάσουν, το πρόστιμο θα τον «ακολουθεί» και θα πρέπει κάποια στιγμή να το πληρώσει. Αν είσαι πολιτικός όμως, τα αδικήματα σου παραγράφονται. Σε ποια δικαιοσύνη και σε ποια ανάπτυξη να ελπίζουμε; Ευτυχώς που δεν έχω τα παιδιά μου μαζί, να «βασανίζονται» και αυτά…Ευτυχώς που έχουν τις δικές τους δουλειές και όχι του πατέρα τους…» υποστηρίζει απογοητευμένος στο bangladeshnews.gr, o Βασίλης Στρατής, ιδιοκτήτης βιοτεχνίας πουκαμίσων.
ΒΙΟΤΕΧΝΙΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΟΥΚΕΤΑ…ΑΠΟ ΤΑ ΡΟΥΧΑ!!
ΚΑΘΕ ΠΕΡΣΙ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΚΑΘΕ ΦΕΤΟΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ. ΗΔΗ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΒΙΟΤΕΧΝΕΣ «ΟΡΘΙΟΙ», ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΡΑΜΕ ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΧΕΡΙΟΥ…
«Η κίνηση είναι μηδενική. Είμαι εδώ από το 2010. Μέχρι και το 2012 υπήρχε μια υποτυπώδης κίνηση, κάτι γινόνταν. Σήμερα όμως…κατρακύλα. Οι τζίροι μας έχουν μειωθεί στο μισό και βάλε. Όλα είναι εναντίον μας. Είχα πολλούς πελάτες από την Κύπρο, που άφηναν λεφτά, αλλά πλέον προτιμούν τα κινέζικα. Ο ανταγωνισμός που δεχόμαστε από εκεί είναι ανελέητος. Περνάω όλη την ημέρα μου στο μαγαζί. Την μια μέρα κάτι μπορεί να κινηθεί, να μπουν κάποια ευρώ στο ταμείο…και τις επόμενες τρεις ημέρες να μην πατήσει πελάτης. Και δεν είμαι μόνο εγώ έτσι, όλοι οι βιοτέχνες τα ίδια λούκια τραβάνε. Αν σκεφτεί κανείς μάλιστα, πως το σύνολο των υπαλλήλων των βιοτεχνιών έχει απολυθεί, μάλλον είμαι πολύ τυχερή που διατηρώ ακόμη την δουλειά μου. Πουλάμε ρούχα γάμου. Αν και την περίοδο αυτή, την περίμενα πιο «ανεβασμένη», είναι πολύ υποτονικά τα πράγματα. Απευθυνόμαστε σε συνταξιούχους κυρίως. Σήμερα το πρωτοσέλιδο εφημερίδας έγραφε: «12 καρφιά για τους συνταξιούχους». Υπάρχει περίπτωση να το διαβάσει κάποιος συνταξιούχος αυτό και να έρθει να ψωνίσει; Έχουν κοπεί μισθοί, συντάξεις, ο κόσμος έχει «βουλιάξει» στην ανασφάλεια και τον φόβο. Αν του περισσέψει έστω και ένα ευρώ, θα κοιτάξει να το βάλει στην άκρη ή να αγοράσει φαγητό. Δεν θα αγοράσει ρούχα. Ακόμη και αν μπουν στο μαγαζί, θα «παζαρέψουν» σαν τρελοί. Αυτοί κανονίζουν τις τιμές, όχι εγώ. Προκειμένου να τους χάσεις, υποκύπτεις στις πιέσεις και στις… «εκπτώσεις» τους. Η λιανική πάντως, όσον αφορά τις τιμές, έγινε χονδρική! Φοβάμαι μην κλείσει η επιχείρηση στην οποία εργάζομαι και μείνω χωρίς δουλειά. Όταν βλέπω τόσα μαγαζιά παρατημένα, με πιάνει κατάθλιψη. Στην Μαρτίου, εκεί που μένει η μητέρα μου, τα λουκέτα είναι απανωτά. Τα ίδια και χειρότερα στους Αμπελόκηπους που μένω εγώ…» δηλώνει η υπάλληλος βιοτεχνίας ρούχων, Βαρβάρα Βασιλειάδου. Τα δύο της παιδιά και ο άνδρας της είναι άνεργοι.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ