ΒΙΟΤΕΧΝΕΣ: ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΟΥΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΑΡΤΗ…

«Ο τζίρος έχει «κατρακυλήσει» από το 2009. Πολλές φορές προσπαθήσαμε να βρούμε την ισορροπία μας, αλλά η κρίση μας τραβά διαρκώς πίσω. Κάθε φορά, που η αγορά πάει να βρει τα πατήματα της, τον βηματισμό της, κάτι συμβαίνει και ξαναγυρνάμε στην ίδια άσχημη κατάσταση. Ο μειωμένος τζίρος οφείλεται πρωτίστως στα «εξαφανισμένα» εισοδήματα των καταναλωτών. Από την στιγμή που μειώθηκαν σε αυτό το βάθος, αναπόφευκτα, επηρεαστήκαμε αρνητικά και εμείς.  Από εκεί που κάποιος αγοράζε για 100, τώρα αγοράζει με το ζόρι για 50, ίσως και λιγότερο. Σκεφτείτε μόνο, πως το 2009, ο μέσος μισθός ενός υπάλληλου, ήταν μεταξύ 1.000 και 1.200 ευρώ. Σήμερα είναι 500 με 600 ευρώ. Πως να περιμένεις από τον άνθρωπο αυτόν να καταναλώσει; Με τι χρήματα; Το 2009 τζιράραμε περίπου 4,5 εκ. ευρώ, και το 2015, το νούμερο αυτό έπεσε στο 1,1 εκ. ευρώ. Χάσαμε δηλαδή, πάνω από το 70% του τζίρου μας. Απασχολούσαμε κάποτε 45 άτομα. Μου έχουν απομείνει 22. Η φορολογία είναι παράλογη, και το κακό είναι, ότι η νομοθεσία γύρω από τα φορολογικά ζητήματα αλλάζει διαρκώς. Είναι ένα «έξοδο» που δεν μπορείς να προβλέψεις, ένας αστάθμητος παράγοντας που επηρέαζει την ανάπτυξη κάθε εταιρείας, είτε νέας, είτε παλιάς. Λες π.χ, ότι θέλω  να επεκταθώ, να ανοίξω ένα υποκατάστημα, αλλά με εμποδίζει η φορολογική και ασφαλιστική «αστάθεια» δηλώνει προβληματισμένος στο bangladeshnews.gr, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας ενδυμάτων «GRAMA», Άρης Βασιλειάδης.

Η ΒΑΡΙΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ «ΔΙΩΧΝΕΙ» ΚΑΘΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΒΟΗΘΟΥΣΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ…

«Η φορολογία είναι τεράστια, δεν σε αφήνει να επενδύσεις, να προχωρήσεις παραπάνω. Το κράτος σου «ρουφά» όλη την ενέργεια μέσω των φόρων και μετά δεν μπορείς να κινηθείς. Μας έχει μετατρέψει σε εισπράκτορες, προκειμένου να γεμίζουμε τα ταμεία του. Αντί να κοιτάξει να πάρει τα χρήματα που πρέπει, από την αύξηση της παραγωγής, προσπαθεί ματαίως να τα πάρει από την αύξηση των φόρων. Είναι πέρα για πέρα αδιέξοδη αυτή η λογική τους. Μοιάζει σαν να πουλάς ένα φόρεμα 100 ευρώ, και επειδή δεν έχεις καθόλου δουλειά, αποφασίζεις ξαφνικά να το βάλεις στα 150 ευρώ. Πείτε μου, υπάρχει καμία περίπτωση να το πουλήσεις;».

Η πορεία τους είναι σχεδόν…προδιαγεγραμμένη. Σε αυτό το βαρέλι, ο πάτος ακόμη δεν έχει φανεί. Οι βιοτέχνες μετρούν καθημερινά απώλειες. Η απόγνωση τους δεδομένη, όπως και τα λουκέτα που… «κοσμούν» τις πάλαι ποτέ δυναμικές επιχειρήσεις τους. Ακόμη και αυτοί που κατορθώνουν να κρατούν το μαγαζί τους ανοιχτό, έχουν υποστεί τα πάνδεινα. Αναγκάστηκαν να απολύσουν μεγάλο κομμάτι του προσωπικού τους, η φορολογία εφορμά στα… «αποψιλωμένα» τους ταμεία αρπάζοντας ότι βρίσκει, με τα πορτοφόλια των καταναλωτών από την άλλη, να πραγματοποιούν όλο και πιο σπάνιες…εμφανίσεις. Οι εμπορικοί δρόμοι των μεγάλων πόλεων, που κάποτε έσφυζαν από ζωή και χρήμα, σήμερα είναι ερημικοί, με τους ελάχιστους περαστικούς να χαζεύουν τις βιτρίνες αλλά να διστάζουν να μπουν μέσα. Οι επιχειρηματίες, καθισμένοι στις καρέκλες τους, ατενίζουν την κατάσταση με παράπονο και οργή, αναπολώντας τα περασμένα μεγαλεία. Οι διαγραφές από τα μητρώα των επιμελητηρίων, αμέτρητες. Όσοι επιλέξουν να δοκιμάσουν την τύχη τους στο επιχειρείν, αντιμετωπίζονται περίπου ως…τρελοί. Η ιστορία της βιοτεχνικής παρακμής, ειδικότερα στην πόλη της Θεσσαλονίκης, απεικονίζει γλαφυρά την διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Αντιμέτωποι με μια παράλογη φορολογία, που αναγκάσε πολλές επιχειρήσεις είτε να κλείσουν, είτε να μεταναστεύσουν σε γειτονικές χώρες με…»φιλικούς» φορολογικούς συντελεστές, με μνημόνια που εξαϋλωσαν τα εισοδήματα των καταναλωτών, οι βιοτέχνες είχαν δύο επιλογές: Ή θα το πάλευαν ή θα έκλειναν. Με πόνο καρδιάς οι περισσότεροι, επέλεξαν το δεύτερο…

ΑΝΤΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ, ΤΟΥΣ «ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ» ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ…

«Αγωνιζόμαστε και προσπαθούμε να κρατηθούμε. Η κατάσταση είναι πολύ άσχημη και κυρίως, χωρίς καμία προοπτική εξόδου από αυτό το τούνελ. Ο τζίρος μου έχει μειωθεί πάνω από 50%. Είχα 3 υπαλλήλους στην δουλειά μου, και πλέον, έχω απομείνει μόνο με έναν. Δουλεύω και εγώ πολλές ώρες. Όσα συμβαίνουν, τείνουν στην περαιτέρω συρρίκνωση της αγοράς. Γίνεται το ακριβώς αντίθετο, από αυτό που έπρεπε να συμβαίνει. Αντί λοιπόν να μειώνουν τους φόρους, να δίνουν κίνητρα στις επιχειρήσεις για να αναπτυχθούν, αυτοί κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να «χαντακώσουν» ακόμη περισσότερο την επιχειρηματικότητα. Αυξάνουν την φορολογία, μειώνουν μισθούς και συντάξεις, με την ακρίβεια να παραμένει «αχαλίνωτη». Οι επιχειρήσεις, είτε κλείνουν, είτε επιλέγουν να μεταναστεύσουν» τονίζει ο βιοτέχνης Ματθαίος Τσακιρίδης.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΝΗΓΟΥΝ…

«Προ κρίσης, έπιανα τζίρο έως και 300.000 ευρώ. Σήμερα έχω πέσει στις 130.000. Τα «ροκανίζει» όμως το κράτος, έχουμε υποπέσει και στην αμαρτία βλέπετε, να διαθέτουμε και ακίνητη περιουσία. Είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε για τα ίδια μας τα σπίτια. Την ίδια ώρα, η κίνηση στους δρόμους έχει μειωθεί δραματικά. Ο κόσμος κάθεται σπίτι του ή βγαίνει στην αγορά μόνο για βόλτα. Όχι όμως για να ψωνίσει. Η οδός Πτολεμαίων ήταν κάποτε ένα «μελίσσι». Σήμερα, το μόνο που αντικρίζει κανείς είναι κλειστά μαγαζιά. Η ανεργία είναι φοβερή. Εκεί που δεν υπάρχουν επιχειρήσεις, δεν υπάρχουν εργαζόμενοι. Έχουμε και τα κινεζάδικα από την άλλη, τα οποία μας κάνουν φοβερή ζημιά. Οι έλληνες βιοτέχνες είναι θύματα ενός ακραία αθέμιτου ανταγωνισμού. Η φοροδιαφυγή που λαμβάνει χώρα εκεί, είναι απίστευτη. Τα βράδια ξεφορτώνουν νταλίκες και φορτηγά, «ύποπτα» εμπορεύματα. Τα παρακολουθεί κανείς άραγε αυτά;».

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ