ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ DOWN EΛΛΑΔΑΣ: ΑΝ ΔΕΝ ΒΡΕΘΟΥΝ ΣΥΝΤΟΜΑ ΧΡΗΜΑΤΑ…ΒΑΖΟΥΜΕ ΛΟΥΚΕΤΟ
«Τα έσοδα που προέρχονταν από τις δωρεές έχουν μειωθεί δραματικά. Μιλάμε για μια πτώση της τάξης…του 80%. Τα έσοδα επίσης από τις μπομπονιέρες που φτιάχναμε, έχουν και αυτά δραστικά μειωθεί. Λιγότεροι γάμοι, λιγότερες παραγγελίες, ελάχιστα χρήματα για εμάς. Καθώς είμαστε αυτοχρηματοδοτούμενος σύλλογος, δεν λάβαμε ποτέ κρατική χρηματοδότηση. Εκτός αν κάποιος θέλει να χαρακτηρίσει ως… χρηματοδότηση, ένα ποσό περίπου 60.000 ευρώ που βάλαμε στα ταμεία μας, για τα 27 χρόνια χρόνια λειτουργίας και προσφοράς του συλλόγου. Τώρα που σταμάτησαν οι δωρεές, πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να πληρώσουμε το ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό. Πολύ φοβάμαι πως δεν μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στην μισθοδοσία του Μαϊου. Η κατάσταση είναι πιο άσχημη από ότι την περιγράφω. Τι θα συμβεί σε εμάς και στον σύλλογο αν δεν έχουμε να πληρώσουμε ΙΚΑ και εφορία; Πρόθεση μας είναι η μεταφορά των υπηρεσιών και των εργαστηρίων του Συλλόγου από την Τούμπα, στο νεόδμητο κτίριο που κατασκευάστηκε μέσω ΕΣΠΑ, στην Καλαμαριά. Εκεί προβλέπεται να λειτουργήσει Κέντρο Διημέρευσης-Ημερήσιας Φροντίδας και Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης ατόμων με σύνδρομο Down. Aρκεί να σας πω ότι στην στέγη θα λειτουργούν 8 διαμερίσματα πλήρως εξοπλισμένα για άτομα με σύνδρομο Down, υπό την διακριτική εποπτεία εξειδικευμένου προσωπικού που θα μεριμνά για τις ανάγκες που θα προκύπτουν, ενώ στο Κέντρο Φροντίδας θα υπάρχει και πισίνα για να μάθουν κολύμπι τα παιδιά μας, δραστηριότητα πολύ σημαντική για αυτά. Το πρόβλημα είναι, ότι μας λείπουν…30.000 ευρώ προκειμένου να εγκατασtαθούμε στο νέο μας κτίριο. Αυτό είναι το ύψος των λειτουργικών του εξόδων. Στο ποσό αυτό προσθέστε, και μέρος του απαραίτητου εξοπλισμού που μας λείπει. Το πραγματικό πρόβλημα όμως, είναι το άγχος των γονιών για το μέλλον των παιδιών τους. Ποιος θα τα φροντίσει, όταν αυτοί φύγουν από την ζωή; Πρέπει επιτέλους ο κόσμος να ενημερωθεί για τα άτομα με σύνδρομο Down και να ευαισθητοποιηθεί γύρω από την επανένταξη των ανθρώπων αυτών στον κοινωνικό ιστό» αναφέρει ο πρόεδρος του Συλλόγου Συνδρόμου Down Eλλάδος, Σταύρος Τσιφλίκης.
Δεν θα κάνουμε το παραμικρό σχόλιο γύρω από την απροθυμία/αδιαφορία/ανικανότητα του ελληνικού κράτους να χρηματοδοτήσει τις δομές εκείνες που προσφέρουν ουσιαστικό έργο και στήριξη σε συνανθρώπους μας που έχουν πραγματικά ανάγκη. Θα θυμίσουμε μόνο ένα παλιότερο ρεπορτάζ του bangladeshnews.gr, σχετικά με την φοβερή δυσκολία που αντιμετωπίζουν τα ιδρύματα στην προσπάθεια τους να εξασφαλίσουν δωρεές, που θα τους επιτρέψουν την απρόσκοπτη συνέχεια της λειτουργίας τους. Στο ρεπορτάζ «Ιδρύματα: Ψάχνουν με το…κυάλι τις δωρεές», είχαμε φιλοξενήσει τις απόψεις τριών ανθρώπων, προέδρων γνωστών και καταξιωμένων ιδρυμάτων, που μας παρουσίασαν από πρώτο χέρι τα τεράστια προβλήματα που προκαλούνται από την… «εξαφάνιση» των δωρεών λόγω κρίσης. Ο Γιώργος Πρωτόπαππας, Γενικός Διευθυντής των «Παιδικών Χωριών SOS» είχε αναφέρει χαρακτηριστικά πως για τις επιχειρήσεις πλέον, ως κοινωνική δράση λογίζεται…η πληρωμή των εργαζόμενων τους, πως οι δωρεές χρημάτων από τις μεγάλες εταιρείες μετατράπηκαν σταδιακά…σε περιορισμένες δωρεές προϊόντων, με τον οβολό που προσφέρουν οι ιδιώτες, σπανίως να ξεπερνά…τα 10 με 15 ευρώ. Ο Κώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος στο «Χαμόγελο του Παιδιού» μας επισήμανε, πως αν κάποτε χρειάζονταν να χτυπήσουν 10 πόρτες για να μαζέψουν 1.000 ευρώ, η σημερινή εποχή απαιτεί να χτυπήσουν τουλάχιστον…100 πόρτες. Οι εταιρείες έχουν «αυτοπεριοριστεί» δραματικά, με τις χρηματικές δωρεές, από τους απλούς, «μικρούς» ιδιώτες να έχουν σχεδόν εκλείψει. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίασε η άποψη του Γιώργου Παπαδάκη, προέδρου στο Ίδρυμα «Χατζηπατέρειο». Σας την παραθέτουμε ολόκληρη: «Οι χορηγίες και οι δωρεές βαίνουν διαρκώς μειούμενες. Μιλάμε για πτώση κοντά στο 50%. Μην ξεχνάτε ότι πολλές επιχειρήσεις είναι επιβαρυμένες όχι μόνο από τους… «ανύπαρκτους» τζίρους αλλά και την υπέρμετρη φορολόγηση. Οι δωρεές δεν εκπίπτουν από την φορολογία τους. Όσον αφορά τα φυσικά πρόσωπα, αυτές θεωρούνται τεκμήριο. Αν μάλιστα τα ποσά που δωρίσουν υπερβαίνουν το 10% του δηλωμένου εισοδήματος τους ή το 10% των δηλωμένων κερδών τους σε περίπτωση που είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, τότε όλο αυτό «μεταφέρεται» στο εισόδημα και φορολογούνται ανάλογα με την κλίμακα που θα προκύψει. Επομένως εγώ έχω δύο επιλογές: Είτε δέχομαι μια ανώνυμη προσφορά, κίνηση που είναι παράνομη, επομένως δεν μπορώ να την δεχθώ καθώς πρέπει να «κόβω» παραστατικό ακόμη και για μια δωρεά των 5 ευρώ, είτε εξαναγκάζομαι να «εγκρίνω» την κίνηση πολλών ιδιωτών, οι οποίοι αντί να προσφέρουν ζεστό χρήμα, αγοράζουν για τα παιδάκια προϊόντα, καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα φορολογηθούν. Για να φανταστείτε την ανησυχία τους, ακόμη και οι δωρεές τροφίμων γίνονται πολλές φορές ανώνυμα».
ΑΝ ΚΛΕΙΣΕΙ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΥΠΟΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟ ΠΛΗΓΜΑ…
«Ο γιος μου είναι 28 χρονών και τώρα κινδυνεύει, όπως και τα άλλα παιδιά μαζί με αυτόν, να μείνει χωρίς προγράμματα και να οδηγηθεί αναπόφευκτα…στην κατάθλιψη. Έχουμε προχωρήσει ήδη σε μείωση προσωπικού και τώρα δεν μπορούμε να πληρώσουμε αυτούς που απέμειναν. Η επόμενη κίνηση είναι να κλείσει ο σύλλογος. Το σύνολο της κρατικής επιχορήγησης που λάβαμε όλα τα χρόνια της λειτουργίας μας είναι αμελητέο, αστείο. Σχεδόν…μηδενικό. Στηριζόμασταν και επιβιώναμε μέσω σποραδικών δωρεών από φίλους, εταιρείες και κρατικούς φορείς. Όλα δωρεές. Τον κύριο όγκο των εξόδων τον σήκωναν στις πλάτες τους, οι γονείς των παιδιών. Κανείς άλλος. Κάνουμε τεράστιο αγωνα καθημερινά. Τα πηγαινοφέρνουμε πρωϊ-απόγευμα στον σύλλογο, γιατί μόνο εδώ, είναι τόσο χαρούμενα. Έχουν τους φίλους τους, κάνουν τις δραστηριότητες τους. Αλλιώς, θα πρέπει να είναι όλη την ημέρα «εγκλωβισμένα» στο σπίτι, μπροστά στην τηλεόραση. Μην νομίζετε όμως, πως και εμείς, δεν αντιμετωπίζουμε προβλήματα. Δεν μπορούμε στιγμή να τα αφήσουμε μόνα τους. Μόνο εδώ, στον σύλλογο, μπορούμε να ξεκλέψουμε λίγες ώρες για εμάς, και αυτές, πιστέψτε με, δεν προορίζονται για διασκέδαση αλλά για να δουλέψουμε. Τα φυσιολογικά παιδιά, κάποια στιγμή μεγαλώνουν, φεύγουν από τις οικογένειες τους, ζουν τις ζωές τους όπως αυτά επιθυμούν. Τα δικά μας παιδιά όμως…θα παραμείνουν για πάντα παιδιά. Θα είναι μια ζωή μαζί μας. Πρέπει η πολιτεία, το κράτος, να σκύψει με προσοχή και ευαισθησία πάνω από τα προβλήματα μας. Να τα αφουγκραστεί και να μας προσφέρει λύσεις. Πρέπει να μας δει με άλλο μάτι. Δεν θέλουμε πολλά πράγματα. Λίγα ζητάμε. Και αυτά, για το καλό των παιδιών μας. Να βρεθούν τα χρήματα για να πληρωθεί το εξειδικευμένο προσωπικό. Να μην σταματήσουν τα προγράμματα. Αυτό ζητάμε: Μια σταθερή επιχορήγηση για το προσωπικό. Για τα παιδιά μας» δηλώνει στo bangladeshnews.gr, η Μαρία Ζαϊμη, γονέας παιδιού με σύνδρομο Down και αντιπρόεδρος στον Σύλλογο Συνδρόμου Down Ελλάδας.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ