«ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ»: ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΧΤΥΠΟΥΝ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΕΣ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΧΩΡΙΩΝ SOS…
«Θέλω να δουλέψω, αλλά δεν έχω που να αφήσω τα παιδιά μου. Δεν υπάρχει σύζυγος για να τα κρατήσει, ούτε κάποιος συγγενής που θα μπορούσε να με βοηθήσει. Η μόνη βοήθεια που έχω είναι από τα Παιδικά Χωριά SOS. Δεν είμαι από την Αθήνα, έχω έρθει από την Πάτρα. H κατάσταση εκεί, είναι ακόμη πιο απελπιστική. Οι εμπορικοί δρόμοι της πόλης έχουν ερημώσει. Aπέμειναν ελάχιστα καταστήματα, και αυτά επιβιώνουν με τα χίλια ζόρια. Αυτό που με ενοχλεί όμως περισσότερο από όλα και με θίγει, είναι ότι κανείς δεν προσφέρθηκε μέχρι στιγμής να με βοηθήσει. Δεν υπάρχει μια κρατική υπηρεσία η οποία να στηρίξει μια άνεργη μητέρα σαν και εμένα. Σαν πολίτης αισθάνομαι απροστάτευτη, εκτεθειμμένη. Ενδιαφέρθηκε κανείς να ρωτήσει πως πέρασε η οικογένεια μου τα Χριστούγεννα, το Πάσχα; Τα παιδιά μου ήθελαν να γιορτάσουν και δεν μπορούσαν. Να πάρουν μια λαμπάδα για να πάνε στην εκκλησία, να αντικρίσουν ένα τραπέζι με τα απαραίτητα τρόφιμα έστω…Ο σύζυγος μου σκοτώθηκε πριν από μερικά χρόνια, η μητέρα μου δεν ζει και ο πατέρας μου, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με μια κουτσουρεμένη σύνταξη. Αναρωτιέμαι τι κάνει αυτό το κράτος για εμένα; Αν δεν υπήρχαν τα Παιδικά Χωριά SOS, που θα πήγαινα, τι θα έκανα; Θέλω, αλλά δεν μπορώ να είμαι μητέρα για τα παιδιά μου, μια αξιοπρεπής μητέρα που καλύπτει τις ανάγκες των τριών παιδιών της. Τα παιδιά ξέρουν αυτά που πρέπει να ξέρουν. Η μεγάλη μου σπουδάζει, τα άλλα, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, πηγαίνουν ακόμη στο δημοτικό. Μεγαλώνουν μέσα στα ψέματα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Μεγαλώνουν δυστυχώς μέσα στα ψέματα. Όταν τα μικρά μου μεγαλώσουν, πως θα τα σπουδάσω; Είναι άριστοι μαθητές. Όταν έρθει η ώρα, που θα βρω τα χρήματα για τις σπουδές τους, για να φτιάξουν μετέπειτα την ζωή τους;» αναρωτιέται απογοητευμένη στο bangladeshnews.gr, η Ελεάνα, μονογονέας, μακροχρόνια άνεργη και μητέρα 3 παιδιών…
ΟΛΑ ΣΧΕΔΟΝ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΩΡΙΑ SOS ΦΕΡΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΙΘΕΤΑ…
«Το τελευταίο πεντάμηνο, έχουμε παρατηρήσει μια αύξηση των αιτημάτων, κυρίως από οικογένειες που κατοικούν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Λόγω της υψηλής όσο και συνεχιζόμενης ανεργίας, αλλά και του κόστους καθημερινής διαβίωσης, τα νοικοκυριά αυτά έρχονται αντιμέτωπα με ένα τεράστιο αδιέξοδο. Το πλέον λυπηρό είναι, ότι το 90% των αιτημάτων, προέρχεται από ελληνικές οικογένειες. Νέα ζευγάρια με 2 έως 4 παιδιά, που διανύουν τον τέταρτο ή τον πέμπτο χρόνο ανεργίας. Πρόκειται για ανθρώπους από 38 έως 45 ετών, οι οποίοι, παρά την διάθεση τους για εργασιακή προσφορά, δεν μπορούν να απορροφηθούν πουθενά. Χρωστούν λογαριασμούς της ΔΕΗ, ενοίκια, δεν καλύπτονται αυτοί και τα παιδιά τους, από καμία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Έχουμε επίσης πολλές μονογονεϊκές οικογένειες που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης. Η αύξηση των αιτημάτων από αυτήν την κατηγορία, ανέρχεται περίπου στο 40%. Να φανταστείτε, πως πριν από 10 ημέρες στην Κρήτη, απομακρύναμε μέσω εισαγγελικής εντολής, 7 παιδιά από 2 οικογένειες, καθώς οι γονείς τους, δεν μπορούσαν να τα φροντίσουν. Οι συνθήκες διαβίωσης τους ήταν άθλιες. Προσέξτε κάτι σημαντικό: Δεν τα κακοποιούσαν οι γονείς τους, ήταν κακοποιητικές οι συνθήκες. Ευτυχώς λάβαμε μια δωρεά από το ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», η οποία μας επέτρεψε να αυξήσουμε την δυναμική μας, ικανοποιώντας τα αιτήματα για βοήθεια, περίπου 100 οικογενειών από την Θεσσαλονίκη, δημιουργήσαμε ένα κέντρο στήριξης στα Γιάννενα και ένα ακόμη στο Περιστέρι Αττικής. Και σε αυτές τις περιοχές, τα αιτήματα για βοήθεια είναι αυξημένα. Όσο βαθαίνει η κρίση, κλείνουν επιχειρήσεις και δεν δημιουργούνται θέσεις εργασίας, η κατάσταση θα παραμένει απελπιστικά ίδια» δηλώνει στο bangladeshnews.gr, o Γιώργος Πρωτόπαππας, Γενικός Διευθυντής των Παιδικών Χωριών «SOS».
Kάποτε θα χαρακτηρίζονταν ως…αδιανόητο σενάριο, οι προφητείες κακεντρεχών τρελών οι οποίοι αγνοούσαν την συνεχιζόμενη κερδοφορία εύρωστων επιχειρήσεων, τα «παχιά» πορτοφόλια των πολιτών, και τις υποφερτές, αλλά σε καμία περίπτωση ανησυχητικές ουρές του ΟΑΕΔ. Η προοπτική, ότι μια μέρα η συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών που θα ζητούσαν στήριξη από κοινωνικές δομές προστασίας θα ήταν ελληνικές, πως θα αδυνατούσαν να φροντίσουν και να θρέψουν τα ίδια τους τα παιδιά, ό,τι θα απαιτούνταν έως…και εισαγγελική εντολή για να απομακρυνθούν από τα σπίτια τους, μικρά αγόρια και κορίτσια, που δεν μπορούσε πλέον να τους παρασχεθεί φαγητό και ρουχισμός, θα απορρίπτονταν…ως ανεδαφική. Και όμως, αυτή η προοπτική έγινε η φρικτή πραγματικότητα. Το 90% των αιτημάτων που καταφθάνουν στα κέντρα στήριξης των Παιδικών Χωριών SOS, προέρχονται από ελληνικές οικογένειες, οι οποίες «τσακισμένες» από την ανεργία και το κόστος ζωής, έφτασαν στο σημείο να ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια προκειμένου να επιβιώσουν τα παιδιά τους. Παλιότερα, αποτελούσαν μια αμελητέα μειοψηφία. Την θέση τους καταλάμβαναν μετανάστες, πρόσφυγες, άνθρωποι από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Σήμερα όμως αυτοί έχουν «εξαφανιστεί» και τα αιτήματα για παροχή φροντίδας φέρουν ελληνικά επίθετα. Οικογένειες που κάποτε είχαν τις δουλειές τους, μαμά και μπαμπάς που εργάζονταν κανονικά και με τους μισθούς τους, παρείχαν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Η κρίση που ενέσκηψε όμως, «εξαφάνισε» τα προνόμια μιας φυσιολογικής ζωής, μετατρέποντας τους άλλοτε αξιοπρεπείς εργαζόμενους σε επαίτες. Η μακροχρόνια ανεργία, η οποία παρά τα μνημόνια και τα συνεπακόλουθα μέτρα λιτότητας, δεν μειώθηκε, αποκλείει κάθε πιθανότητα ευρέσεως εργασίας ή προσφέρει στην καλύτερη περίπτωση, έναν τόσο χαμηλό μισθό, που στην ουσία, η ανεργία…καθίσταται προτιμότερη. Η ψυχολογία τους έχει πέσει στα «Τάρταρα», αφού οι πιθανότητες επαγγελματικής αποκατάστασης γίνονται ισχνότερες μέρα με την μέρα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των Παιδικών Χωριών SOS, το 2012 στηρίχθηκαν 1.100 οικογένειες, το 2013, 1.640, νούμερο που έμεινε το ίδιο μέχρι και το πρώτο εξάμηνο του 2015. Από τον Νοέμβριο όμως και μετά, η βοήθεια αφορούσε 1.920 οικογένειες και τον Μάρτιο του 2016, η στήριξη κάλυπτε…2.100. Στα συρτάρια των Παιδικών Χωριών SOS, εκκρεμούν άλλες 250 αιτήσεις στις οποίες δεν μπορεί να ανταποκριθεί…
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ. ΠΟΙΕΣ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΟΥΜΕ ΠΡΩΤΕΣ;
«Βεβαίως και υπάρχει αύξηση στον αριθμό των οικογενειών που ζητούν στήριξη και φροντίδα. Το άλλο απογοητευτικό στοιχείο είναι πως για τις οικογένειες που στηρίζουμε ήδη, δεν φαίνεται πουθενά φως στο τούνελ. Παραμένουν στην ίδια άσχημη κατάσταση, όπως όταν είχαν έρθει σε εμάς για να τις βοηθήσουμε. Αυτό εν πολλοίς σημαίνει, ότι δεν μπορούμε να τις αντικαταστήσουμε με νέες. Η κρίση διαρκώς βαθαίνει, αυτή την εικόνα εισπράττουμε από τα κέντρα στήριξης. Δεν υπάρχουν μέχρι στιγμής, σημάδια ανάκαμψης της οικονομίας, έτσι ώστε να πούμε ότι για τις οικογένειες αυτές υπάρχει μια ελπίδα, μια διέξοδος από το τούνελ στο οποίο έχουν παγιδευτεί. Πως να φροντίσουμε νέες οικογένειες, πως να στηρίξουμε αυτούς που έρχονται και χτυπούν τώρα τις πόρτες μας, όταν οι οικογένειες που ήδη έχουμε, αδυνατούν, ακόμη και σήμερα, να σταθούν στα πόδια τους;» τονίζει ο Γιώργος Μπασδάρης, Υπεύθυνος Κοινωνικών Προγραμμάτων στα Παιδικά Χωριά SOS Β. Ελλάδας.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ