ΡΕΣΕΨΙΟΝΙΣΤ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ ΜΥΚΟΝΟΥ: ΕΒΓΑΖΑΝ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΑΣ…ΕΚΛΕΒΑΝ ΤΑ ΕΝΣΗΜΑ
«Δούλεψα ως ρεσεψιονιστ σε μεγάλο, 5 αστέρων ξενοδοχείο στην Μύκονο, το οποίο ανήκει σε γνωστό όμιλο ξενοδοχείων. Πριν σας πω το οτιδήποτε, σας λέω μόνο, ότι η συγκεκριμένη μονάδα «βούλιαζε» από κόσμο. Ο ετήσιος τζίρος της, κυμαίνονταν από 3 έως 3,5 εκ. ευρώ. Οι συνθήκες εργασίας εκεί όμως θύμιζαν… «Νταχάου». Το ίδιο βέβαια, ισχύει και για τα ξενοδοχεία της Σαντορίνης και της Κεφαλονιάς. Η επιχείρηση μου κολλούσε 25 ένσημα τον μήνα, αλλά τα 25 αυτά ένσημα αφορούσαν…5νθήμερη εργασία, και όχι την εργασία των 7 ημερών στην οποία επιδιδόμουν και ίσχυε στην πραγματικότητα. Επομένως…μου έτρωγαν τα ένσημα 2 ημερών. Δούλευα ανασφάλιστος. Προσέξτε όμως: Η σύμβαση που υπογράφεις είναι 5νθήμερη, άρα οι εργοδότες είναι καλυμμένοι νομικά. Στην πραγματικότητα, σου επιβάλλουν την εργασία των 7 ημερών. Καταλήγεις να δουλεύεις σερί, μήνες ολόκληρους. Σου το λένε κιόλας: «Αν θες να δουλέψεις με αυτές τις συνθήκες έλα, αν όχι, φύγε». Η κατάληξη: Συνολικά, μου «έτρωγαν» ένσημα 8 ημερών ανά μήνα. Εννοείται, και οι υπερωρίες απλήρωτες. Δεν είναι όμως το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπισα εγώ και μαζί μου όλο το προσωπικό: Το φαγητό ήταν κάκιστο. Άθλιο. Το κρέας δεν μπορούσες να το φας με τίποτα. Θύμιζε κρέας…στρατού, συνοδευόμενο από μια σαλάτα και προτηγανισμένες πάτατες. Δοκιμάστε εσείς να δουλέψετε, όρθιος, σε μια απαιτητική εργασία, και να έχετε φάει μόνο…μια σαλάτα. Εξίσου άθλια, όπως και το φαγητό, ήταν και τα δωμάτια στα οποία έμενε το προσωπικό. Μιλάμε για αρχαία μπουντρούμια. Το τροπάρι τους, και σε αυτήν την περίπτωση, πανομοιότυπο, με ότι σου έλεγαν και πριν: «Αν σου αρέσει. Αν όχι…φύγε. Υπάρχουν άλλα 1.000 άτομα που περιμένουν για την θέση σου» δηλώνει στο bangladeshnews.gr, o Κ.Λ.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΕΙ, ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ…
«Η συμπεριφορά των υπεύθυνων, απέναντι στο προσωπικό είναι αυταρχική, δεν υπάρχει μέσος όρος. Το μοντέλο που επικρατεί εκεί είναι «κάνεις αυτό που σου λέω εγώ ή απολύεσαι». Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχαμε και καθυστερήσεις στις πληρωμές. Όχι μόνο στην δική μου, αφορούσε όλο το προσωπικό. Ενώ είχαμε συμφωνήσει ότι θα πληρωνόμασταν στα τέλη κάθε μήνα, λαμβάναμε τον μισθό μας με καθυστέρηση έως και 10 ημερών. Αυτό δημιουργούσε όπως αντιλαμβάνεστε, προβλήματα. Επίσης, κάτι πολύ άσχημο: Αν ένας σερβιτόρος, πάνω στην αναμπουμπούλα της δουλειάς, πάνω στον πανικό, «έχανε» έναν πελάτη, δηλαδή έφευγε χωρίς να πληρώσει, ήταν υποχρεωμένος μετά να βάλει τα χρήματα από την τσέπη του. Έχω δει σερβιτόρους να κάνουν…έρανο και να συγκεντρώνουν όλοι μαζί λεφτά, προκειμένου να μην επωμιστεί ο συνάδελφος τους, εξ’ολοκλήρου το κόστος. Επιθεώρηση Εργασίας δεν είδα ποτέ. Και έχω δουλέψει σε ξενοδοχεία, ουκ ολίγων νησιών. Δεν τους είδα ποτέ, ούτε άκουσα να πραγματοποιείται κάποιος έλεγχος. Μετά από τόσα χρόνια στο επάγγελμα, έχω καταλήξει πως, αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη, και ειδικότερα τώρα με αυτήν την «τρελή» ανεργία, ο κόσμος θα υποστεί ότι του ζητηθεί, προκειμένου να εξασφαλίσει ένα μεροκάματο. Για αυτό τον λόγο, δεν γίνονται και ποτέ επώνυμες καταγγελίες».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ