ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΣΤΙΣ ΥΠΟΣΤΕΛΕΧΩΜΕΝΕΣ ΤΟΥ ΔΟΜΕΣ ΨΑΧΝΟΥΝ…ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ
«Άτομο «καθαρό», με λευκό ψυχιατρικό…μητρώο, το χαρτζιλικώνουμε «ρεφενέ» οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου για να πληρώσει τα έξοδα του και να μην αναγκάζεται να μπαινοβγαίνει διαρκώς στο νοσοκομείο. Είναι άνεργος, 32 χρονών. Δούλευε σε πολυκατάστημα το οποίο έκλεισε και έμεινε χωρίς δουλειά. Όσο και αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να βρει καινούργια εργασία. Σιγά σιγά τελείωσε και το επίδομα από τον ΟΑΕΔ. Το αποτέλεσμα; Μεταξύ άλλων, τον παράτησε και η σχέση του που προφανώς δεν άντεξε να ζει έτσι. Ζει σε σπίτι δικό του. Φοβάται όμως μήπως του το πάρει η τράπεζα. Αδυνατεί να βγάλει τα έξοδα της καθημερινότητας του, για αυτό έρχεται σε εμάς. Πολλοί είναι αυτοί που μπαινοβγαίνουν στο Ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης αναζητώντας τροφή, ασφάλεια, ζεστασιά. Η αποξένωση έχει φθάσει σε τέτοια επίπεδα, που απλά ζητούν κάποιον για να κουβεντιάσουν» δηλώνει στο bangladeshnews.gr o Κώστας Γκόγκογλου, εργαζόμενος στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΞΕΣΠΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ…
«Οι περισσότερες από τις καινούργιες εισαγωγές προέρχονται από αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων. Άνεργοι οικογενειάρχες, μισθωτοί, που έχασαν τις δουλειές τους και δεν τους προσλαμβάνει κανείς. Πρέπει όμως να γνωρίζετε ότι τα περιστατικά αυτά συνδέονται και με κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας. Ο άνεργος, απελπισμένος και εξαγριωμένος από το αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί, ξεσπά πάνω στην οικογένεια του. Χτυπά γυναίκα και παιδιά και μετά, μέσω εισαγγελικής εντολής, καταλήγει σε εμάς. Βλέπουμε επίσης πολλούς πρώην ελεύθερους επαγγελματίες οι οποίοι, λόγω κρίσης έκλεισαν τα μαγαζιά τους και βρέθηκαν στον δρόμο, γεμάτοι χρέη και χωρίς προοπτικές. Και αυτή η ομάδα ασθενών είναι πολυπληθής στο νοσοκομείο μας».
«Περιστατικά που σχετίζονται με την ανεργία και την απόγνωση που αυτή παράγει, διαχειριζόμαστε καθημερινά. Δυστυχώς είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Πριν λίγες ημέρες περιθάλψαμε άτομο, χωρίς προγούμενο ψυχιατρικών προβλημάτων, το οποίο έχτιζε ένα σπίτι για να κατοικήσει, αναγκάστηκε όμως να βάλει λουκέτο στην δουλειά του και βρέθηκε ξαφνικά μόνος, χρεωμένος και με μισοτελειωμένη κατοικία. Είχε ένα όνειρο, έναν προγραμματισμό και αυτός ναυάγησε. Ήταν φυσικό να κλονιστεί η ψυχική του υγεία, η αυτοεκτίμηση του. Κατέληξε σε εμάς» τονίζει στο bangladeshnews.gr ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης Μανώλης Μπίτσης.
«Απόγνωση και δυστυχία απορρέουν οι επισκέπτες μας. Συναισθήματα που γεννήθηκαν λόγω της ανεργίας, της ανέχειας, της απογοήτευσης για όλα αυτά που βιώνουν. Καθημερινά σχεδόν δεχόμαστε άνεργους. Ανθρώπους που δεν μπορούν να ξεφύγουν από την άσχημη αυτή κατάσταση. Και το εντυπωσιακό είναι ότι δεν ανησυχούν τόσο για τον εαυτό τους, όσο για τα κοντινά τους πρόσωπα. Επειδή δεν μπορούν να τα φροντίσουν. Να τους δώσουν αυτά που έχουν ανάγκη, προκειμένου να νιώσουν ασφάλεια. Μιλάω για τις περιπτώσεις εκείνες που υπάρχουν οικογένειες με μικρά παιδιά και ο μπαμπάς είναι άνεργος» σύμφωνα με τον Ανδρέα Τζήμο, Διευθυντή Ιατρικής Υπηρεσίας του ΨΝΘ, προσωρινού διοικητή του νοσοκομείου.
Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις τις ιστορίες αυτές, ακόμη και όταν τις ακούς από ανθρώπους που τις ζουν καθημερινά και προσπαθούν να τις διαχειριστούν όσο καλύτερα μπορούν. Αν και τα μάτια τους έχουν δει πολλά, υπάρχουν φορές που και οι ίδιοι δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που αντικρίζουν. Ποια εξήγηση να δώσουν για τα απανωτά «κύματα» των ανέργων και των φτωχών που καταφεύγουν κατά χιλιάδες στο Ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης προσπαθώντας να επουλώσουν τα τραύματα που προκάλεσε η κρίση στην ψυχή τους; Και όμως. Μαζί με τα «βαριά» ψυχιατρικά περιστατικά, αποζητούν θεραπεία και άνθρωποι που έχασαν τις δουλειές, που παρασύρθηκαν από τα «απόνερα» της κρίσης και βούλιαξαν σε ένα εφιαλτικό σπιράλ ανέχειας και απελπισίας. Πλέον, η πλειοψηφία των ασθενών φέρει χαρακτηριστικά που ανατριχιάζουν, όχι από την ιδιαιτερότητα τους αλλά από την…χαμένη φυσιολογικότητα τους, πριν τους αγγίξει το αιχμηρό «ραβδί» της κρίσης που μεταμόρφωσε βίαια την ζωή τους…
Και όλα αυτά στο υποστελεχωμένο και υποχρηματοδοτούμενο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, με περισσότερες από 30 δομές «διασκορπισμένες» σε όλη την πόλη. Τα νούμερα μαρτυρούν το…εξαντλητικό βάρος που υπομένει: Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ενώ το 2009 το σύνολο των ασθενών ξεπέρασε ελαφρώς τις 20.000, πέρσι όσοι πέρασαν το κατώφλι του ιδρύματος έφθασαν τις 40.000. Ασθενείς από πολλές περιοχές της χώρας «κατακλύζουν» το νοσοκομείο, είτε εξαιτίας εισαγγελικών εντολών, είτε λόγω «λουκέτου» στις περισσότερες περιφερειακές κλινικές. Πληρότητα νοσοκομείου που αγγίζει το 90%. 24-25 ημέρες εφημερία τον μήνα. Προσωπικό, κάτω από τα όρια ασφαλείας. Εκατοντάδες κενά γιατρών και νοσηλευτών σύμφωνα με το απαρχαιωμένο οργανόγραμμα που χρονολογείται…από το 1985. Κρατική επιχορήγηση μειωμένη πάνω…από 50%. Παρά το φιλότιμο και την αυταπάρνηση των εργαζομένων, τα θεμέλια του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης τραντάζονται επικίνδυνα…
ΣΗΚΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΒΑΡΗ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ…
«Το πρόβλημα της υποστελέχωσης έχει γίνει τα τελευταία χρόνια πολύ έντονο. Δεν μπορούμε να έχουμε το προσωπικό που επιθυμούμε, πολλοί είναι αυτοί που συνταξιοδοτούνται αλλά δεν αντικαθίστανται. Προχωρήσαμε σε αναγκαστική αναδιάταξη του προσωπικού μας, σε μια προσπάθεια να κρατήσουμε ανοιχτές όλες τις κλινικές μας. Επιπλέον, είμαστε υποχρεωμένοι, μετά το κλείσιμο των ψυχιατρικών κλινικών στα περιφερειακά νοσοκομεία, να αναλάβουμε εμείς τα περιστατικά που διαχειρίζονταν. Αυτό συμβαίνει π.χ με τα Γιαννιτσά. Στέλνουμε επίσης ένα δικό μας γιατρό στην Κοζάνη για να βοηθήσει την ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου η οποία αναλαμβάνει ασθενείς από τρεις νομούς. Έχω κενές 15 οργανικές θέσεις γιατρών και άλλες 40-45 από νοσηλευτικό προσωπικό».
Η ΥΠΟΣΤΕΛΕΧΩΣΗ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
«Σαν νοσοκομείο αντιμετωπίζουμε μια ιδιαιτερότητα με τα τμήματα βραχείας νοσηλείας. Οι μονάδες αυτές εφημερεύουν καθημερινά και πέρα από τα κλασσικά περιστατικά, δεχόμαστε υποχρεωτικά, μέσω εισαγγελικών εντολών, πολλούς οι οποίοι επιδεικνύουν παραβατική, επικίνδυνη συμπεριφορά. Για αυτό τον λόγο χρειάζομαι ανδρικό προσωπικό. Δεν μπορώ να ξέρω πόσο επικίνδυνο άτομο είναι αυτό που βγαίνει με τις χειροπέδες από το περιπολικό. Θέλω ανδρικό προσωπικό που να μπορεί να το ελέγξει, να το περιορίσει, για να μπορώ και εγώ σαν γιατρός να κάνω την δουλειά μου. Αναγκάστηκα λοιπόν να πάρω το προσωπικό αυτό από άλλα τμήματα, γεγονός που προκάλεσε δυσαρέσκειες. Δεν είχα άλλη επιλογή όμως. Στην κοινωνία επικρατεί πολεμικό κλίμα που αναπόφευκτα επηρεάζει και εμάς» υποστηρίζει ο κ. Τζήμος.
ΔΕΝ «ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ» ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΛΙΓΟΙ ΚΑΙ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟΙ
«Πριν λίγες ημέρες ασθενής χτύπησε καθαρίστρια. Τέτοια φαινόμενα έχουν καταντήσει ρουτίνα για εμάς. Ζητούμε προσωπικό. Υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα. Δουλεύουμε κάτω από τα όρια ασφαλείας. Δεν είμαστε πλέον στα «κόκκινα». Κινδυνεύουμε να τα ξεπεράσουμε. Αρκεί να σας πω, ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του 2015, είχαμε αύξηση περιστατικών 33%. Και την ίδια ώρα, από όλες τις ειδικότητες, αποχωρεί προσωπικό. Μέσα σε 2 χρόνια, 2014 και 2015, έφυγαν πολλοί εργαζόμενοι από το νοσηλευτικό προσωπικό. Οι προσλήψεις αφορούν μόνο υπαλλήλους προγραμμάτων πεντάμηνης απασχόλησης. Ώσπου να μάθουν την δουλειά, ώσπου να τους εκπαιδεύσεις, έρχεται η ώρα να φύγουν. Αν δεν υπάρξει μόνιμο προσωπικό δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα» συμπληρώνει ο κ. Μπίτσης.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ