ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΕΙΔΟΜΕΝΗΣ: «ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»
Μουδιασμένους βρίσκει τους πρόσφυγες το μέλλον, μετά τα γεγονότα της Δευτέρας, όταν πολλοί απ’ αυτούς προσπάθησαν μάταια να περάσουν τα σύνορα με την ΠΓΔΜ.
Παράλληλα η ελπίδα σιγοκαίει μέσα τους πως η σύνοδος κορυφής για το προσφυγικό που συγκαλείται, σήμερα και αύριο, στις Βρυξέλλες, θα δώσει λύση στο πρόβλημά τους βρήκε το πρωινό της Πέμπτης πολλούς από τους χιλιάδες πρόσφυγες που βρίσκονται εδώ και πολλές ημέρες στον καταυλισμό της Ειδομένης.
«Περιμένω πως η σύνοδος κορυφής θα μας δώσει τη δυνατότητα να ζήσουμε κι εμείς με αξιοπρέπεια και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο δικαίωμα σε μια ασφαλή ζωή. Είμαι στον καταυλισμό εδώ και πάνω από δύο εβδομάδες και δεν έχω εγγραφεί -μέχρι στιγμής- στο πρόγραμμα μετεγκατάστασης γιατί θέλω να εξαντλήσω κάθε ελπίδα στο όνειρο» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Όμαρ από τη Συρία, ο οποίος -όπως και πολλοί άλλοι- θέλει να πάει στη Γερμανία.
Στη Γερμανία θέλει να πάει και ο 28χρονος Μοχάμεντ -επίσης από τη Συρία- ο οποίος έχει εναποθέσει όλες του τις ελπίδες στη στάση που θα κρατήσει η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ στη σύνοδο
«Μου είπαν τα αδέλφια μου που είναι ήδη στη Γερμανία πως η Μέρκελ μας θέλει και θα κάνει τα πάντα ώστε η σύνοδος να μας δώσει το δικαίωμα να συνεχίσουμε το ταξίδι μας προς τη Γερμανία. Εδώ δεν έχουμε κανένα μέλλον. Οι Έλληνες είναι πολύ καλοί άνθρωποι, αλλά εδώ δεν υπάρχουν δουλειές. Θέλουμε να φύγουμε, να πάμε εκεί όπου θα βρούμε κάτι να κάνουμε για να ξαναρχίσουμε τις ζωές μας».
Ένας άλλος συμπατριώτης του και συνονόματός του νιώθει πικραμένος γιατί λίγο προτού η σιδερόφραχτη πύλη στην ουδέτερη ζώνη Ελλάδας-ΠΓΔΜ κλείσει για τελευταία φορά κρατούσε στα χέρια του το «μαγικό χαρτάκι» που θα τού έδινε το δικαίωμα να περάσει στη γειτονική χώρα και από εκεί να συνεχίσει το ταξίδι του.
Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιοι, όπως η Ντόα από την πόλη Χομς της Συρίας, που -όπως λέει- δεν έχει ακούσει τίποτα για τη σύνοδο και το μόνο που θέλει είναι να φύγει. «Δεν ξέρω για ποια σύνοδο μού μιλάτε. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω μέσα στις λάσπες, χωρίς χρήματα, χωρίς ελπίδα. Πρέπει να ανοίξουν τα σύνορα με κάποιον τρόπο. Στην πόλη μου όλα είναι γκρεμισμένα, αν γυρίσουμε πίσω θα πεθάνουμε. Πρέπει η Ευρώπη να μας ανοίξει την ‘αγκαλιά’ της» λέει.
Ανάμεσα στα σκυθρωπά πρόσωπα των μεγαλύτερων, που απελπίζονται όσο ο χρόνος περνά και τους βρίσκει καθηλωμένους στην Ειδομένη, ξεχωρίζουν ακόμη κάποια χαμόγελα παιδιών, που εξαντλούν την ευρηματικότητά τους αυτοσχεδιάζοντας παιχνίδια μέσα στο λασπότοπο της Ειδομένης…