ΠΡΩΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ: Ο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΕΗ ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΑΠΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ…ΥΠΑΛΛΗΛΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΜΟΥ!
«32 χρόνια ήμουν το αφεντικό στο μαγαζί αυτό. 32 ολόκληρα χρόνια. Αλλά δυστυχώς «μαζεύτηκαν» πολλά και δεν μπόρεσα να αντέξω. Συσσωρεύτηκε ένα χρέος κοντά στις 50.000 ευρώ. Μόνο 13.000 χρωστούσα στον ΟΑΕΕ. Όταν ξεκίνησε η «κατρακύλα» της επιχείρησης με έπιασαν μέχρι και…τάσεις αυτοκτονίας για την χαμένη μου αξιοπρέπεια. Δεν υπήρχε ζωή, δεν υπήρχε αναπνοή. Αγαπούσα τόσο πολύ το μαγαζί αυτό, είχα «επενδύσει» εκεί όλη μου την ζωή. Οι κακές επιχειρηματικές επιλογές όμως σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση οδήγησαν σε πτώση του τζίρου κατά 60% περίπου. Το μαγαζί άρχισε να παρουσιάζει ελλείψεις γιατί όταν χρωστάς κανένας δεν σου δίνει εμπορεύματα με πίστωση. Οι πελάτες λόγω εκτίμησης και αγάπης προς το πρόσωπο μου, εξακολουθούσαν να έρχονται, αλλά όταν δεν έχεις ρούχα να τους δείξεις τι θα αγοράσουν; Πόσο μπορούν να υποστηρίξουν ένα άδειο μαγαζί; Παραχώρησα τελικά την επιχείρηση σε έναν έλληνα επιχειρηματία, ιδιοκτήτη της εταιρείας ενδυμάτων «LEBEN», ο οποίος παρασκευάζει ελληνικά ρούχα και δίνει πολύ μεγάλο αγώνα για να κρατηθεί όρθιος. Με τον συγκεκριμένο επιχειρηματία γνωριζόμασταν πολλά χρόνια. Ακόμη και τώρα αισθάνομαι έκπληκτη που ξεστομίζω τα λόγια αυτά, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω την ανακούφιση που ένιωσα όταν «ξεφορτώθηκα» αυτό το βάρος από τους ώμους μου. Γιατί μπορεί να αγαπούσα το μαγαζί μου, αλλά τα χρέη και η έλλειψη εμπορευμάτων το είχαν καταστήσει μεγάλο «βραχνά». Τώρα αισθάνομαι καλύτερα. Το μαγαζί γεμίζει διαρκώς με εμπορεύματα, ο κόσμος ψωνίζει, στα μέτρα των δυνατοτήτων του πάντα, και τα παλιά μου χρέη έχουν σχεδόν εξοφληθεί. Το αντίτιμο; Από αφεντικό έγινα υπάλληλος…άλλου αφεντικού! Το μαγαζί μου έγινε μαγαζί του. Από την στιγμή όμως που βρήκα την ψυχική μου υγεία, δεν πειράζει. Η υγεία δεν ανταλλάσσεται με όλα τα λεφτά του κόσμου» δηλώνει στο bangladeshnews.gr, η Μαριάνθη Κασέρη, πρώην ιδιοκτήτρια επιχείρησης ενδυμάτων και νυν…υπάλληλος.
Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΝΟΣ ΛΟΥΚΕΤΟΥ ΣΕ ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΘΕΑΜΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΙΣΩ…
«Μην νομίζετε πάντως πως τα προβλήματα εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Είναι ενθαρρυντικό που οι κάτοικοι της Τούμπας επιλέγουν την τοπική αγορά για να βρούν τα προϊόντα που χρειάζονται, αλλά οι αγορές τους λόγω άδειων πορτοφολιών είναι προσεκτικές και μετρημένες. Από την άλλη, τα καφέ κοντεύουν να «πνίξουν» τα εμπορικά. Αυτό με ανησυχεί πολύ γιατί και χρυσό να πουλάμε, αν ο πελάτης δεν έχει την δυνατότητα να συγκρίνει τιμές και ποιότητα, θα κοιτάξει να κάνει τις αγορές του σε άλλη περιοχή. Και ποιος μπορεί να τον αδικήσει για μια τέτοια επιλογή; Δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση σας, αν είναι τελικά καλύτερο να «δώσεις» την επιχείρηση σου και από αφεντικό να γίνεις υπάλληλος. Πραγματικά δεν μπορώ να απαντήσω. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και πορεύεται με αυτές. Προσωπικά νιώθω τυχερή. Ίσως να φταίει η εικόνα με τα λουκέτα που εδώ και καιρό την αντικρίζω παντού. Ακόμη και σήμερα όταν βλέπω ένα μαγαζί κλειστό αποστρέφω το βλέμμα και σφίγγεται το στομάχι μου…».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ