ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΙ: ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΑΡΕΛΙ…ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΤΟΣ
«Ο άνδρας μου είναι άνεργος, δεν έχει συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό ενσήμων, επομένως δεν δικαιούται σύνταξη. Έχω 5 παιδιά και 2 εγγόνια. Τα 4 παιδιά μου εργάζονται, αλλά οι μισθοί που παίρνουν είναι τόσο χαμηλοί, που δεν «βγαίνουν» με τίποτα. Και εγώ και ο σύζυγος μου, είμαστε καρδιοπαθείς. Υποφέρω επίσης από πίεση, αυχενικό…και κατάθλιψη. Παίρνω χάπια. Μέχρι και στην εντατική έχω φτάσει. Ούτε τον άνδρα μου όμως βλέπω καλά. Στεναχωριέμαι πολύ για αυτόν. Αυτό που ζούμε είναι ότι χειρότερο μας έχει συμβεί, η ζωή μου έχει γίνει μια κόλαση. Περπατώ και σκέφτομαι, «πως θα επιζήσω;». Είναι ντροπή να ζητώ από τα παιδιά μου 5 και 10 ευρώ, από την στιγμή που ούτε τα ίδια μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Τι να κάνω όμως; Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο «κόβουν» τους μισθούς των παιδιών…Πως θα ζήσουν; Ο γαμπρός μου έπαιρνε 850 ευρώ. Σήμερα παίρνει 480 ευρώ και πρέπει να πληρώνει ενοίκιο, ρεύμα και να φροντίζει και ένα μωρό…9 μηνών. Υποφέρω πολύ. Τον χειμώνα μας «έκοψαν» την θέρμανση. Χρωστάω στα κοινόχρηστα…7.000 ευρώ περίπου. Μου «έκοψαν» μέχρι…και το ασανσέρ. Θα μας πάνε, μας είπανε, στα δικαστήρια. Δύο καρδιοπαθείς να ανεβαίνουν σκάλες. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι αυτό; Μαζί μας όμως, έχουν απελπιστεί και τα παιδιά. Δεν ξέρουν τι να κάνουν. Παίρνω από την κοινωνική δομή του Συλλόγου Πολυτέκνων «Άγιοι Πάντες», κρέμες και πάνες για το εγγόνι. Η σκόνη γάλακτος είναι πανάκριβη. Από που χρήματα; Από τους «Γιατρούς του Κόσμου», εγώ και ο σύζυγος προμηθευόμαστε φάρμακα. Αφού είμαστε και οι δύο ανασφάλιστοι. «Τρελαίνομαι» όταν δεν έχω χρήματα για να μαγειρέψω, όταν δεν υπάρχει φαγητό στο τραπέζι. Η καρδιά μου αρχίζει και χτυπάει δυνατά. Φοβάμαι μην μείνω στον τόπο. Ο άνδρας μου βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα. Όλη την ώρα ξεφυσάει. Βρίσκομαι εδώ τώρα, αλλά το μυαλό μου είναι σε αυτόν» δηλώνει στο bangladeshnews. gr, η 68χρονη Μαλάμη Ευθυμία, μητέρα 5 παιδιών. Ζει στις Εργατικές Κατοικίες των Διαβατών.
ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΗ Η ΔΟΜΗ, ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ…
«Η δομή αυτή ανήκει στον Σύλλογο Πολυτέκνων Θεσσαλονίκης «Άγιοι Πάντες». Είναι η κοινωνική μας δομή. Φιλοξενούμαστε δωρεάν σε μια αποθήκη του ΟΛΘ. Παρέχουμε βοήθεια σε περίπου 30 οικογένειες. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να φροντίσουμε περισσότερες, καθότι δεν μας το επιτρέπουν οι δυνατότητες μας. Χρηματικά μας υποστηρίζουν ιδιώτες. Λειτουργούμε Δευτέρα-Τετάρτη-Σάββατο, από τις 10:00 έως τις 15:00. Παρέχουμε φαγητό, παιχνίδια για τα παιδιά, ρούχα, λειτουργεί επίσης και δανειστική βιβλιοθήκη. Δανείζουμε επίσης και ρούχα…για γάμους και βαφτίσια. Η νύφη και ο γαμπρός μπορούν να ντυθούν σε εμάς και έτσι οι οικογένειες του ζευγαριού να γλιτώσουν χρήματα. Ντύνουμε και τους συγγενείς. Από το κράτος και τον δήμο δεν λαμβάνουμε την παραμικρή βοήθεια. Μας βοηθούν ορισμένες μεγάλες εταιρείες και ιδιώτες. Οι πολύτεκνοι που έρχονται εδώ, περνούν απλά από μια συνέντευξη. Δεν χρειάζεται να προσκομίσουν ούτε εκκαθαριστικά, ούτε τίποτα. Το σκεπτικό που διαπερνά την δομή μας είναι το εξής: Ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών. Η μάνα που θα έρθει να πάρει φαγητό για τα παιδιά της, πρέπει να μαγειρέψει και αυτή για τις άλλες πολύτεκνες μητέρες. Ο πατέρας που παίρνει παιχνίδια για τα παιδιά του και τυγχάνει να είναι ηλεκτρολόγος ή υδραυλικός θα αναλάβει τις ανάλογες εργασίες/επισκευές στην αποθήκη. Έτσι λειτουργούμε. Ανταπόδοση. Όποιος εκμεταλλεύεται καταστάσεις και πρόσωπα, σταματά να λαμβάνει βοήθεια. Το σύστημα μας είναι πολύ αποδοτικό καθώς όλοι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν και να συνεισφέρουν τον χρόνο, την ενέργεια και τις ικανότητες τους. Η βοήθεια που λαμβάνουν οι πολύτεκνοι είναι πολύ σημαντική, ειδικότερα αν αναλογιστεί κανείς την τραγική τους θέση» υποστηρίζει στο bangladeshnews.gr, η κα. Άννα, υπεύθυνη στην Κοινωνική Δομή του Συλλόγου Πολυτέκνων Θεσσαλονίκης «Άγιοι Πάντες».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ…
«Kανένα από τα 4 παιδιά μου δεν έχει σταθερή δουλειά. Ο σύζυγος μου έχει πεθάνει εδώ και 12 χρόνια. Η σύνταξη που παίρνω; 570 ευρώ. Δούλευα για χρόνια στις λαϊκές. Χρωστάμε στις τράπεζες…150.000 ευρώ. Μπήκαμε στον νόμο «Κατσέλη». Ούτε εγώ ξέρω πως τα βγάζουμε πέρα. Στο σπίτι μας μπαίνουν τα απαραίτητα, τα απολύτως απαραίτητα. Δεν βγαίνουμε, δεν ψωνίζουμε τίποτα. Όλα τα προϊόντα που χρειαζόμαστε, από ρούχα μέχρι τρόφιμα…τα προμηθευόμαστε από εδώ. Δεν υπάρχει δυνατότητα για κάτι άλλο. Δράμα μεγάλο. Και αν ζορίζομαι εγώ που έχω 4 παιδιά, σκέψου πως περνά αυτός που έχει 8 ή 10 παιδιά και δουλεύει μόνο ο μπαμπάς ή η μαμά. Πως περνούν αν είναι και οι δύο άνεργοι; Οι πολύτεκνες οικογένειες απαιτούν την αξιοπρέπεια τους. Αποτελούνται από καλούς ανθρώπους, τα παιδιά μας είναι σωστά. Έβλεπα προχθές στην τηλεόραση, τον κόσμο που έκανε σαν τρελός για να πάρει μια σακούλα πορτοκάλια που μοίραζαν στην Έκθεση και απελπίστηκα. Να βλέπεις ανθρώπους αξιοπρεπείς, καλοντυμένους να περιμένουν στην ουρά για να πάρουν τρόφιμα. Την ίδια ώρα, η κόρη μου, με τα δύο παιδιά της και τα περιστασιακά μεροκάματα, δεν δικαιούται κάρτα σίτισης. Οι πολύτεκνοι που έρχονται εδώ αισθάνονται σαν στο σπίτι τους. Έχουν ένα μέρος για να φάνε, να πιούν το καφέ τους, να παίξουν τα παιδιά τους. Η εναλλακτική θα ήταν να περιμένουν στις ουρές για λίγα τρόφιμα. Η αναμονή στις ουρές εξευτελίζει τις οικογένειες. Ακόμη και σήμερα, μετά από όλα αυτά που περάσαμε, εξακολουθεί να με στεναχωρεί όταν βλέπω νοικοκυραίους ανθρώπους να έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο. Να θέλουν να φροντίσουν τα παιδιά τους και να μην μπορούν» υποστηρίζει η 65χρόνη Ιωάννα Κακουλίδου, μητέρα 4 παιδιών, από τις Εργατικές Κατοικίες στην Γαλήνη Ωραιοκάστρου.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ