«ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ» : Η «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» ΕΝΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ…

«Το νοσοκομείο της Έδεσσας αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα. Η Παθολογική Κλινική είναι κλειστή εδώ και μέρες, καθώς οι γιατροί απέχουν από τα καθήκοντα τους. Διαμαρτύρονται, ζητώντας άμεσα προσλήψεις προσωπικού. Έχουν απομείνει μόλις…3 γιατροί και δεν «βγαίνουν» οι εφημερίες. Πλέον, το νοσοκομείο των Γιαννιτσών εξυπηρετεί τα περιστατικά της Έδεσσας, της Αριδαίας, της Σκύδρας και άλλων περιοχών. Από την πλευρά μας, σκοπεύουμε να συντάξουμε ένα κείμενο, το οποίο θα γνωστοποιεί το σοβαρό αυτό πρόβλημα, προκειμένου να δοθεί μια λύση. Στόχος, η επαναλειτουργία της κλινικής. Την περασμένη Τετάρτη λοιπόν, βράδυ, μας έστειλαν με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο των Γιαννιτσών. Εκεί, ο πατέρας μου, εμπύρετος, με καρκίνο στους πνεύμονες, ο οποίος έχει κάνει ήδη μετάσταση στο ήπαρ του, «βασανίζονταν» περιμένοντας…στον διάδρομο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι γιατροί φώναζαν και έλεγαν, «ποιος έφερε το περιστατικό αυτό εδώ;» και άλλα παρόμοια, παρά το γεγονός ότι το νοσοκομείο εκείνη την ημέρα εφημέρευε. Ο παθολόγος μας εξόργισε με την στάση του και έτσι ξεκίνησε ο καβγάς. Εν τω μεταξύ…ο πατέρας μου αργοπέθαινε στον διάδρομο. Με τα πολλά τελικά, του δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες και πραγματοποιήθηκε η εισαγωγή του στο νοσοκομείο. Δεν σταμάτησε όμως εκεί η ταλαιπωρία μας. Τις ημέρες που παρέμεινε στο νοσοκομείο, οι γιατροί δεν προχώρησαν σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να καλυτερέψουν την κατάσταση του. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, είχαν να διαχειριστούν ένα τεράστιο φόρτο εργασίας. Όλα τα περιστατικά κατέληγαν στο νοσοκομείο των Γιαννιτσών. Έτρεχαν και δεν έφταναν. Του πατέρα μου του έκαναν παρακέντηση, μετά από χίλια παρακάλια, μολονότι είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο εδώ και μέρες. Πριν την παρακέντηση, ήταν για δύο 24ώρα με οξυγόνο. Υπέφερε από δύσπνοια. Με το που πραγματοποιήθηκε η παρακέντηση ηρέμησε. Ήμουν στην «τσίτα», κουρασμένη, ταλαιπωρημένη, απογοητευμένη. Δεν έχω λόγια για να το περιγράψω. Και επειδή ο πατέρας μου είναι στο τελικό στάδιο, τα συναισθήματα είναι πολύ δυσάρεστα. Δεν ξέρουμε που να απευθυνθούμε. Πριν από την «περιπέτεια» αυτή, είχα καλή γνώμη για τα νοσοκομεία μας. Μετά από αυτό που τράβηξα…έγινε η χειρότερη. Πως να δουλέψουν όμως και τα νοσοκομεία όταν δεν έχουν ούτε προσωπικό, ούτε υλικά;» τονίζει στο bangladeshnews.gr, η Α.Δ, κόρη του άτυχου καρκινοπαθή…

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ