ΝΤΕΛΙΒΕΡΑΔΕΣ: ΤΟΥΣ «ΞΕΖΟΥΜΙΖΟΥΝ» ΓΙΑ ΠΕΝΤΑΡΟΔΕΚΑΡΕΣ
Δεν θέλει να δημοσιοποιηθεί το όνομα του, ούτε και η επωνυμία της επιχείρησης στην οποία απασχολούνταν. Φοβάται ότι μπορεί να μην ξαναβρεί δουλειά. Αυτοί που διασχίζουν καθημερινά την Θεσσαλονίκη με τα μηχανάκια τους ξέρουν καλύτερα από τον καθένα πόσο μικρή είναι στην πραγματικότητα η πόλη. Έτσι και αλλιώς το μόνο που χρειάζεται ο…»θιγμένος» επιχειρηματίας είναι μερικά λεπτά για να σηκώσει το τηλέφωνο και να ενημερώσει τον συνάδελφο του για το πόσο…επικίνδυνος και ανυπάκουος είναι ο εργαζόμενος που μόλις άφησε το βιογραφικό του.
«Δούλευα σε κατάστημα εστίασης, που ανήκει σε μεγάλη αλυσίδα, στην Ανατολική Θεσσαλονίκη. Ντελιβεράς και εγώ. Ζήτησα την βοήθεια του Συνδικάτου Εργαζομένων στον Επισιτισμό-Τουρισμό όταν απολύθηκα. Τι συνέβη όμως και έχασα την δουλειά μου; Ενώ στην αρχή η επιχείρηση μας παρείχε δικά της μηχανάκια για να κάνουμε τις μεταφορές, αργότερα απαίτησε να χρησιμοποιούμε τα δικά μας. Μας έδωσαν περισσότερα χρήματα για να καλύπτουμε τις βενζίνες που πληρώναμε εμείς. Το ποσό αυτό όμως δεν κάλυπτε σε καμία περίπτωση το κόστος των απαραίτητων σέρβις για το μηχανάκι. Λάδια, λάστιχα, φρένα, με συνέπεια σε 4 με 5 χρόνια το μηχανάκι θα ήταν για πέταμα. Είχα κάμποσα ατυχήματα. Στο τελευταίο με έδιωξε. Τελείωνε η αναρρωτική μου όταν με ενημέρωσε ότι δεν υπήρχαν πλέον διαθέσιμες ώρες για εμένα. Είχε βρει άλλο άτομο. Περιττεύει να πω ότι τα ένσημα που μου κολλούσε καμία σχέση δεν είχαν με τις ώρες που δούλευα. Η τακτική του; Λιγότερα ένσημα για περισσότερες ώρες δουλειάς. Τα χρόνια που δούλευα εκεί έλαβα μόνο μια φορά το δώρο Χριστουγέννων. Έκτοτε, ούτε δώρα, ούτε επιδόματα» εξομολογείται στο bangladeshnews.gr o απολυμένος ντελιβεράς…
«Την αποζημίωση την έλαβα κανονικά. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης επέμενε να με πληρώσει βάσει του επίσημου αριθμού ενσήμων, δηλαδή ήθελε να γλιτώσει χρήματα βασισμένος σε ένα…νόμιμο ψέμα. Του υπέδειξα ότι αν ήθελε να είναι εντάξει και νομότυπος έπρεπε να μου καταβάλλει και τα δώρα Χριστουγέννων, όπως και τα επιδόματα αδείας. Τελικά με την παρέμβαση του Συνδικάτου πήρα αυτά που έπρεπε».
Πριν από λίγες ημέρες ένας καλός φίλος μου περιέγραφε τον εκνευρισμό που του προκάλεσε το…καθυστερημένο delivery πίτσας. Είχε περάσει σχεδόν μία ώρα όταν χτύπησε τελικά το θυροτηλέφωνο. Άνοιξε την πόρτα και βρέθηκε μπροστά σε έναν 20άρη ντελιβερά ο οποίος πάνω στην βιασύνη του, παρέδωσε πίτσες και μπύρες και έφυγε χωρίς να πληρωθεί. Ο φίλος μου τον πρόλαβε στις σκάλες και του έδωσε τα χρήματα. 18 ευρώ. Εκείνος, κατακόκκινος από ντροπή του εξήγησε ότι η πίεση της δουλειάς ήταν τόσο μεγάλη που στο τέλος θα ξεχνούσε…και τον εαυτό του. Τον ρώτησε αν τουλάχιστον πληρώνεται καλά. Ο νέος απάντησε με ένα πικρό χαμόγελο…
Οι μυρωδιές που αναδύονται από τις σακκούλες, ο αγώνας που παίζει στην τηλεόραση, το γουργουρητό στο στομάχι, εμποδίζουν πολλές φορές να σηκώσουμε τα μάτια και να κοιτάξουμε τον άνθρωπο που στέκεται στο κατώφλι μας. Είναι απλά ένας ακόμη ντελιβεράς. Το πολύ πολύ να του δώσουμε μερικά κέρματα για φιλοδώρημα πριν κλείσουμε την πόρτα και τον ξεχάσουμε. Όση ώρα εμείς θα τρώμε, εκείνος θα βρίσκεται καβάλα στο μηχανάκι του. Όλες τις ώρες, όλες τις εποχές. Η «στρατιά» των delivery είναι κάτι σαν τους πωλητές ρούχων. Για να δουλέψει κάποιος, δεν απαιτούνται ιδιαίτερα προσόντα και οι πόρτες είναι ανοιχτές σχεδόν για τον καθένα. Σε αντίθεση όμως με τους πωλητές ρούχων, ειδικότερα αυτούς που απασχολούνται στις μεγάλες αλυσίδες, οι ντελιβεράδες δεν έχουν στάνταρ μισθό και ωράρια (παρότι προβλέπεται) με τους εργοδότες να αποδεικνύονται ιδιαίτερα «ξεχασιάρηδες» στο θέμα των ενσήμων. Πρόκειται για ένα τομέα όπου η μαύρη εργασία οργιάζει όπως άλλωστε και τα ατυχήματα και τα εξευτελιστικά χαμηλά μεροκάματα…Ο ντελιβεράς είναι ένας σύγχρονος σκλάβος.
ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΛΙΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ…
«Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που εργάζονται ως delivery είναι νέοι με χαμηλή κοινωνική δράση, κάτι που επεκτείνεται και στην συνδικαλιστική τους εμπειρία. Η επίλυση αυτού του θέματος έγκειται σε εμάς. Πρέπει να σκύψουμε πάνω από τα προβλήματα και να τους δείξουμε πως μπορούν να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους. Οι εργοδότες από την πλευρά τους πατούν πάνω στο νεαρό της ηλικίας και τους καλλιεργούν επιδέξια την λογική της προσωρινότητας. Επειδή πολλοί είναι φοιτητές, που δεν θέλουν να επιβαρύνουν τις οικογένειες τους και παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους, οι επιχειρηματίες τους λένε:»Εντάξει, μην ζητάς πολλά από την δουλειά αυτή, είναι προσωρινή, εσύ σπουδάζεις κάτι άλλο, μείνε με αυτά που σου δίνουμε και όλα καλά». Πως εκφράζεται αυτό στην πράξη; Εξαναγκάζουν τους εργαζόμενους να χρησιμοποιούν τα δικά τους μηχανάκια χωρίς να τους αποζημιώνουν για τις φθορές που προκύπτουν, ούτε καν για τις βενζίνες που τις περισσότερες φορές τις πληρώνουν από τις τσέπες τους» υποστηρίζει μιλώντας στο bangladeshnews.gr o πρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζομένων Τουρισμού-Επισιτισμού Θεσσαλονίκης, Χαλκιδικής, Πιερίας Αντώνης Τσιαούσης.
«Παράλληλα παραβιάζουν κάθε κανόνα ασφάλειας και υγιεινής της εργασίας καθώς δεν τους παρέχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό όπως κράνη, μπότες, ειδικά προστατευτικά μπουφάν. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για εργαζόμενους που δουλεύουν κάτω από παντός είδους καιρικές συνθήκες, όλες τις ώρες και ημέρες της εβδομάδας. Πάνω σε δύο τροχούς. Χειμώνα-καλοκαίρι. Αν δεν είναι αυτή επικίνδυνη δουλειά ποια είναι;»
«Σοβαρή ευθύνη για το φαινόμενο αυτό φέρουν και οι δυνάμεις που εμείς ονομάζουμε εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός. Η ομοσπονδία εργαζομένων στον Τουρισμό-Επισιτισμό. Αυτοί έχουν το εξής σκεπτικό: Επειδή στην κατηγορία των ντελιβεράδων, οι περισσότεροι δουλεύουν ανασφάλιστοι δεν τους εντάσσουν στα σωματεία. Υποστηρίζουν π.χ ότι μπορεί να λένε ψέματα για το ότι είναι ανασφάλιστοι, είτε γιατί δεν θέλουν να αλλοιώσουν τους συσχετισμούς στα σωματεία. Αυτό που καταφέρνουν όμως είναι να κρατούν την μεγάλη αυτή μάζα εργαζομένων έξω από τα σωματεία. Δεν τους δίνεται η ευκαιρία να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους. Αποτελεί μεγάλη ειρωνεία το γεγονός ότι μιλάμε για τις άθλιες συνθήκες εργασίας των ντελιβέραδων, όταν βρίσκεται προ των πυλών η ψήφιση του ασφαλιστικού «εκτρώματος» που χτυπά ξεκάθαρα κατακτήσεις των εργαζόμενων».
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΣΤΡΙΜΩΧΝΟΝΤΑΙ
«Τα κόλπα των εργοδοτών είναι γνωστά: Ένας επιχειρηματίας μπορεί να έχει 10 υπαλλήλους, αλλά να ασφαλίζει μόνο τους δύο. Οι υπόλοιποι δουλεύουν «μαύρα». Και όλα αυτά με μισθό 3 και 3,5 ευρώ την ώρα για τους ντελιβεράδες. Υπάρχει φοβερή εντατικοποίηση της εργασίας η οποία μεταφράζεται σε συχνά και σοβαρά εργατικά ατυχήματα. Λέει το αφεντικό στον υπάλληλο: «Πήγαινε την παραγγγελία αυτή όσο πιο γρήγορα μπορείς και γύρνα αμέσως να πας και τις άλλες». Αυτό σημαίνει ότι ο υπάλληλος αναγκάζεται να μετακινηθεί με το μηχανάκι του όσο πιο γρήγορα μπορεί και πάνω στην βιασύνη του να προλάβει, συμβαίνουν και τα ατυχήματα. Τρακαρίσματα, σπασμένα χέρια, σπασμένα πόδια και άλλα χειρότερα. Το συνδικάτο μας καταβάλλει τεράστια προσπάθεια μέσω παρεμβάσεων και εξορμήσεων στους χώρους εργασίας να αποτρέψει τέτοια κρούσματα. Τείνουμε πάντα χείρα βοηθείας σε όσους μας το ζητάνε» δηλώνει ο αντιπρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζομένων Επισιτισμού-Τουρισμού Αθηνών, Βλάχος Γιάννης.
«Τα προβλήματα πάντως είναι πολλά: Η Αθήνα είναι μια τεράστια περιοχή με διασκορπισμένα μαγαζιά, επομένως ο έλεγχος είναι δύσκολος. Από την άλλη επικρατεί κλίμα τρομοκρατίας καθώς αρκετοί εργοδότες απειλούν με απόλυση όσους εργαζόμενους επιλέξουν να συνδικαλίζονται. Το κακό είναι ότι μας θυμούνται μόνο όταν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην δουλειά κοντεύουν να τους πνίξουν. Μόνο αν έχει πέσει από το μηχανάκι και τραβιέται στα νοσοκομεία, αν δεν του καταβάλλονται τα δεδουλευμένα, όταν υπάρχει καθυστέρηση στην αποπληρωμή. Έχει συμβεί να πάμε σε εργοδότη για να διερευνήσουμε καταγγελία εργαζόμενου εις βάρος του και εκείνος να προσποιηθεί ότι δεν γνωρίζει καν…τον υπάλληλο του».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ