ΝΟΣΗΛΕΥΤΡΙΑ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΑΧΕΠΑ: «ΕΧΩ ΚΛΑΨΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΑ»
«Τα ωράρια μας αποτελούν την επιτομή…της παρανομίας. Aκούστε τις ώρες που δουλεύουμε, και πείτε μου, αν εσείς θα τα καταφέρνατε. Και μην ξεχνάτε, πως μιλάμε για ασθενείς και τις ζωές τους. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και οι απαιτήσεις πολλές. Πιάνω δουλειά από τις 15:00 έως τις 23:00, και μετά ξαναπιάνω, από τις 07:00 έως τις 15:00 το μεσημέρι. Δεν σταματάω όμως εκεί. Επιστρέφω στο «ΑΧΕΠΑ» ξανά στις 23:00, την ίδια ημέρα, και εργάζομαι έως τις 07:00 το άλλο πρωϊ. Γυρνάω όμως για δουλειά πάλι στις 23:00, μέχρι τις 07:00 το πρωϊ. Εξάντληση. Δεν τηρούνται επ’ουδενί οι προβλεπόμενες ώρες ανάπαυσης για το νοσηλευτικό προσωπικό. Αν γίνει κάποιο λάθος; Έχω δουλέψει πολλές φορές έτσι. Έχω κάνει πάνω από 10 συνεχόμενες βάρδιες. Βιώνουμε μια απίστευτη κούραση. Έχει όμως και συνέχεια. Στο νοσοκομείο που εργάζομαι, δεν εκτελώ μόνο χρέη νοσηλεύτριας. Ξέρω πολύ καλά, πως το λούκι αυτό το τραβάνε οι συνάδελφοι μου, σε όλα σχεδόν τα νοσοκομεία. Είμαι παράλληλα βοηθός θαλάμου, τραυματιοφορέας και καθαρίστρια. Φεύγουν οι ασθενείς από τους θαλάμους και πρέπει να καθαρίσουμε τα πάντα. Κρεβάτια, συρτάρια, μηχανήματα. Με τα καθαριστικά στο χέρι…κανονικά. Αν και στην Εντατική, πρέπει κανονικά να υπάρχει βοηθός θαλάμου, αυτός εμφανίζεται…2 φορές την εβδομάδα, για 2 ώρες. Το πιο δύσκολο όμως, με τις αλλότριες εργασίες που έχουμε αναλάβει, είναι τα καθήκοντα του τραυματιοφορέα. Προκειμένου να τακτοποιήσουμε τον ασθενή, να τον «στρώσουμε», έχουμε σακατευτεί. Δεν μας έχουν μείνει ούτε πλάτες, ούτε μέση. Όσον αφορά λεκτική βία από τους γιατρούς; Όση θέλετε» δηλώνει εξοργισμένη στο bangladeshnews.gr, νοσηλεύτρια Εντατικής, του νοσοκομείου «ΑΧΕΠΑ» .
ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΚΛΑΨΩ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΞΙΖΑ…
«Mας μιλάνε απαξιωτικά, υποτιμητικά, απότομα. Κάποιοι γιατροί, όχι όλοι. Αντιμετωπίζουν τους πάντες, εννοείται και τους νοσηλευτές, ως υποδεέστερα όντα, με συνέπεια οι συνθήκες εργασίας να επιδεινώνονται διαρκώς. Σε όλα αυτά, προσθέστε και το γεγονός, πως το νοσηλευτικό προσωπικό, συνεχώς μειώνεται, χωρίς ποτέ να αναπληρώνεται. Την έλλειψη φαρμάκων και υλικών. Πλέον, έχουμε απωλέσει ακόμη και την δύναμη της διαμαρτυρίας. Πολλοί συνάδελφοι μου αντιμετωπίζουν την κατάσταση μοιρολατρικά, λέγοντας ατάκες όπως, «και να παραπονεθούμε τι πρόκειται να αλλάξει;», «εμάς δεν μας ακούει κανείς», «κανείς δεν ενδιαφέρεται» και άλλα τέτοια ωραία. Η διοίκηση του νοσοκομείου, όταν διαμαρτυρόμαστε, απαντά με αοριστολογίες, βασιζόμενη και επικαλούμενη ταυτόχρονα το φιλότιμο μας, προκειμένου να διαχειριστούμε τον τεράστιο αυτό όγκο εργασίας, υπό αντίξοες συνθήκες. Σαν άνθρωπος αισθάνομαι πολύ αδικημένη, υποτιμημένη. Κακώς βρέθηκα σε αυτόν τον κλάδο. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα επέλεγα κάτι άλλο ασυζητητί. Δεν μας έχει απομείνει ποιότητα ζωής. Δεν υφίσταται ουσιαστική αλλά και ηθική αναγνώριση των σπουδών μας, αφού πρέπει διαρκώς να ασχολούμαστε, με ξένα προς το αντικείμενο μας, καθήκοντα. Ξέρετε κάτι; Σε πολλές περιπτώσεις, έβαλα τα κλάματα από την υπερκόπωση, από την αδικία, και κυρίως, από την κακή συμπεριφορά που εισέπραξα, χωρίς να το αξίζω».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ