ΝΟΣΗΛΕΥΤΗΣ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΚΟΝΤΕΥΟΥΜΕ…ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ
«Δεχόμαστε ασθενείς από πολλά μέρη της Ελλάδας. Τρίκαλα, Βόλο, Καρδίτσα, Σποράδες, Κατερίνη και αλλού. Ο λόγος είναι απλός: Οι ψυχιατρικές κλινικές των περιφερειακών νοσοκομείων είτε υπολειτουργούν, είτε δεν λειτουργούν…καθόλου. Επιβαρυνόμαστε με έναν τεράστιο όγκο δουλειάς. Οι πληρότητες πολλές φορές φτάνουν ή και ξεπερνούν το 90%. Εφημερεύουμε 5 φορές την εβδομάδα. Το στοιχείο όμως που αποδεικνύει καλύτερα από κάθε άλλο, την επιβάρυνση του νοσηλευτικού προσωπικού. όπως άλλωστε και του ιατρικού/διοικητικού, είναι πως συγκριτικά με το 2009-2010, ο αριθμός των εισαγωγών έχει διπλασιαστεί. Πολλές από τις εισαγωγές ασθενών, πραγματοποιούνται μέσω υποχρεωτικών εισαγγελικών εντολών, επομένως αντιλαμβάνεστε, πως ο τρόπος διαχείρισης των περιστατικών αυτών, πρέπει να είναι πολύ λεπτός και προσεκτικός. Αρκετοί εξ’αυτών παρουσιάζουν ακραία συμπεριφορά. Σε σχέση με τα οργανογράμματα, διαθέτουμε έως και 40% λιγότερο προσωπικό. Οι εργαζόμενοι εδώ είναι μεγάλοι σε ηλικία και ταλαιπωρημένοι. Πολύ ταλαιπωρημένοι. Να φανταστείτε πως εγώ δουλεύω ήδη 30 χρόνια και θεωρούμαι από τους πιο…καινούργιους. Τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει το νοσηλευτικό προσωπικό είναι κυρίως μυοσκελετικά και σχετίζονται άμεσα με τον όγκο δουλειάς. Μπορεί ένας και μόνο νοσοκόμος να καλύπτει βάρδιες σε 2 και 3 κλινικές. Ειδικά το καλοκαίρι, στα πρωϊνά ωράρια, ένας νοσηλευτής μπορεί να έχει υπό την ευθύνη του…έως και 4 κλινικές. Φτάνει στα όρια της αντοχής του. Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι με τις απογευματινές/βραδυνές βάρδιες, όπου εκεί υπάρχουν 2 κοπέλες, με ότι συνεπάγεται αυτό για την σωματική τους ακεραιότητα λόγω μιας ενδεχόμενης επίθεσης που μπορούν να υποστούν. Διαφορετικά αντιδρά ένας ασθενής μας, όταν έχει μπροστά του έναν άνδρα νοσηλευτή και διαφορετικά όταν αντικρίζει μια γυναίκα. Παλιότερα, είχαμε και περιστατικά επιθέσεων, όπου θύματα ήταν αποκλειστικά γυναίκες. Πολλοί συνάδελφοι έχουν καταθέσει εκ νέου τις αιτήσεις τους για συνταξιοδότηση, που σημαίνει ότι θα μειωθεί και άλλο ο αριθμός των συναδέλφων. Ούτε όσοι ήρθαν με τα 5μηνα προγράμματα απασχόλησης, φαίνεται πως θα παραμείνουν, καθώς οι συμβάσεις τους τελειώνουν και η παράταση μοιάζει… «χλωμή». Και από εκεί δηλαδή…τίποτα» αναφέρει απογοητευμένος στο bangladeshnews.gr, νοσηλευτής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης.
Το κράτος έχει παρατήσει…στην τύχη τους τα νοσοκομεία εδώ και χρόνια. Η υποχρηματοδότηση και η έλλειψη προσωπικού έχουν οδηγήσει τις δημόσιες δομές υγείας σε ένα πρωτόγνωρο σημείο…υπολειτουργίας, όπου οι παρεχόμενες υπηρεσίες προκύπτουν σχεδόν…αποκλειστικά από το φιλότιμο και την εργασιακή εξουθένωση του ιατρικού/νοσηλευτικού προσωπικού. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νοσηλευτών, παραθέτουμε το μήνυμα του προέδρου της Ένωσης Νοσηλευτών Ελλάδας, Δημήτρη Σκουτέλη:
«Με αφορμή και του φετινού εορτασμού της παγκόσμιας ημέρας του Νοσηλευτή, με σύνθημα «Βελτιώνοντας την Ανθεκτικότητα του Συστήματος Υγείας», θέλω όχι μόνο να εκθειάσω αλλά και να επαινέσω την ανιδιοτέλεια και την αυταπάρνηση που δείχνουν καθημερινά, κάτω από δυσβάσταχτες συνθήκες εργασίας, οι νοσηλευτές σε όλη την ελληνική επικράτεια εν μέσω κρίσης και προσφυγικού προβλήματος.
Και θα ήταν πράγματι ημέρα γιορτής:
1)Αν είχαν καλυφθεί οι κενές οργανικές θέσεις των Νοσοκομείων και ειδικότερα των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, ενισχύοντας έτσι τον δημόσιο χαρακτήρα του συστήματος υγείας και δεν αναγκάζονταν οι νέοι συνάδελφοι να αφήσουν την πατρίδα για την εξεύρεση εργασίας,
2)Αν είχε τελεσφορήσει το διαχρονικό αίτημα της νοσηλευτικής κοινότητας περί θεσμοθέτησης του κλάδου των νοσηλευτών και ο νοσηλευτής αποκτούσε μια καθαρή και διακριτή επαγγελματική ταυτότητα μεταξύ των εργαζομένων στο χώρο της Υγείας,
3)Αν δεν αποσυρόταν η υπουργική απόφαση για την σαφή περιγραφή των νοσηλευτικών πράξεων και την κοστολόγησή τους, ώστε ο άνεργος νοσηλευτής να μπορεί να παραμείνει στη χώρα του και να καταστεί ελεύθερος επαγγελματίας,
4)Αν δεν υπήρχε η διχοτόμηση της τριτοβάθμιας νοσηλευτικής εκπαίδευσης σε ΑΕΙ και ΤΕΙ,
5)Αν υπήρχε η κατάλληλη ασφάλεια και υγιεινή στους χώρους εργασίας μας, ώστε ο νοσηλευτής να είναι υγιής για να παρέχει υγεία,
6)Αν η πολιτεία δεν αγνοούσε παντελώς την ύπαρξη των νοσηλευτών και επιβράβευε τον αγώνα που δίνουν καθημερινά στους χώρους εργασίας τους,
Αν προϋπήρχαν οι ανωτέρω προϋποθέσεις, τότε και μόνο τότε, θα είχε νόημα το φετινό σύνθημα του εορτασμού…
Μέχρι τότε όμως, η συγκεκριμένη μέρα θα αποτελεί ορόσημο προβληματισμού και όχι εορτής…».
ΟΙ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΙ, ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ…
«Το προσωπικό είναι πολύ λίγο. Από εκεί πηγάζουν τα περισσότερα προβλήματα μας. Έχουν να πραγματοποιηθούν προσλήψεις πάνω από 10 χρόνια, και μιλάω για ικανό αριθμό προσλήψεων, όχι 2 και 3 άτομα. Αυτοί δεν φτάνουν ούτε…για στραγάλια. Ενεργοποιήθηκαν μάλιστα και 2 καινούργια τμήματα στο νοσοκομείο, στα οποία μοιράστηκε το υπάρχον προσωπικό, με συνέπεια…την παραιτέρω υποστελέχωση του ιδρύματος. Το καλοκαίρι θα γίνει πραγματικός χαμός. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και περιστατικά, όπου συνάδελφοι μας περιμένουν την μετάταξη τους. Π.χ, εργάζονται ως νοσηλευτές και επειδή σπούδασαν οικονομικά ή κάποιο άλλο αντικείμενο, περιμένουν να μεταταγούν σε άλλες θέσεις, διοικητικές κυρίως, εντός του νοσοκομείου. Το Δ.Σ από την πλευρά του, προσπαθεί να καθυστερήσει αυτές τις μετατάξεις, καθώς δεν επιθυμεί περισσότερες κενές θέσεις στο νοσηλευτικό προσωπικό, για τις οποίες είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα υπάρξουν αντικαταστάτες. Είναι ένα φορτικό πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζουμε εδώ και καιρό. Αν λείψει κάποιος από το νοσοκομείο δεν υπάρχει η δυνατότητα εύκολης αντικατάστασης του. Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, θα υπάρχει ένα 30% με 40% του προσωπικού που θα του οφείλονται από 5 έως 12 ρεπό, ανάλογα πάντα με το τμήμα στο οποίο ανήκει και στις ανάγκες του. Δυστυχώς είμαστε ένα γερασμένο προσωπικό, οι ηλικίες όλων κυμαίνονται από 45 έως 55 ετών. Να γνωρίζετε ότι το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα Γενικά Νοσοκομεία, χαρακτηρίζεται από πολλές ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες. Ένας ψυχιατρικός ασθενής δεν έχει τίποτα το κοινό, με έναν ασθενή που νοσηλεύεται στο Παθολογικό Τμήμα ενός νοσοκομείου και δίπλα του έχει τους γονείς ή τους συγγενείς του, για να τον φροντίζουν. Εμείς εδώ είμαστε μόνοι μας και πρέπει να διαχειριζόμαστε τους ανθρώπους αυτούς με ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα. Πρέπει να τηρούνται λεπτές ισορροπίες μεταξύ προσωπικού και ασθενών. Και δυστυχώς το προσωπικό είναι μεγάλο σε ηλικία και κουρασμένο για να συνεχίσει σε αυτούς τους ρυθμούς» δηλώνει στο bangladeshnews.gr, δηλώνει ο Σάκης Γαβρίδης, εκπρόσωπος εργαζομένων στο Δ.Σ του νοσοκομείου «ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ» και διασυνδεόμενου Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ