ΝΟΣΗΛΕΥΤΗΣ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ»: ΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ «ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΑ» ΣΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΨΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ…
«Το προσωπικό δεν αντικαθίσταται. Όσοι μπορούν να φύγουν, όσοι δηλαδή πληρούν τις προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση, αποχωρούν. Καινούργιο προσωπικό που θα καλύψει τα κενά…δεν εμφανίζεται. Δεν υπάρχει αντικατάσταση, ούτε καν προκήρυξη θέσεων, έτσι ώστε να ελπίζουμε τουλάχιστον, ότι μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα έρθουν οι απαραίτητοι εργαζόμενοι για τις ανάγκες του νοσοκομείου. Το μεγάλο πρόβλημα έγκειται στο ό,τι, ενώ μειώνεται ακατάπαυστα το προσωπικό, αυξάνονται κατακόρυφα οι εισαγωγές ασθενών, ο φόρτος εργασίας. Βέβαια, και τους καλούς καιρούς της ευμάρειας, δεν υπήρξε ποτέ ουσιαστική υποστήριξη και οργάνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Λειτουργούσαμε και τότε…στα όρια μας. Συνεχίζεται βέβαια να διασφαλίζεται η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, αλλά αυτό συμβαίνει μέσω της εργασιακής «εξόντωσης» του λιγοστού προσωπικού που έχει απομείνει. Δεν υπάρχει, για την ακρίβεια δεν υπήρχε ποτέ, πρωτοβάθμια φροντίδα που θα «ανακούφιζε» τα νοσοκομεία. Τα περισσότερα τμήματα λειτουργούν στα όρια τους. Υπάρχει μία νοσηλεύτρια και μία βοηθός για 40 περίπου ασθενείς στις απογευματινές και νυχτερινές βάρδιες. Οι βάρδιες είναι απανωτές, και ως εκ τούτου παράνομες. Δεν ισχύει η ευρωπαϊκή νομοθεσία που ορίζει ότι πρέπει να μεσολαβεί ένα 12ώρο ανάπαυσης ανάμεσα στις βάρδιες. Αυτό συνέβαινε βέβαια και παλιότερα. Όλα τα τμήματα είναι επιβαρυμένα. Τα αποτελέσματα αυτών των συνθήκων; Το σύνολο σχεδόν του νοσηλευτικού προσωπικού, παρουσιάζεται ενώπιον των γιατρών με προβλήματα υγείας, με σοβαρές μυοσκελετικές παθήσεις. Μέση, πλάτες, χέρια, όλα ρημαγμένα. Όταν μια νοσηλεύτρια πρέπει να σηκώσει από το κρεβάτι ή να γυρίσει έναν κατά πολύ βαρύτερο από την ίδια ασθενή, ποια περιμένετε ότι θα είναι η κατάληξη; Παράλληλα, διαμορφώνουμε και μια προσωπικότητα με ψυχοπιεστικά χαρακτηριστικά, καθώς το άγχος και η ένταση συνοδεύουν την καθημερινότητα μας« δηλώνει στο bangladeshnews.gr, νοσηλευτής του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός».
ME TOYΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ. ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ, ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ…
«Η συμπεριφορά των γιατρών απέναντι μας είναι τυπική. Yπηρεσιακή. Συγκριτικά με ότι ακούω να συμβαίνει σε άλλα νοσοκομεία, εμείς είμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Με τους περισσότερους γιατρούς, γνωριζόμαστε εδώ και χρόνια. Ανδρωθήκαμε επαγγελματικά μέσα στο νοσοκομείο. Μεταξύ νοσηλευτών και γιατρών, υπάρχει ένα κλίμα κατανόησης για τα κοινά προβλήματα. Με τους ασθενείς και τους επισκέπτες, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Η ταλαιπωρία και οι μακροχρόνιες αναμονές που υφίστανται τους προκαλούν εκνευρισμό, τον οποίο ενίοτε, ξεσπούν πάνω μας. Δεν τους αδικώ όμως, ούτε τους παρεξηγώ. Όταν πρέπει να περιμένεις ώρες, ακόμη και για μια απλή εξέταση, είναι φυσιολογικό να χάσεις την ψυχραιμία σου».
Όσο καιρό ασχολούμαστε, μέσω των ρεπορτάζ μας, με τις εργασιακές συνθήκες του νοσηλευτικού προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας, παρατηρήσαμε ότι ουδέποτε βρέθηκε ένας νοσηλευτής/τρία, είτε από αυτούς που μας παραχώρησαν συνέντευξη, είτε όχι, που να είχε να μοιραστεί μαζί μας κάτι…ευχάριστο. Και πως θα μπορούσαν άλλωστε, όταν τους πετυχαίναμε νωρίς το πρωϊ να πηγαίνουν για δουλειά, αφού το προηγούμενο βράδυ, τους είχε «γονατίσει» μια εξαντλητική βάρδια, χωρίς να μεσολαβεί αρκετός χρόνος ξεκούρασης…Πως θα μπορούσαν να μας περιγράψουν μια ειδυλλιακή κατάσταση όταν ένα και μόνο άτομο είχε υπό την ευθύνη του 30 και 40 ασθενείς; Όταν το φαινόμενο του burnout, της εργασιακής υπερκόπωσης κάνει θραύση; Όταν τους «τρέφουν» με υποσχέσεις για πρόσληψη προσωπικού που θα αφαιρέσει από τις πλάτες τους λίγο βάρος; Όταν οι κόντρες με γιατρούς και ασθενείς αποτελούν μέρος της εργασιακής τους καθημερινότητας; Το νοσηλευτικό προσωπικό ξοδεύει…κυριολεκτικά, ψυχή και σώμα σε μια δουλειά, που στο τέλος της ημέρας, τους βρίσκει «κομμάτια» και απογοητευμένους. Δεν είναι μόνο τα σωματικά προβλήματα που αναπόφευκτα παρουσιάζουν, αλλά και η ψυχολογική πίεση που «διαβρώνει» την προσωπικότητα τους, καθώς καλούνται να λειτουργήσουν, τις περισσότερες φορές, υπο ασφυκτικές συνθήκες πίεσης. Το εργασιακό τους περιβάλλον; Υποχρηματοδοτούμενα και υποστελεχωμένα νοσοκομεία που καλούνται να διαχειριστούν, ειδικότερα τις ημέρες των εφημεριών, αθρόες εισαγωγές ασθενών, οι οποίοι δεν μπορούν να επισκεφθούν ιδιωτικές κλινικές λόγω κόστους, ούτε υπάρχει βέβαια, αποτελεσματική πρωτοβάθμια φροντίδα που θα αποσυμφόρηζε τις δημόσιες δομές. Τι απομένει; Νοσηλευτικό προσωπικό που θεωρεί, και δικαίως, ότι η προσωπικότητα και οι γνώσεις του, υποτιμώνται βάναυσα σε ένα «αδηφάγο» σύστημα υγείας που αδυνατεί, ακόμη και σήμερα, να «στηθεί» με όρους υποτυπώδους ευπρέπειας και αποτελεσματικότητας. Όταν βλέπεις νοσηλεύτριες 40 και 50 χρονών να βάζουν τα κλάματα, αναλογιζόμενες αυτά που υπέστησαν στην βάρδια τους, κάτι δεν πάει καθόλου καλά…
ΚΑΘΕ ΠΕΡΣΙ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ». ΑΥΤΗ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ…
«Οι συνθήκες εργασίας επιδεινώνονται χρόνο με τον χρόνο. Εκεί που είχαμε 3.000 εργαζόμενους, μείναμε με 2.600. Οι εισαγωγές αυξήθηκαν από τις 40.000 στις 55.000. Οι ασθενείς που επισκέπτονται τα Τακτικά Ιατρεία, τα Επείγοντα Περιστατικά και τα εργαστήρια «εκτοξεύθηκαν» από τις 400.000 στο μισό εκατομμύριο. Υπάρχει μια φοβερή δυσαρμονία. Περισσότεροι ασθενείς, λιγότερο προσωπικό. Παράλληλα, ο προϋπολογισμός του νοσοκομείου περικόπτεται διαρκώς. Αμέτρητα τα προβλήματα. Μεγάλωσε ο αριθμός των ανασφάλιστων, χωρίς να δοθούν όμως τα απαραίτητα κονδύλια. Τα ακριβά φάρμακα μεταφέρθηκαν από τα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ στα νοσοκομεία, άνευ επαρκούς επιχορηγήσης. Την στιγμή αυτή παρουσιάζεται έλλειψη 400 νοσηλευτών. Έχουν ξεκινήσει την λειτουργία τους καινούργια χειρουργεία, οι ανάγκες των οποίων καλύπτονται, με φουλ εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας του υφιστάμενου προσωπικού. Σε λίγο θα παραδοθούν καινούργια χειρουργεία. Το προσωπικό παραμένει μηδενικό. Πως θα λειτουργήσουν; Τρεις επιλογές βλέπω εγώ: Είτε άδεια ντουβάρια που κατασκευάστηκαν για το θεαθήναι, είτε θα έρθει κάποιος ιδιώτης να τα αναλάβει, είτε θα «ξεζουμίσουν» ακόμη περισσότερο το υπάρχον προσωπικό. Και οι τρεις εναλλακτικές είναι κακές. Πρέπει να προχωρήσουν άμεσα σε προσλήψεις προσωπικού. Το κράτος να αναλάβει τον ρόλο που οφείλει απέναντι στις δημόσιες δομές υγείας και στους ασθενείς» τονίζει στο bangladeshnews.gr, ο Ηλίας Σιώρας, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ