ΝΕΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΞΕΣΠΑ: ΠΩΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΑΣ ΒΑΖΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ «ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ» ΚΑΙ «ΛΗΣΤΕΥΕΙ» ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΜΑΣ;
«Ο πατέρας μου έχει την επιχείρηση από το 1989. Με το που τελείωσα το σχολείο το 2010, ξεκίνησε η ουσιαστική μου ενασχόληση με τον χώρο των ρούχων. Προηγήθηκε βέβαια ένα ταξίδι για σπουδές στο Μιλάνο της Ιταλίας, πάνω στην μόδα και στο σχέδιο. Επέστρεψα Ελλάδα με στόχο να αξιοποιήσω τις γνώσεις που είχα αποκτήσει. Ήξερα ότι θα έβρισκα μπροστά μου δυσκολίες, δεν περίμενα όμως να είναι τόσο μεγάλες. Τo να είσαι 22 χρονών και παράλληλα ιδιοκτήτης καταστημάτων λιανικής με ρούχα σημαίνει αυτομάτως ένα πράγμα: Θα «πέσουν» όλοι πάνω σου να σε «φάνε». Και δεν αναφέρομαι μόνο στους ανταγωνιστές που παραμονεύουν σε κάθε «γωνιά», έτοιμοι να εκμεταλλευτούν τα ενδεχόμενα λάθη και τις παραλείψεις σου, αλλά κυρίως στο κράτος που σε «βομβαρδίζει» με μια απίστευτη φορολογία και μετά περιμένει από εσένα…να επιβιώσεις. Με ποιο τρόπο άραγε; Στα μαγαζιά που διατηρεί η οικογένεια μου απασχολούνται 5 υπάλληλοι. Οι μηνιαίες εισφορές που καταβάλλω στο ΙΚΑ για την ασφάλιση τους είναι δυσβάσταχτες. Μιλάμε για χιλιάδες ευρώ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε και τους ιδιοκτήτες των ακινήτων, οι οποίοι μοιάζουν να ζουν σε έναν άλλο, δικό τους κόσμο καθώς εξακολουθούν να διατηρούν τα ενοίκια σε παράλογα επίπεδα. Επομένως, ούτε από εκεί μπορούμε να περιμένουμε κατανόηση και υποστήριξη. Προσθέστε τώρα και την απερίγραπτη φορολόγηση που σαν συνέπεια έχει ορισμένους μήνες να μην μπορούμε να «κινηθούμε». Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως το κράτος έχει καταστεί με το ζόρι… «συνέταιρος» στις τσέπες μας και στις επιχειρήσεις μας. Υπάρχουν βέβαια και οι καταναλωτές, οι οποίοι λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης που βιώνουν, παζαρεύουν ακόμη…και για τα 5 ευρώ. Δεν τους κατηγορώ, και εγώ καταναλωτής είμαι πέρα από επιχειρηματίας, αλλά σε τελική ανάλυση, όταν στα ταμεία μας μπαίνουν «ψίχουλα» δεν θα μπορέσουμε να κρατηθούμε όρθιοι για πολύ. Η επιβίωση μας καθίσταται αμφίβολη και όταν ένα μαγαζί κλείνει χάνουν την δουλειά τους εργαζόμενοι…Από όπου και να το πιάσεις το θέμα των ελεύθερων επαγγελματιών «πονά» παραδέχεται στο bangladeshnews.gr, ο 22χρόνος επιχειρηματίας Χρυσόστομος Δορμούσογλου, ιδιοκτήτης της εταιρείας ρούχων «Best Choice».
ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑ ΣΑΝ ΕΝΑ «ΤΑΜΕΙΟ» ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΡΑΒΑ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΑΝΑΠΤΥΞΗ…
«Θες να ονειρευτείς ένα καλύτερο μέλλον, αλλά δεν σε αφήνουν. Δεν στο επιτρέπουν, λες και κάνεις κάποιο…έγκλημα! Την ίδια ώρα η κίνηση έχει μειωθεί στο 40% περίπου. Δεν μου αρέσει που βλέπω παντού λουκέτα και απογοητευμένα πρόσωπα. Η κατάσταση θα παραμείνει ίδια αν το κράτος δεν αλλάξει ριζικά… «συμπεριφορά». Πρέπει να πάψει να είναι εχθρικό απέναντι στο επιχειρείν και να του δώσει επιτέλους χώρο να «αναπνεύσει», να αναπτυχθεί. Δεν γίνεται να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και μετά να υποχρεωνόμαστε…σε δύο πίσω. Προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, την αισιοδοξία μου, αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Ευελπιστώ σε καλύτερες μέρες, αρκεί να «κρατηθώ» όρθιος. Εύχομαι μόνο να μην προκύψουν δυσάρεστες, μη-αντιστρέψιμες καταστάσεις και χάσουμε αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε ώρες ατέλειωτες κάθε μέρα. Το κράτος δεν ακούει τις φωνές αγωνίας των ελεύθερων επαγγελματιών. Δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο την «αδιαφορία» του απέναντι στα προβλήματα μας αλλά και τα «ραβασάκια» από την εφορία που διαδέχονται το ένα το άλλο. Θα σας πω κάτι τελευταίο: Υπάρχει στην άκρη ένα κεφάλαιο που θα μπορούσε να επενδυθεί. Να ανοίξουμε και άλλα μαγαζιά, να προσλάβουμε ανθρώπους, κοντολογίς να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας και έτσι ο ένας να βοηθήσει τον άλλο. Όταν όμως επικρατεί τέτοια αβεβαιότητα, τέτοια ανασφάλεια και κυρίως…τέτοια φορολόγηση, ποιος επιχειρηματίας θα πάρει το ρίσκο να «ανοιχθεί»; Ποιος θα επενδύσει; Όλα «φωνάζουν» να κρατήσουμε τα χρήματα μας και να περιμένουμε…Έτσι ανάπτυξη δεν θα δούμε ποτέ! Αν όμως αλλάξει το κλίμα, αν αλλάξουν κάποια βασικά πράγματα, τότε και επιχειρήσεις θα δούμε να ανοίγουν και η ανεργία θα μειωθεί. Τα πάντα είναι αλυσίδα. Θα ξεκινήσουν τα πράγματα να γίνονται καλύτερα. Τι θα κάνω εγώ μέχρι τότε; Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι, να κάνω όνειρα και εύχομαι στα 32 μου, στα 42, στα 52 μου να έχω την ίδια δουλειά γιατί την αγαπώ πολύ. Ένα πράγμα ζητώ μόνο: Να έχουμε όλοι λιγότερες σκοτούρες στις πλάτες μας…».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ