ΝΕΟΙ ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΟΙ: ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ… «ΣΤΟΧΟΙ» ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ ΛΟΓΩ ΗΛΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΕΙΡΙΑΣ

«Πρόκειται για έναν επιχειρηματία, ξενοδόχο, στην Σαντορίνη, ξακουστός για το ότι…δεν πληρώνει τους εργαζόμενους του. Είχα ανάγκη από δουλειά όμως και έτσι πήγα. Ζητούσε barman. Έφτασα στο τέλος της σεζόν. Ο συγκεκριμένος κρατά την μονάδα του, ανοιχτή, καλοκαίρι-χειμώνα. Το ξενοδοχείο του βρίσκεται στην Καλντέρα και είναι πασίγνωστο στην περιοχή. Moυ εγγυήθηκε προσωπικά ότι τα κακά λόγια που ακούγονται για αυτόν είναι μόνο φήμες και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Ότι πλήρωνε κανονικά και χωρίς καθυστερήσεις τους εργαζόμενους του. Το αγαπημένο του μότο και μόνιμη κουβέντα μας κάθε φορά που ερχόνταν στο μπαρ, ήταν πως πληρώνει τους υπαλλήλους του κάθε 1η και 7η του μήνα. Πως κανένα μέλος του προσωπικού δεν πρόκειται να μείνει απλήρωτο από την επιχείρηση του. Πέρασε ο πρώτος μήνας και δεν πληρώθηκα. Μόλις πέρασε και το πρώτο δεκαπενθήμερο του δεύτερου μήνα, σηκώθηκα και έφυγα. Του έκανα μάλιστα και καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας. Μέχρι και σήμερα δεν έχω πάρει φράγκο. Μας έλεγε ότι μας αγαπούσε, ότι μας έχει σαν τα παιδιά του, αλλά όταν απευθύνθηκα στο ΙΚΑ για να δω αν τουλάχιστον μου κόλλησε τα ένσημα που δικαιούμουν, διαπίστωσα ότι η εργασία μου εκεί πήγε στράφι. Δεν υπήρχε ούτε ένα ένσημο. Δεν είμαι ο μόνος στον οποίο χρωστά λεφτά, χρωστά και σε άλλους. Θυμάμαι επίσης το πόσο πολύ έπινε. Κάθε μέρα ήταν τύφλα στο μεθύσι. Μέσα σε τρεις ώρες κατέβαζε 1 μπουκάλι. Αυτή ήταν η εργασιακή μου εμπειρία από την Σαντορίνη» παραδέχεται πικραμένος, μιλώντας στο bangladeshnews.gr o E.T, νεαρός ξενοδοχοϋπάλληλος, o οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του για…ευνόητους λόγους.

Βρίσκονται στην πιο ευάλωτη θέση. O παλιός υπάλληλος, λόγω εμπειρίας, ενδεχομένως και σωματείου εκεί πoυ υφίσταται, γνωρίζει πως να διαχειριστεί, πάνω κάτω, τις παγίδες που κρύβουν τα λόγια και οι πράξεις ενός πονηρού όσο και εν δυνάμει…παράνομου εργοδότη. Για τα νέα παιδιά όμως που επιλέγουν το επάγγελμα του ξενοδοχοϋπαλλήλου, η ηλικία και η απειρία αποτελούν τα πιο αδύναμα στοιχεία τους, πέρα για πέρα εκμεταλλεύσιμα όμως από ξενοδόχους, που στο πρόσωπο τους εντοπίζουν το αγαπημένο τους «θήραμα»: Νεαρούς σε ηλικία εργαζομένους, ανήσυχους ή και…πανικόβλητους ακόμη, μπροστά στην προοπτική της αναμονής τους στις ουρές του ΟΕΑΔ, με ελάχιστη ή μηδενική γνώση περί εργατικής νομοθεσίας και εργοδοτικών «τερτιπιών»… «Εδώ είμαστε» σκέπτεται περιχαρής ο «ανταγωνιστικός» ξενοδόχος όταν εντοπίζει τα παιδιά εκείνα που δεν προέρχονται ούτε από την αλλοδαπή, ούτε από τα προγράμματα voucher. Oι πιθανότητες να τους καλύψει η κλαδική σύμβαση κυμαίνονται από ελάχιστες έως μηδενικές, καθώς σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, πολλοί επιχειρηματίες δεν επιθυμούν εργαζόμενους που ανήκουν σε κάποιο σωματείο. Επιδιώκουν να «κινούνται» ευκολότερα, επιβάλλοντας τους δικούς τους όρους, χωρίς καμία… «έξωθεν» παρέμβαση. Συνομιλήσαμε με αρκετούς νέους εργαζόμενους σε ξενοδοχεία. Ορισμένοι δήλωσαν ικανοποιημένοι ακόμη και από την απόδοση…των βασικών, όπως κατώτατος μισθός και ένσημα. Η πλειοψηφία πάντως υποστήριξε, ότι οι συνθήκες εργασίας που είναι υποχρεωμένη να υποστεί είναι πολύ κακές. Η καταβολή των μισθών είναι ακανόνιστη, οι οφειλές μεγάλες, τα ρεπό αποτελούν ένα όρο χωρίς περιεχόμενο και αντίκρισμα. Δέχονται απειλές όταν διαμαρτύρονται, απολύονται όταν διεκδικούν δυναμικά. Τέτοιες καταστάσεις μας περιέγραψαν υπάλληλοι μικρών και μεγάλων ξενοδοχείων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, μια 24χρόνη κοπέλα η οποία ήρθε να εργαστεί σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης, βιώνει όμως μια καθημερινή κόλαση από ένα… «σχιζοφρενή εργοδότη» όπως τον αποκαλεί,  αλλά δεν μπορεί να φύγει γιατί με τα 600 ευρώ ταϊζει παιδί και συντηρεί το πατρικό της. Η αγορά εργασίας στα καλύτερα της…

ΑΛΛΟΙ ΤΑ ΕΚΛΕΒΑΝ, ΑΛΛΟΙ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΑΝ…

«Στην πρώτη μου δουλειά, πριν από κάμποσα χρόνια, εργάστηκα σε ξενοδοχείο ως εποχική υπάλληλος. Αρκεί να σας πω ότι τα χρήματα που μου οφείλονταν, τα πήρα…πέρσι τον Μάϊο. Η εκμετάλλευση σε αυτό το επάγγελμα είναι απερίγραπτη. Από την δική μου εμπειρία, θυμάμαι ότι τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα στην ρεσεψιόν, αλλά στους τομείς της καθαριότητας και της κουζίνας οι συνθήκες εργασίας ήταν μεσαιωνικές. Οι ξενοδόχοι προτιμούσαν μικρά παιδιά, άπειρα, τα οποία ξεθέωναν στην δουλειά, πληρώνοντας τα 200 και 300 ευρώ μηνιάτικο. Είχαν την απαίτηση οι αποδόσεις τους να είναι αυτές ενός επαγγελματία, αλλά οι αποδοχές που ήταν πρόθυμοι να καταβάλλουν αντιστοιχούσαν με αυτές ενός σκλάβου. Την ίδια ώρα, στα εποχιακά ξενοδοχεία παρατηρείται γενικά έλλειψη προσωπικού ακριβώς λόγω των πολύ χαμηλών μισθών και των εξοντωτικών ωραρίων εργασίας. Σε αυτά να προσθέσω και την πέρα για πέρα προσβλητική και αντιεπαγγελματική συμπεριφορά των διευθυντικών στελεχών προς τους υφιστάμενους τους. Από ότι κατάλαβα, είναι περισσότερο φοβισμένοι από εμάς, γιατί έχουν διαρκώς από πάνω τους τα μεγάλα κεφάλια που ζητούν όλο και περισσότερα. Μην αναφερθώ στο γεγονός ότι αρκετοί εξ’αυτών έχουν μαύρα μεσάνυχτα από την δουλειά. Πολλοί εργαζόμενοι δουλεύουν χωρίς να τους έχουν κάνει πρόσληψη. Δυστυχώς το πέρασα και αυτό. Στην πρώτη επιχείρηση που εργάστηκα, αναγκάστηκα μαζί με μια άλλη κοπέλα, να τους απειλήσουμε ότι θα απέχουμε από τα καθήκοντα μας στην ρεσεψιόν, αν δεν μας έκαναν κανονικά πρόσληψη. Μετά από λίγο ήρθε ο λογιστής και το θέμα τακτοποιήθηκε» υποστηρίζει η Μ.Κ, η οποία εξακολουθεί να εργάζεται ως ξενοδοχοϋπάλληλος. 

«Περιστατικά που δεν θα ξεχάσω ποτέ; Παιδάκια που δούλευαν στην κουζίνα, με φόρτο εργασίας απίστευτο, και αν τυχόν σπάζανε κανένα ποτήρι ή πιάτο, το κόστος της ζημιάς παρακρατούνταν από τον μισθό τους. Ψημένα στελέχη που ήξεραν τα παραθυράκια και τις αδυναμίες της επιχείρησης, να ξαφρίζουν την αποθήκη του ξενοδοχείου από προϊόντα, τα οποία μετά έπρεπε να πληρώσουν από τα ψίχουλα που έπαιρναν οι πιτσιρικάδες. Απίστευτα ρεζιλίκια, αλλά δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα»…

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ