ΝΕΑΡΗ ΜΑΓΕΙΡΙΣΣΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ: Ο ΞΕΝΟΔΟΧΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ Ή ΝΑ ΤΟΥ «ΚΑΤΣΩ» Ή…ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ

«Δεν θέλω να γράψεις ούτε το όνομα του ξενοδοχείου, ούτε καν σε ποιο νομό της Κρήτης βρίσκεται, γιατί ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας θα καταλάβει ποιος τα είπε και δεν θέλω να έχω άλλα μπλεξίματα. Βαρέθηκα. Με το που αποφοίτησα λοιπόν από την σχολή μαγειρικής, έκλεισα την πρακτική μου σε αυτό το ξενοδοχείο μέσω ενός γνωστού. Απέστειλα το βιογραφικό μου για τυπικούς λόγους, και όταν μου τηλεφώνησαν, δεν μίλησα με τον υπεύθυνο προσωπικού, αλλά με τον ίδιο τον ιδιοκτήτη. Παραξενεύτηκα. Ήταν πολύ ευγενικός και φιλικός, μου είπε ότι έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στον γνωστό που μεσολάβησε για να κάνω την πρακτική μου, και πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην ενθουσιαστώ με το περιβάλλον που θα συναντούσα. Ομολογώ ότι με ξεγέλασε στην αρχή. Αισθανόμουν σαν να μιλούσα με τον κολλητό μου και όχι με έναν ιδιοκτήτη ξενοδοχείου που ούτε καν γνώριζα. Όση ώρα μιλούσαμε, μου έκανε μάλιστα και add στο facebook. Συζητήσαμε λίγη ώρα περί ανέμων και υδάτων, και λίγο πριν το κλείσουμε, με «παιχνιδιάρικη» φωνή, μου είπε αν το αγόρι μου θα είχε πρόβλημα που θα έλειπα τόσο καιρό από δίπλα του. Του απάντησα πως δεν έχω αγόρι. «Καλύτερα» μου είπε, «να μην έχεις κανένα πάνω από το κεφάλι σου». Τον χαιρέτησα και κλείσαμε το τηλέφωνο. Το βράδυ, κόντευε μεσάνυχτα θυμάμαι, μου έστειλε μήνυμα στο fb, μια καληνύχτα και ένα φεγγάρι. Άρχισα να υποψιάζομαι κάτι, αλλά δεν ήθελα να φανώ υπερβολική, επομένως το αγνόησα. Την επόμενη ημέρα, άρχισα να πακετάρω τα πράγματα μου, πήγα στο αεροδρόμιο, μπήκα στο αεροπλάνο και έφτασα στην Κρήτη. Τι το ήθελα όμως;» δηλώνει πέρα για πέρα απογοητευμένη στο bangladeshnews.gr, η Κ.Χ, μάγειρας στο επάγγελμα…

ΤΟ «ΠΕΣΙΜΟ» ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΜΕ ΤΟ «ΚΑΛΗΜΕΡΑ»…

«Με το που προσγειώθηκα, κατευθύνθηκα αμέσως στο ξενοδοχείο. Δήλωσα το όνομα μου και την ιδιότητα μου, και στην συνέχεια με ξενάγησαν και μου έδειξαν το δωμάτιο όπου θα έμενα. Δεν είχα προλάβει να αφήσω την βαλίτσα μου, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και με ειδοποίησαν πως ζητούσε να με δει ο ιδιοκτήτης. Θα με συναντούσε στο γραφείο του. Ανησύχησα, μήπως είχε συμβεί τίποτα κακό με την πρακτική μου. Με περίμενε χαμογελαστός, χαμογελαστός. Δεν μπορούσες να φανταστείς τι κοπλιμέντα μου έκανε. «Καλά, εσύ είσαι κούκλα, μέσα στην κουζίνα θα χαραμιστείς;», «θα σε βάλω εγώ υπεύθυνη στην πισίνα και στο bar, δεν ειναι ανάγκη να κάνεις το παραμικρό, το μόνο που θα κάνεις είναι να χαμογελάς και να οδηγείς τους πελάτες στα τραπέζια τους», «θα κάνεις τις συναδέλφισσες σου να ζηλεύουν» και άλλα τέτοια πολλά. Μετά από λίγο, άρχισα να αισθάνομαι άβολα, γιατί δεν σταματούσε. Έλεγε συνέχεια, «τι ωραία που είσαι, τι όμορφη». Τον ευχαρίστησα για τα κοπλιμέντα του, υπενθυμίζοντας του παράλληλα, πως βρίσκομαι εκεί για να κάνω την πρακτική μου. Πως είναι το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει. Μου απάντησε πως δεν έχω να ανησυχώ για τίποτα, πως όλα θα πάνε καλά. Και την πρακτική μου θα κάνω, και πως αν είμαι ιδιαίτερα… «εργατική», αυτό το είπε κάπως παράξενα, θα λάβω και το κατιτίς μου. Τον ευχαρίστησα και έφυγα. Το βράδυ, και ενώ έβλεπα τηλεόραση, χτύπησε το κουδούνι. Ήταν μια καμαριέρα, η οποία μου έφερε σε δίσκο πάνω…γαριδομακαρονάδα, σαλάτα και λευκό κρασί. Μου είπε πως είναι καλωσόρισμα από την διεύθυνση και έφυγε. Την επόμενη ημέρα και για μια εβδομάδα περίπου, ξεκίνησε το μαρτύριο».

ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΕ ΣΕ ΗΣΥΧΙΑ…

«Ήταν σχεδόν κάθε μέρα στην κουζίνα, βλέποντας με την ώρα που δούλευα. Με κοιτούσε ασταμάτητα. Έκανε πως μιλούσε με τον σεφ για το μενού και τα προβλήματα της κουζίνας, αλλά τα μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω μου. Συνεχώς έλεγε στους άλλους υπαλλήλους, «να την προσέχετε, είναι άστερι, όταν τελειώσει η πρακτική της θα έρθει να δουλέψει εδώ ως σεφ, κτλ». Δεν είχε σταματημό. Στην αρχή, οι συνάδελφοι μου χαμογελούσαν, αλλά μετά από λίγη ώρα άρχισαν να με κοιτούν παράξενα. Φαντάζομαι πως στην θέση τους θα έκανα και εγώ το ίδιο. Σκεφτόνταν, «για ποιο λόγο αυτή η ειδική μεταχείριση σε μια πρακτικάρια;», «Τι το ιδιαίτερο έχει»; Ευτυχώς που είχαμε πολύ δουλειά και δεν υπήρχε χρόνος για συζητήσεις. Προσπαθούσα να περνάω απαρατήρητη. Ούτε που μιλούσα. Μόνο δούλευα. Την τρίτη ημέρα, πρόσεξα πως οι συνάδελφοι μου, δεν με φώναξαν να πάω για μπάνιο μαζί τους, ούτε για φαγητό. Αργότερα, λίγες ώρες πριν φύγω οριστικά από το ξενοδοχείο, μια συνάδελφος από την κουζίνα, που με είδε στεναχωρημένη, μου είπε πως όλοι νόμιζαν πως είμαι συγγενής του αφεντικού και κανείς δεν ήθελε παρτίδες μαζί μου, γιατί φοβόντουσαν μην τυχόν τους κακολογήσω στην διοίκηση. Τελείωνα αργά κάθε βράδυ. Βροχή τα μηνύματα στο facebook, ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα. Στα περισσότερα δεν απαντούσα. Σε όσα απαντούσα, ήμουν «πέρα βρέχει». Μου ζητούσε την γνώμη μου…για το μενού. Αν είναι δυνατόν. Είχε μέσα έμπειρους σεφ με γκρίζα μαλλιά και ζητούσε από εμένα να του πω την γνώμη μου. Κάθε πρωϊ, μου έστελνε το πρωϊνό στο δωμάτιο μου. Τι να έκανα; Την επόμενη βρήκα…ένα τριαντάφυλλο στο κρεβάτι μου. Πήρα αμέσως τηλ. τους γονείς μου και τους περιέγραψα την κατάσταση. Ο μπαμπάς μου τρελάθηκε και άρχισε να τον βρίζει. Η μάνα μου, μού είπε να κάνω υπομονή, μήπως και είχα παρεξηγήσει τα πράγματα. Μα, ποιός άλλος μπορεί να ήταν; Η καμαριέρα; Πριν το μεγάλο μπαμ, είχα την ατυχία να πάω για ενα βραδυνό μπάνιο στην πισίνα για να ξεσκάσω. Με το που τελείωσα, τον είδα να με κοιτάει. Είχε ξεφυτρώσει κυριολεκτικά…από το πουθενά. Το βλέμμα του δεν σήκωνε παρεξηγήσεις. Με κοιτούσε και ήταν σαν μου έλεγε: «Δεν θα μου ξεφύγεις, θα σε γαμήσω εσένα». Τον χαιρέτησα βιαστικά, και σχεδόν έτρεξα στο ασανσέρ. Εκείνο το βράδυ, δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου».

«ΑΝ ΔΕΝ ΜΟΥ «ΚΑΤΣΕΙΣ», ΜΑΖΕΨΕ ΚΑΙ ΤΑ ΦΥΓΕ…»

Την επόμενη ημέρα, με φώναξε στο τέλος της βάρδιας μου στο γραφείο του. Ξεκίνησε πάλι με τα συνηθισμένα του κοπλιμέντα, αλλά εγώ, ούτε που χαμογέλασα. Να σου πω την αλήθεια, αισθανόμουν ένα φοβερό θυμό μέσα μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω την πρακτική μου. Και πίστεψε με, δεν είμαι ιδιαίτερα γενναία, αλλά εκείνη την ώρα ήμουν έτοιμη…ακόμη και για ξύλο. Τον διέκοψα και του είπα πως όλα αυτά που λέει με φέρνουν σε δύσκολη θέση, πως οι συνάδελφοι μου με στραβοκοιτάζουν, και πως σκοπεύω να φύγω. Χαμογέλασε και μου είπε πως αυτό θα ήταν λάθος, γιατί αν ήμουν ξύπνια και ήξερα το συμφέρον μου, θα καθόμουν. Τον ρώτησα τι εννοεί, και μου απάντησε πως θα ήθελε πολύ να κάνουμε…παρέα. Να βγαίνουμε μετα την δουλειά, να πηγαίνουμε για ποτά, για μπάνια, και ότι άλλο προκύψει. Όλα τα έξοδα δικά του εννοείται. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μου είπε πως θα μπορούσα να κοιμάμαι στα…ιδιαίτερα δωμάτια του ξενοδοχείου. Του είπα πως παρεξήγησε την κατάσταση, δεν είμαι καμιά του δρόμου και δεν έχει το δικαίωμα να μου συμπεριφέρεται έτσι. Τότε αγρίεψε. Ξέρεις τι μου είπε ο μπάσταρδος; Παντρεμένος με παιδιά. Πως αν δεν κάνω αυτό που μου λέει, να τα μαζέψω και να φύγω και να μην διανοηθώ να «βρωμίσω» τίποτα, γιατί έχεις άκρες σε όλη την Ελλάδα, ξέρει όλους τους ξενοδόχους και δεν θα μπορώ να βρω δουλειά…ούτε σε 100 χρόνια. Τότε έσκασα. Τον είπα να πάει στο διάολο και έφυγα. Παραδόξως, ούτε βούρκωσα, ούτε φοβήθηκα. Αισθανόμουν ήρεμη. Ξαλαφρωμένη. Μάζεψα τα πράγματα μου, πήγα στην πόλη μέσα, περίμενα να ξημερώσει και να ανοίξουν τα πρακτορεία, έβγαλα εισιτήριο και γύρισα πίσω. Οι κινήσεις μου θύμιζαν ρομπότ. Τόσο απλά. Οι γονείς μου, δεν το πίστευαν όταν με είδαν. Μέχρι και σήμερα συγκρατώ τον πατέρα μου, για να μην πάει στην Επιθεώρηση Εργασίας…».

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ…

«Δεν έκατσα ούτε μια εβδομάδα. Για ποιο λόγο δεν τον κατήγγειλα; Δεν φοβάμαι. Η κουζίνα είναι η ζωή μου. Και την πρακτική μου θα κάνω και δουλειά θα βρω. Έχω πολλά να δώσω. Να σε ρωτήσω όμως εγώ κάτι τώρα; Πας στοίχημα, ότι αν τον είχα καταγγείλει, οι πιο πολλοί σκατάνθρωποι θα με χαρακτήριζαν ως το «πουτανάκι που του κουνήθηκε»; Άντε, βγάλε εσύ μετά τη  ρετσινιά. Επομένως, άστο να πάει στο διάολο. Ξέρω όμως ότι θα το κάνει και σε άλλα κορίτσια, αν δεν το κάνει ήδη. Αυτό με καίει».

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ