ΜΟΝΑΔΑ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΥ ΑΤΟΜΟΥ «ΕΛΠΙΔΑ»: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ ΕΒΑΛΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ…
Το ρεπορτάζ μου άφησε μια πικρή γεύση στο στόμα. Έριξα μια τελευταία ματιά στο κτίριο πριν αποχωρήσω. Μια ομάδα παιδιών περιφερόταν στους χώρους της μονάδας. Υπό μία έννοια, είναι τυχερά που δεν μπορούν να αντιληφθούν το ζόρι που τραβάνε οι γονείς τους για να τα μεγαλώσουν. Για την Μονάδα Αυτιστικού Ατόμου και Ατόμων Με Διανοητική Αναπηρία «ΕΛΠΙΔΑ», ένα φιλανθρωπικό σωματείο Μη Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα, η κρατική πρόνοια για τα 47 άτομα που φιλοξενεί και εκπαιδεύει τείνει να «ξεφτίσει». Να καταστεί μια έννοια κενή περιεχομένου, που η επίκληση της και μόνο θα προκαλεί οργή σε όσους είχαν…και έχουν την ατυχία να προστρέξουν σε αυτή για να επιβιώσουν. Τα χρήματα που καταφθάνουν με το σταγονόμετρο έχουν οδηγήσει στα όρια του νευρικού κλονισμού, γονείς και προσωπικό. Οι συσσωρευμένες υποχρεώσεις τους «πνίγουν». Είναι ολοφάνερο ότι οι υποστελεχωμένες και μίζερες δομές κοινωνικής πρόνοιας βούλιαξαν για τα καλά στα «σκοτεινά νερά» των μνημονίων και της λιτότητας, αφήνοντας ουσιαστικά αβοήθητους όσους εξαρτώνται από την υποχρέωση της πολιτείας να τους προφυλάξει και να τους φροντίσει. Οι παραδοχές της διοίκησης και των γονέων συγκλονιστικές. Τα λεφτά ελάχιστα, οι δομές και ο εξοπλισμός παραπαίουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με τους γονείς να δίδουν ένα τιτάνιο αγώνα προσφοράς και ανιδιοτέλειας από το υστέρημα τους προκειμένου να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά τους. Αν ο αυτισμός ορίζεται ως διαταραγμένη κοινωνική συμπεριφορά και αλληλεπίδραση, τότε ο κρατικός «αυτισμός» δεν είναι τίποτα άλλο από παγερή αδιαφορία για τις ζωές των ανθρώπων που κινδυνεύουν…
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΕΠΩΜΙΣΘΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΕΞΟΔΑ…
«Xρειαζόμαστε 450.000 ευρώ κάθε χρόνο για μισθοδοσία και ασφαλιστικές εισφορές του προσωπικού. Στην μονάδα μας απασχολούνται 27 άτομα. Την ίδια ώρα η κρατική επιχορήγηση μειώθηκε από τις 350.000 ευρώ που λαμβάναμε ετησίως στις…76.000 ευρώ. Να φανταστείτε πως, το 2014 είχαμε λάβει 120.000 ευρώ και το 2013 180.000 ευρώ. Παίρνουμε επίσης νοσήλεια από τον ΕΟΠΥΥ τα οποία όμως δεν καλύπτουν τις ανάγκες μας, με συνέπεια οι γονείς να πληρώνουν από την τσέπη τους μηνιαίως 150 ευρώ. Τα χρήματα αυτά τα δίνουν με πολύ μεγάλη δυσκολία. Τεράστιο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε και με το πετρέλαιο. Προσπαθούμε να βρούμε χορηγούς για να καλύψουν τα χρήματα που απαιτεί το πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης. Φτάσαμε δυστυχώς στο σημείο να…συνάψουμε εσωτερικό δανεισμό προκειμένου να αποπληρωθούν οι υποχρεώσεις της μονάδας. Τι σημαίνει αυτό; Μια μητέρα, το καλοκαίρι που μας πέρασε, μας δάνεισε 10.000 ευρώ για να πληρώσουμε τα έξοδα του πετρελαίου, των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων καθώς και άλλων υποχρεώσεων μας. Πλέον καμιά εταιρεία δεν δίνει επι πιστώσει πετρέλαιο. Θέλουν τα χρήματα μπροστά» υποστηρίζει απογοητευμένη στο bangladeshnews.gr η πρόεδρος του Δ.Σ της Μονάδας Αυτιστικού Ατόμου «ΕΛΠΙΔΑ» Μαρία Καστανοπούλου-Δρακάκη…
«Η υποχρηματοδότηση μας έχει δέσει χειροπόδαρα: Αρκεί να σας πω ότι το προσωπικό μας, τα Χριστούγεννα έκλεισε 3 μήνες απλήρωτο. Δεν πληρώθηκαν τους μισθούς Οκτωβρίου, Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου. Έλαβαν μόνο το δώρο Χριστουγέννων. Πρέπει όμως να δούμε τι θα κάνουμε και με το λεωφορείο που μεταφέρει τα παιδιά. Λήγει η άδεια κυκλοφορίας του σύντομα. Το 2012 πήρε παράταση από το αρμόδιο υπουργείο. Σε λίγο τελειώνει και αυτή. Το λεωφορείο μετρά 27 χρονιά ζωής. Το έχουμε καταστήσει με νύχια και με δόντια ασφαλές. Μπαινοβγαίνει διαρκώς στα συνεργεία για επισκευές. Και εκεί ξοδεύουμε ένα σημαντικό ποσό».
«Εγώ πιστεύω ότι η επιχορήγηση θα σταματήσει σύντομα. Θα μας ζητούν να βρούμε χορηγούς για να καλύψουμε τα έξοδα μας. Έτσι και αλλιώς, πολλές φορές μας προέτρεψαν να δημιουργήσουμε συνεταιρισμούς, κάτι σαν μικρές επιχειρήσεις που θα λειτουργούν εντός της μονάδας προκειμένου με αυτό τον τρόπο να χρηματοδοτήσουμε την λειτουργία μας. Δεν αναρωτιούνται όμως ποιος θα τρέξει την επιχείρηση αυτή; Τα παιδιά; Αυτά είναι αυτιστικά. Τα περισσότερα δεν μπορούν να κρατήσουν ένα μολύβι στα χέρια τους. Πως θα τους κάνουμε εμείς παραγωγικούς επιχειρηματίες; Αυτά είναι αστεία πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι εμείς, ως γονείς, είμαστε παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ότι κάνουμε, το κάνουμε για τα παιδιά μας. Για αυτά τρέχουμε, για αυτά αγωνιζόμαστε νυχθημερόν».
Ιδιαίτερη μνεία πάντως αξίζει ο Σύλλογος Φίλων Αυτισμός «ΕΛΠΙΔΑ», αποτελούμενος από γενναιόδωρες κυρίες οι οποίες μέσα από το υστέρημα τους…αλλά και από το περίσσευμα καρδιάς που τις διακρίνει, στάθηκαν και στέκονται πάντα ως πιστοί στρατιώτες στο πλαϊ της Μονάδας «ΕΛΠΙΔΑ», αναπληρώνοντας τα κενά που αφήνει η ελλιπής κρατική πρόνοια. Είναι χαρακτηριστικό ότι καλύπτουν μεγάλο μέρος των αναγκών του ιδρύματος από το 2005 έως και σήμερα. Μπράβο τους και πάλι μπράβο τους. Αποδεικνύουν ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει και ελπίδα.
ΑΝ ΜΠΕΙ ΛΟΥΚΕΤΟ ΣΤΗΝ «ΕΛΠΙΔΑ» ΚΑΗΚΑΜΕ…
«Αν κλείσει η μονάδα, το παιδί θα μείνει αναγκαστικά σπίτι. Που σημαίνει ότι πρέπει να βρούμε έναν άνθρωπο για την δουλειά αυτή. Όποιος θα την περιποιείται θα θέλει και μισθό. Η Δάφνη λαμβάνει την σύνταξη της μητέρας μας που απεβίωσε πρόσφατα καθώς και το προνοιακό της επίδομα. Αυτά τα χρήματα θα πάνε σε αυτόν που θα αναλάβει την φροντίδα της. Και η φροντίδα ενός αυτιστικού ατόμου είναι δύσκολη και χρονοβόρα δουλειά. Επομένως, δεν θα μπορώ να παίρνω φάρμακα, πάνες, φαγητό και να καλύπτω τα λειτουργικά έξοδα του σπιτιού. Τα χρήματα θα αναπληρώσουν το…κενό του κράτους. Μόνο για Pampers θέλω 63 ευρώ ενώ για τα φάρμακα της, από εκεί που πληρώναμε 10 ευρώ τώρα πληρώνω 56» αναφέρει δυσαρεστημένος ο γονέας-συμπαραστάτης Κωνσταντίνος Κοντοδήμος.
«Για να πάρετε μια γεύση του πως συμπεριφέρεται η πολιτεία, και ειδικότερα οι δημόσιες υπηρεσίες, στα ΑΜΕΑ, αρκεί να σας πω ότι πρόσφατα επισκέφθηκα την εφορία για το εκκαθαριστικό της αδελφής μου. Παρά το γεγονός ότι είχα στα χέρια μου επίσημο χαρτί από την επιτροπή του ΙΚΑ που επιβεβαίωνε ότι η Δάφνη φέρει ποσοστό αναπηρίας 80%, και πως η πιστοποίηση αυτή ισχύει από το 2008 και αορίστως, από την εφορία μου ζήτησαν επικαιροποιημένα στοιχεία για την αναπηρία της. Όταν τους έδειξα το χαρτί που γράφει «και αορίστως», αυτοί αρνήθηκαν να το δεχθούν και ζήτησαν νέο έγγραφο από τα ΚΕΠΑ. Το αποτέλεσμα; Τελικά, πέρασε ξανά από την επιτροπή, μόνο που αυτή την φορά της βρήκαν αναπηρία…90%. Με αυτά που τραβάω στο δημόσιο, τραβάω και εγώ τα μαλλιά μου».
ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΤΑΜΕΙΑ;
«Τα λιγοστά χρήματα περιορίζουν την ποικιλία του εκπαιδευτικού μας προγράμματος. Δεν μπορούμε να εμπλουτίσουμε τις αίθουσες εργοθεραπείας, λογοθεραπείας, ακόμη και την αίθουσα γυμναστηρίου που διαθέτουμε. Το ίδιο ισχύει και για τα πρόγραμματα κοινωνικοποίησης αλλά και για τις κοινωνικές εκδηλώσεις/δραστηριότητες. Αδυνατούμε να προγραμματίσουμε εξόδους και επισκέψεις των παιδιών καθώς και γενικότερες κοινωνικές εκδηλώσεις. Π.χ, τώρα τις Απόκριες θα θέλαμε να φέρουμε ένα κλόουν για τα παιδιά προκειμένου να τα διασκεδάσει αλλά δεν διαθέτουμε τα χρήματα για κάτι τέτοιο. Είμαστε αναγκασμένοι επίσης να περιορίσουμε και την πρόσληψη προσωπικού διάφορων ειδικοτήτων. Θα ήταν καλό αν μπορούσαμε να πάρουμε μια μουσικοθεραπεύτρια ή έναν δεύτερο ψυχολόγο. Αλλά χωρίς χρήματα πως να κάνεις κάτι τέτοιο; Δεν μπορούμε ούτε να αναβαθμίσουμε τα έργα υποδομής, όπως να φτιάξουμε ένα λειτουργικό αποχετευτικό σύστημα και να δημιουργήσουμε μια πλήρως εξοπλισμένη και ασφαλή παιδική χαρά για τα παιδιά μας» τονίζει η Διευθύντρια Διοικητικού της μονάδας Αγγελίδου Μαγδαληνή.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ