ΜΙΑ «ΣΧΕΔΙΑ» ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΣΤΗΝ «ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ» ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Θα τους συναντήσει κανείς στα κεντρικότερα σημεία της πόλης. Αγέρωχοι και σοβαροί, κρατούν το περιοδικό «Σχεδία». Ο κόσμος τους πλησιάζει και συνδράμει την προσπάθεια τους. Οι πωλητές είναι άνθρωποι ταλαιπωρημένοι. Η ανεργία τους «έκοψε» τις ελπίδες για μια καλύτερη ζωή. Στην Ελλάδα της κρίσης, με τις πόρτες της εργασίας να παραμένουν ερμητικά κλειστές και τα βάρη της πραγματικότητας να αυξάνονται συνεχώς, εκείνοι δεν το έβαλαν κάτω. Αποφάσισαν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί για το τραπέζι τους, με τίμιο τρόπο. Το εισόδημα που τους εξασφαλίζει το περιοδικό, είναι μια σημαντική βοήθεια, ώστε να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
«ΜΕ ΤΗΝ ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΩ ΚΙ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ»
Ο κ. Βασίλης, 48 ετών, εργάζεται ως πωλητής του περιοδικού από τον Σεπτέμβριο του 2014. Μακροχρόνια άνεργος και με μοναδικό πάθος τον τζόγο, είδε γρήγορα το εισόδημά του να εξαφανίζεται. Για ενάμισι χρόνο περίπου, ζούσε σε μια αποθήκη στο χώρο της ΔΕΘ. Η διοίκηση και οι φύλακες έκαναν τα στραβά μάτια, μέχρι που αποφάσισαν να τον διώξουν, καθώς θέλησαν να αξιοποιήσουν τον χώρο. «Στη Θεσσαλονίκη μπορείς να βρεις εύκολα φαγητό, τσιγάρα, και τζάμπα αλκοόλ», μας εξομολογήθηκε. «Στα συσσίτια δέχονται τους πάντες. Επίσης, θα δεις πολλούς ανθρώπους να μαζεύουν τις πεταμένες γόπες, να συγκεντρώνουν τον καπνό και μετά να τον στρίβουν, για να έχουν καμιά δεκαριά τσιγάρα να καπνίσουν. Όσο απίστευτο και αν σας φαίνεται, συμβαίνει. Δεν είναι κρυφό. Για να εξασφαλίσω κάποια χρήματα, μάζευα άδεια μπουκάλια από τους κάδους και τα πήγαινα στο σούπερ μάρκετ. Αν δεν μου έδιναν χρήματα, μου έδιναν κάποιο ποτό». Προσπάθησε για 6 μήνες να πουλήσει κουλούρια, αλλά ο φόβος του προστίμου τον σταμάτησε. «Οι περισσότεροι που πωλούν κουλούρια είναι παράνομοι. Το πρόστιμο είναι 10.000€. Ξέρω ανθρώπους που συνεχίζουν να κάνουν αυτή τη δουλειά αλλά χρωστάνε σε πρόστιμα 150.000€». Μετά μπήκε στη ζωή του η «Σχεδία». «Άστεγος για πολύ καιρό, κατάφεραν να μου εξασφαλίσουν ένα σπίτι, χωρίς ενοίκιο. Πλέον μπορώ να βγάζω ένα εισόδημα για να εκπληρώνω τις ανάγκες μου τίμια, χωρίς να φοβάμαι μην με πιάσουν για κάτι παράνομο».
«ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΤΙΑΝΕΨΩ, ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΘΕΛΩ»
«Ήμουν 5 χρόνια άνεργη. Με σύζυγο και αδερφό άρρωστους, είμαι η μόνη που μπορώ να εργαστώ. Όλα μόνη μου τα περνάω. Δεν θέλω ούτε να κλέψω, ούτε να ζητιανέψω. Θέλω να δουλέψω, να προσφέρω. Τα χέρια μου πιάνουν, παρά τα 59 μου χρόνια. Ζήτησα βοήθεια και από τον δήμαρχο Αμπελοκήπων, αλλά έμεινε μόνο στις υποσχέσεις… Με δύο ανθρώπους ανήμπορους να εργαστούν στο σπίτι, πώς περιμένουν να τα βγάλω πέρα;» Η ζωή της κ. Στυλιανής Μαυρίδου είναι γεμάτη δυσκολίες. Ωστόσο, δεν το έβαλε κάτω και ζήτησε βοήθεια από τους υπεύθυνους του περιοδικού, ώστε να μπορεί να βγάλει αξιοπρεπώς ένα εισόδημα για να βοηθήσει την ήδη ταλαιπωρημένη οικογένειά της. Την ρωτάω αν τα παιδιά της γνωρίζουν για την κατάσταση. «Δεν θέλω να στεναχωρώ τον γιο μου. Έχουν ένα παιδάκι. Αλλά με 500€ μισθό, δυσκολεύονται κι εκείνοι στις υποχρεώσεις τους. Δεν θέλω να με βοηθήσει. Θέλω να προσέξει την δική του οικογένεια. Γι’ αυτούς είναι πλέον υπεύθυνος, όχι για εμάς».
«Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΜΕ ΕΙΧΕ ΓΟΝΑΤΙΣΕΙ, ΤΩΡΑ ΒΛΕΠΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΙΟ ΘΕΤΙΚΑ»
Ο κ. Βασίλης μετρά 2 μήνες ως πωλητής του περιοδικού «Σχεδία». Ωστόσο, είναι περήφανος, καθώς τα πηγαίνει μια χαρά. «Πουλάω πάνω από 10 περιοδικά την ημέρα», δηλώνει με καμάρι, προσπαθώντας να διώξει τα φαντάσματα του παρελθόντος. Άνεργος για μεγάλο χρονικό διάστημα και ανήμπορος να πληρώσει το ενοίκιο του, ο ιδιοκτήτης του έκανε έξωση και έκτοτε βρέθηκε να κοιμάται στο υπνωτήριο του δήμου Θεσσαλονίκης. «Είμαι μάγειρας, ήρθα στην Θεσσαλονίκη για καλύτερα, αλλά με πήρε η κατρακύλα. Είχα πέσει πολύ ψυχολογικά. Ο ιδιοκτήτης με πίεζε για τα ενοίκια, οι λογαριασμοί έτρεχαν, δουλειά δεν μπορούσα να βρω πουθενά. Μου τα πήραν όλα μέσα σε λίγο καιρό. Ευτυχώς βρήκα τη «Σχεδία» και βγάζω κάποια χρήματα για να ορθοποδήσω ξανά». Η κουβέντα πηγαίνει και στην οικογένειά του. Το πρόσωπο του σκοτεινιάζει… «Τα παιδιά μου δεν ξέρουν τίποτα. Τους λέω ότι είμαι καλά και να μην ανησυχούν. Είναι και τα δυο παντρεμένα, με τις δικές τους οικογένειες. Δεν θέλω να ζητήσω την βοήθεια τους. Έχουν τις δικές τους έννοιες τώρα».
«Η ΣΧΕΔΙΑ ΕΧΕΙ ΣΩΣΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗ»
Ο Δημήτρης , 45 ετών βρίσκεται σε αυτό το πόστο από τον Μάιο του 2015. Πριν από αυτό, μετρούσε ήδη, 5 χρόνια ανεργίας. «Δούλευα σε ένα εργοστάσιο, έκλεισε και μας απέλυσαν όλους. Έκτοτε, δοκίμασα την τύχη μου σαν σεκιούριτι, αλλά ούτε εκεί είναι καλά τα πράγματα. Μένω με τους γονείς μου. Ευτυχώς, ήταν αυτοί που μου στάθηκαν». Δηλώνει χαρούμενος που ανήκει στην οικογένεια του περιοδικού. «Είναι σωτήρια λύση για πολλούς ανθρώπους αυτό το περιοδικό. Όσοι έχουν ξεκινήσει να εργάζονται εδώ, πραγματικά έχουν βοηθηθεί πολύ. Είναι μία διέξοδος. Πάλι καλά που υπάρχουν, και δίνουν μια ευκαιρία στους ανθρώπους να κάνουν κάτι, για να μην βουλιάξουν στην απόγνωση». Τα καλά του λόγια όμως περισσεύουν και για το κοινό που αγοράζει το περιοδικό. «Πραγματικά μας έχουν αγκαλιάσει. Έρχονται συνέχεια και το αγοράζουν. Έχει φτιάξει το βασικό κοινό του μετά από τόσο καιρό. Ο κόσμος μας εκτιμάει και δεν σταματά να βοηθά».
Αυτή την στιγμή υπάρχουν 55 ενεργοί πωλητές, οι οποίοι είναι μοιρασμένοι στα κεντρικά σημεία της πόλης. Για να εργαστεί κάποιος ως πωλητής, δεν υπάρχουν κριτήρια. Όποιος έχει ανάγκη, θα βρει ανοιχτές τις πόρτες του περιοδικού. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μια εύκολη δουλειά. Οι πωλητές είναι έξω καθημερινά, για αρκετές ώρες, παρά τις καιρικές συνθήκες. Έρχονται σε επαφή με τον κόσμο, εκτίθενται μπροστά τους. Μέχρι στιγμής όμως, όπως δηλώνουν και οι ίδιοι, οι Θεσσαλονικείς δεν τους έχουν εγκαταλείψει…
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΤΡΟΚΟΥ ΠΑΣΧΑΛΙΑ