ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΠΘ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΓΙΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΒΡΕΦΙΚΟΥ ΓΑΛΑΚΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΙΔΟΜΕΝΗ

Ο συνταξιούχος καθηγητής του ΑΠΘ, συμμετέχει σε εθελοντική ομάδα για τους πρόσφυγες και ήθελε να μεταφέρει χθες βρεφικό γάλα στον καταυλισμό της Ειδομένης. Όμως χθες, οι αστυνομικές αρχές δεν επέτρεπαν να πλησιάσει κανέναν όχημα στον καταυλισμό, καθώς πραγματοποίησε επίσκεψη η αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών.

Όπως ανέφερε σε ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο κύριος Τσιάκαλος, προσήχθη από αστυνομικούς και οδηγήθηκε στο Α.Τ της Ειδομένης, διότι ζήτησε να επιτραπεί στο όχημα που μετέφερε το βρεφικό γάλα στον καταυλισμό, να περάσει το σχετικό μπλόκο της αστυνομίας.

 Η ανάρτηση του στο facebook:

«Σήμερα το πρωί επισκέφτηκε την Ειδομένη η υφυπουργός των ΗΠΑ μαζί με τον πρέσβη της χώρας της. Και η αστυνομία έκλεισε για όλα τα αυτοκίνητα την πρόσβαση στους καταυλισμούς, ακόμη κι γι’ αυτά που μετέφεραν τρόφιμα. Και για μένα το πιο σημαντικό: ακόμη και για το αυτοκίνητο που κάθε πρωί μεταφέρει το βρεφικό γάλα για τα μωρά.

Αθέλητος συμβολισμός, αλλά πραγματικός: όταν επιθεωρεί τους φτωχούς η υπερδύναμη, κλαίνε τα μωρά από την πείνα.

Στις 1 μ.μ. ολοκληρώθηκε η επιθεώρηση, και οι επίσημοι αναχώρησαν από την Ειδομένη. Έγινε όμως 1:30 και για τα αυτοκίνητα η απαγόρευση συνέχιζε να ισχύει. Οι μητέρες στον καταυλισμό έδειχναν τα μωρά που έκλαιγαν, και προσπαθούσαν, σε όποια γλώσσα μπορούσαν, να κινητοποιήσουν εκείνους/ες που, έλπιζαν ότι, θα μπορούσαν να δώσουν λύση στο πρόβλημα.

Πήγα στο Διοικητή της Αστυνομίας, και εκείνος χωρίς δισταγμό μου είπε να μεταφέρω στο πλήρωμα του περιπολικού ότι πρέπει ν’ αφήσουν αμέσως το αυτοκίνητο να περάσει.

Δεν το έκαναν. Ήταν απολύτως απρόθυμοι να αποδεχτούν ότι μπορεί να υπάρχει εξαίρεση τουλάχιστον για τα μωρά που πεινούσαν. Τα μωρά-προσφυγόπουλα δεν τους αφορούσαν, ας έμεναν νηστικά, αυτοί εκτελούσαν τις εντολές που είχαν πάρει, κι ούτε είχαν λόγο να τηλεφωνήσουν στη Διοίκηση για να δουν μήπως πράγματι ίσχυαν νέες –ανθρώπινες, όχι κατασταλτικές- εντολές.

Ξεκίνησα με τα πόδια για να ενημερώσω τον Διοικητή. Στα μισά του δρόμου με πρόφτασαν με το περιπολικό. Είχαν εγκαταλείψει το «τόσο σημαντικό πόστο τους», για να μου ζητήσουν τη φωτογραφική μηχανή και την ταυτότητά μου, και καθώς αρνήθηκα να το κάνω (εξαιτίας του παράτυπου τρόπου με τον οποίον επέμεναν να το κάνουν παρά τις σχετικές μου υπομνήσεις) ζητώντας τους να έρθουν μαζί μου στον διοικητή τους που βρισκόταν στα σύνορα, επέλεξαν να με βάλουν στο περιπολικό και να με «προσαγάγουν» στο Τμήμα της Ειδομένης. Προετοιμάζοντάς με -με το γνωστό, από παλιότερες εποχές, ύφος- για τις κατηγορίες που θα είχα ν’ αντιμετωπίσω, μεταξύ των οποίων ήταν ότι τους είχα απειλήσει (με την κυνική βεβαιότητα ότι αυτή θα ήταν η δική τους μαρτυρία, κι αυτή είναι που μετράει).

Έτσι, όμως, με τη δική μου προσαγωγή που είχε ως προϋπόθεση τη δική τους, παράτυπη, εγκατάλειψη του πόστου τους, ο δρόμος άνοιξε για το αυτοκίνητο με το βρεφικό γάλα.

Τα μωρά, έστω και αργοπορημένα, μπόρεσαν, χορτάτα πια, να αποκοιμηθούν στην αγκαλιά των μητέρων τους. Εκείνες όμως ακόμη ανησυχούν: μήπως εκτός από τα σύνορα κλείσουν και οι πηγές ζωής για τα παιδιά τους;

Δικό μας χρέος είναι να καταλαγιάσουμε τους φόβους τους. Και πρέπει να το κάνουμε ακόμη και σε σύγκρουση, αν χρειαστεί, με όσους θεωρούν πως τα προβλήματα των προσφύγων αντιμετωπίζονται με γραφειοκρατίες, αστυνομίες και κατασταλτικά μέτρα.

Με ανθρωπιά αντιμετωπίζονται, και, ευτυχώς, η ανθρωπιά είναι –ίσως το μοναδικό- αγαθό σ’ αυτή τη χώρα που διαθέτουμε σε απόλυτη επάρκεια και αφθονία, και κανείς δεν μπορεί να μας το μειώσει ή να μας το αφαιρέσει.

Ας μας προσάγουν όσες φορές επιθυμούν στα αστυνομικά τμήματα –πάντα την ίδια διαπίστωση θα κάνουν.

(Δημοσιογράφοι κινητοποιήθηκαν αμέσως και εμφανώς, όσο βρισκόμουν στον Συνοριακό Σταθμό Ειδομένης. Και, όπως μου είπαν, κινητοποιήθηκαν επίσης κυβερνητικά γραφεία. Ας είναι καλά όλοι/ες τους, κι’ ας μη χρειάζεται να το κάνουν συχνά για τέτοιους λόγους)».