ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ: ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ…ΞΥΛΟΣΟΜΠΕΣ ΚΑΙ ΟΣΟ ΑΝΤΕΞΟΥΝ
Ευτυχώς που σήμερα είχε ήλιο. Έτσι δεν χρειάστηκε να ανάψουν τις ξυλόσομπες τους όσοι δεν μπορούν να αγοράσουν πετρέλαιο για τα καλοριφέρ, να πληρώσουν το ρεύμα που απαιτεί η λειτουργία ενός air-condition ή να εγκαταστήσουν φυσικό αέριο. Για πολλούς συμπολίτες μας, ειδικά της Δυτικής Θεσσαλονίκης, τα ξύλα είναι ο μόνος τρόπος για να προστατέψουν τα σώματα τους από τα «αιχμηρά δόντια» των χαμηλών θερμοκρασιών. Κάποιοι διαθέτουν ακόμη την στοιχειώδη οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ξύλα από την γειτονική τους μάντρα και έτσι να «ξεγελάσουν» το κρύο, την βροχή και τα χιόνια που «δέρνουν» αλύπητα τις μονοκατοικίες τους. Κάποιοι άλλοι όμως, όπως ο κ. Χαράλαμπος, είναι αναγκασμένοι να «βολοδέρνουν» στους δρόμους όλη την ημέρα προκειμένου να εντοπίσουν…καύσιμη ύλη. Στην εποχή των Μνημονίων αμφισβητήθηκαν και αμφισβητούνται σχεδόν όλα τα δικαιώματα. Ακόμη και αυτό της θέρμανσης. Τουλάχιστον δεν έχουν χάσει την αίσθηση του χιούμορ τους. Αναστενάζοντας με ειρωνική διάθεση ευχαριστούν την μοίρα τους που τυγχάνουν κάτοικοι…μεσογειακής χώρας.
«ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ»
Κυκλοφορεί όλη την ημέρα στους δρόμους με το αυτοκίνητο του μαζεύοντας χαρτόνια και πλαστικά. Τα πηγαίνει για ανακύκλωση προκειμένου να εξασφαλίσει ένα πενιχρό μεροκάματο. Για δουλειά 8 ωρών ο άνεργος βάζει στη τσέπη του 15 έως 20 ευρώ. Άλλες μέρες δεν βγάζει τίποτα. Ο Χαράλαμπος Μαυρίδης, πατέρας δύο παιδιών, ζει μια καθημερινότητα «κόλαση». Χωρίς σταθερή δουλειά, χωρίς σίγουρο εισόδημα, με τους απλήρωτους λογαριασμούς να στοιβάζονται απλήρωτοι και…απειλητικοί στο φτωχικό του σπίτι. Η απογοήτευση του πηγαίνει «χέρι χέρι» με την οργή που νιώθει για την «κατρακύλα» που πήρε η ζωή του. Δούλευε ως χειριστής κλαρκ σε εταιρεία. Η κρίση όμως τον τοποθέτησε στη δεξαμενή…του υπεράριθμου προσωπικού και από εκεί τον «πέταξε» στο δρόμο.
«Άνεργος φίλε εδώ και 3 χρόνια. Μαζεύω ξύλινες παλέτες από τον δρόμο. Ξύλα αγοράζουμε όταν έχουμε λεφτά. Αν δεν έχουμε τι να κάνουμε; Για ένα άτομο της δικής μου οικονομικής κατάστασης το ξύλο συμφέρει. Με αυτό μαγειρεύουμε και τρώμε, με αυτό πλενόμαστε, με αυτό ζεσταινόμαστε. Τι άλλη επιλογή έχω; Χρωστάω 1.700 ευρώ ΔΕΗ, άλλα 500 ευρώ στο νερό και κάτι «ψιλά» στην Εφορία. Φαϊ; Όταν μπορούμε να κάνουμε θα κάνουμε, αλλιώς συσσίτιο από την εκκλησία του Άγιου Αθανασίου στον Εύοσμο. Και το Σάββατο το πρωϊ, πάμε εκεί για να φάνε πρωϊνό τα παιδιά. Μας δίνουν 4 κουτιά γάλα και 10 κρουασάν. Αν είμαστε τυχεροί και «παραπέσει» κανένα μέσα στη σακούλα, τότε τα παιδιά έχουν 11 κρουασάν. Να σου πω γιατί καταντήσαμε έτσι και τώρα εγώ μαζεύω πλαστικά από τον δρόμο σαν κανένας γύφτος; Γιατί είμαστε μπουρδέλο…ακαταμάχητο. Μην το σβήσεις αυτό που σου λέω» καταλήγει εξοργισμένος ο κ. Χαράλαμπος.
ΛΑΖΑΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, ΕΜΠΟΡΟΣ ΞΥΛΩΝ: Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΑΝΕΒΗΚΕ 20% ΑΠΟ ΠΕΡΣΙ
«Ο κόσμος επέλεξε και φέτος τα ξύλα γιατί παραμένει η πιο φθηνή πηγή θέρμανσης. Δεν έχουν λεφτά έτσι και αλλιώς, υποφέρουν και είναι αγανακτισμένοι. Δεν είδαν καμιά σημαντική αλλαγή στη ζωή τους. Αυτοί που προμηθεύονται ξύλα είναι κυρίως οι άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι. Υπάρχουν βεβαίως και οι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως άλλωστε και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Δεν έχει σημασία αν τα μαγαζιά τους είναι κλειστά ή όχι. Δεν υπάρχουν χρήματα στα πορτοφόλια τους. Σε πολλούς πάντως δίνω τζάμπα» μας πληροφορεί ο κ. Λάζαρος Δημητριάδης, έμπορος ξύλων από τον Εύοσμο.
«Παρά το γεγονός ότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο έχουν «πέσει», τα ξύλα αποτελούν την καλύτερη επιλογή. Το κυβικό η οξιά κοστίζει περίπου 60 ευρώ και 70 ευρώ το κυβικό ο δρυς. 1 κυβικό αντιστοιχεί περίπου σε 500 κιλά ξύλο» σύμφωνα με τον τιμοκατάλογο του κ. Δημητριάδη.
«ΖΕΣΤΑΙΝΟΜΑΙ ΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΔΕΝΤΡΑ»
Πετύχαμε τον κ. Γιάννη να απολαμβάνει τον καφέ του στην είσοδο του σπιτιού του. Δίπλα του πεταμένα κομμάτια ξύλου, παλιοσίδερα, και λίγο πιο μέσα ένα χαλασμένο air-condition. Τον ενημερώνουμε για το θέμα του ρεπορτάζ και χαμογελά πικρά. «Και εγώ ξύλα χρησιμοποιώ. Για τα άλλα δεν υπάρχουν» μας πληροφορεί. Συνταξιούχος οικοδόμος που κάποτε τα κατάφερνε μια χαρά. H οικογένεια του ζούσε καλά. Εδώ και χρόνια όμως οι τσέπες είναι άδειες και η καλή διάθεση εξαφανισμένη. Μαζεύει και αυτός αντικείμενα από το δρόμο τα οποία πουλά προκειμένου να «ανεβάσει» λίγο το ύψος της απελπιστικά χαμηλής σύνταξης του. Μας ανεβάζει στο διαμέρισμα του. Το σπίτι μεγάλο…η ξυλόσομπα μικρή.
«Αναπηρική σύνταξη παίρνω γιατί έχω μπαλονάκι στη καρδιά. 360 ευρώ. Έπαιρνα και το ΕΚΑΣ αλλά επειδή δεν είμαι ακόμη 65 μου το έκοψαν. 4 χρόνια έκαιγα ξύλα. Φέτος δεν μπόρεσα να αγοράσω, έκοψε ένας φίλος 2 δέντρα, πήγα μαζί με τον γιο μου και τα μεταφέραμε στο σπίτι. Από μάντρα ούτε λόγος να πάω. Ο τόνος έχει 130 ευρώ. Δεν τα έχω τα χρήματα αυτά».
«Πριν από λίγο καιρό μου έφεραν οι υπηρεσίες από το δήμο μας, του Ευόσμου, ξύλα. Τα κουβαλούσαν μέσα σε μπετονιέρες. 100 κιλά περίπου, όλα και όλα. Πόσο να σε ζεσταίνουν; Σε 3 ημέρες «σώθηκαν». Ηταν και εκείνες οι ημέρες όπου είχε «πέσει» το πολύ το κρύο και τα ξύλα «εξαφανίστηκαν» εν ριπή οφθαλμού. Η σύζυγος δεν δουλεύει. Ξέρεις τι κάνω για να συμπληρώσω την σύνταξη μου; Είμαι όλη την ημέρα στους δρόμους και μαζεύω παλιοσίδερα για να τα πουλήσω και να ζήσω».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ