ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ: «ΚΥΝΗΓΟΥΝ» ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ…ΠΑΡΑΤΟΥΝ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΤΟΥΣ
Αν το μέλλον της Ελλάδας βρίσκεται στην παιδεία και στην έρευνα, αν ο μόνος τρόπος για να βγούμε από τα «σκοτάδια» της κρίσης και να αντικρίσουμε επιτέλους το «ξέφωτο» της ανάπτυξης είναι η αξιοποίηση των νέων και ικανών επιστημόνων μας…τότε θα περιμένουμε για πολύ καιρό ακόμη. Όχι γιατί τους λείπουν οι γνώσεις, το μεράκι της δημιουργίας, το φιλότιμο. Αντί όμως να βρίσκονται στις αίθουσες διδασκαλίας κρατώντας πυρετωδώς σημειώσεις, παρακολουθώντας ανελλιπώς τα υποχρεωτικά εργαστήρια, παραδίδοντας την μία εργασία μετα την άλλη, είναι αναγκασμένοι να σερβίρουν ελληνικό καφέ και…freddo espresso σε αργόσχολους μεσήλικες και αλαζόνες νεαρούς ή να πουλούν ρούχα και fo bijoux σε περίεργους τουρίστες και βαριεστημένες νοικοκυρές. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Σε δυσθεώρητα ύψη έχει φθάσει ο αριθμός των ελλήνων φοιτητών που είτε αναγκάστηκαν να διακόψουν/παρατήσουν τις σπουδές τους προκειμένου να εξασφαλίσουν τα…μεροκάματα της επιβίωσης, είτε αδυνατούν να φανούν συνεπείς στις υποχρεώσεις της σχολής τους λόγω της παρουσίας τους πίσω από τους πάγκους των καταστημάτων εστίασης, ένδυσης και υπόδησης. Και όχι πάντα με τους καλύτερους όρους, καθώς οι χαμηλοί μισθοί, τα «λειψά» ένσημα και οι πολλές ώρες εργασίας αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Όλα εις βάρος της πανεπιστημιακής μόρφωσης και κατάρτισης τους. Κοντολογίς στην χώρα των μνημονίων εκπαιδεύουμε σερβιτόρους και πωλητές παρά μηχανικούς πληροφορικής και εκπαιδευτικούς…
«ΠΑΙΖΕΙ» ΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΚΑΙ…ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΩΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ
«Έφτασα αισίως…το 9ο έτος ως φοιτήτρια του Τμήματος Γεωλογίας στο Αριστοτέλειο. Είναι αναπόφευκτο. Όταν υπάρχουν οικονομικά «ζόρια» πηγαίνεις πίσω στις σπουδές σου. Δεν γίνεται αλλιώς. Δουλεύω οχτάωρο, 5 ημέρες την εβδομάδα. Προσωπικά αισθάνομαι χάλια με το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα αλλά τι επιλογές έχω; Και οι γονείς μου στεναχωριούνται που δεν έχω καταφέρει ακόμη να πάρω το πτυχίο μου αλλά από την στιγμή που εργάζομαι δεν μπορούν να μου πουν τίποτα. Σε κάθε εξεταστική προσπαθώ, αλλά πότε οι ώρες της δουλειάς, πότε η κούραση, δεν με αφήνουν να ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Να φανταστείς χρωστάω 3 μαθήματα εδώ…και 3 εξεταστικές. Εύχομαι αυτό το καλοκαίρι να καταφέρω να τελειώσω επιτέλους» παραδέχεται στο bangladeshnews.gr με ένα πικρό χαμόγελο η 26χρονη φοιτήτρια-σερβιτόρα Μάνια Kερμενίδου…
«Το μηνιάτικο μου είναι περίπου 500 ευρώ. Αν και είμαι ευχαριστημένη από την δουλειά μου, δεν μπορώ να πω ότι είμαι και… απολύτως ικανοποιημένη από τον μισθό που λαμβάνω. Όταν παίρνεις 500 ευρώ και οι λογαριασμοί του σπιτιού είναι διπλάσιοι πως να τα βγάλεις πέρα; Ζω ακόμη στο πατρικό μου. Δίνω και εγώ το μερίδιο μου. Έχω να πάρω χρήματα από τους δικούς μου εδώ και 9 χρόνια. Εγώ πάντως τους έδωσα…μόλις χθες».
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ…
«Εγώ παίρνω μηνιάτικο…350 ευρώ. Συγκατοικώ με μια φίλη μου γιατί η δυνατότητα να νοικιάσω μόνη μου σπίτι απλά…δεν υφίσταται. Αναγκάστηκα να διακόψω τις σπουδές μου στην ιδιωτική σχολή Νοηματικής & Διερμηνείας που πήγαινα. Δεν μπορώ να καταβάλλω τα χρήματα που απαιτούνται. Με τα λεφτά που παίρνω καλύπτω ένα μόνο μέρος από τις υποχρεώσεις μου. Οι υπόλοιπες παραμένουν απλήρωτες. Ακόμη και το ενοίκιο ορισμένες φορές».
«Πως περνάμε; Μαζευόμαστε σε σπίτια, ο ένας βάζει τις μπύρες, ο άλλος τα τσιγάρα, κάποιος θα πληρώσει για τα μακαρόνια και έτσι την βολεύουμε. Χθες φτιάξαμε…συνεταιριστικά ένα σουφλέ σοκολάτας αλλά απέτυχε. Η διασκέδαση μου έχει περιοριστεί στο να παίρνουμε μπύρες με την παρέα μου, να την αράζουμε σε κανένα παγκάκι και να…απολαμβάνουμε την θέα. Ευτυχώς υπάρχει η Άνω Πόλη και έτσι από θέα δεν έχουμε παράπονο. Θυμάμαι πάντως και τις εποχές που έπαιρνα 800 ευρώ μηνιάτικο. Ούτε τότε έφθαναν τα χρήματα για κάτι έξτρα, μπορούσες όμως να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου και να αγοράσεις για τον εαυτό σου…ένα παντελόνι. Αυτά πλέον έχουν κοπεί. Στους γονείς μου δεν μπορώ να στηριχθώ, όχι γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν να βοηθήσουν αλλά γιατί δεν μπορούν. Και οι δύο είναι κωφοί. Ο πατέρας μου περιμένει εδώ και 2,5 χρόνια το εφάπαξ του. Η μόνη μας επιλογή όπως το βλέπω εγώ είναι να πάρουμε ρίσκα, ακόμη και αν χρειαστεί να ματώσουμε. Καλοδεχούμενη βέβαια και η βοήθεια από φίλους και γνωστούς» εξομολογείται η γλυκύτατη…πλην απογοητευμένη, 25χρονη, Ρούλα Κυριόγλου.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ