ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ «ΚΑΡΥΠΙΔΗ»: ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΧΩΡΙΣ…ΦΡΑΓΚΟ, «ΚΟΒΟΥΝ» ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ!
«Αυτή η ιστορία «βρώμαγε» από την αρχή. Από τότε που ο Καρυπίδης πήρε τον Αρβανιτίδη. Από τότε υπήρχαν προβλήματα. Ξέρετε τι έχω αντιληφθεί εγώ; Κάθε φορά που οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων γίνονται πραγματικά δυναμικές, όπως τότε με τα ασφαλιστικά μέτρα, τα χρήματα της μισθοδοσίας εμφανίζονται στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους ως…δια μαγείας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα χρήματα που προορίζονταν για το προσωπικό υπήρχαν πάντοτε, απλά ο Καρυπίδης επιλέγει να μην τα δίνει. Για την ακρίβεια τα χρήματα και υπήρχαν…και υπάρχουν. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να τα παρακρατά. Τα λεφτά αυτά οι εργαζόμενοι τα έχουν δουλέψει, τα έχουν κερδίσει με τον ιδρώτα τους. Την στάση του επιχειρηματία Καρυπίδη την κρίνω απαράδεκτη και υποκριτική. Εννοείται ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους και μάλιστα να συμμετέχουν όλο και περισσότεροι. Από εδώ και πέρα στις κινητοποιήσεις πρέπει να παίρνουν μέρος και τα παιδιά των εργαζομένων γιατί ο αγώνας που δίνουν οι δικοί τους, τούς αφορά άμεσα. Αφορά τις ζωές τους. Σχετικά με τις συνέπειες που βιώνει μια οικογένεια, στο σπίτι της οποίας δεν μπαίνει ένα σταθερό εισόδημα κάθε μήνα, είναι απλά…θλιβερές: Μέχρι και το…φαγητό, αν είναι δυνατόν, έχουμε περιορίσει. Δεν τρώμε κρέας όσο συχνά θα θέλαμε. Χρειάζονται χρήματα για την αγορά του, τα οποία όμως δεν διαθέτουμε. Ακόμη και για ένα καφέ να θες να πας, το σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές. Ζεις μέσα στο άγχος, σκέφτεσαι πως μπορείς να βοηθήσεις προκειμένου να αναπληρώσεις το χαμένο εισόδημα των γονιών σου. Βρήκα πρόσφατα δουλειά. 330 ευρώ μηνιάτικο για 4 ώρες απασχόληση. Τα χρήματα αυτά όμως δεν καλύπτουν ούτε τις προσωπικές ανάγκες, εντάξει, αυτές τις έχουμε παραμερίσει έτσι και αλλιώς, αλλά ούτε και τις οικογενειακές. Σκέφτομαι να βρω και μια δεύτερη δουλειά. Να σας δώσω ένα απλό παράδειγμα: Μένω Περαία και σπουδάζω Σίνδο. Για τα εισιτήρια χρειάζομαι 3 ευρώ. Υπήρξε φορά που δεν είχα ούτε αυτά τα χρήματα. Σκέφθηκα ότι αν με πιάσει ελεγκτής θα πληρώσω παραπάνω. Τέτοιες καταστάσεις αντιμετωπίζω. Πουλήσαμε μέχρι και το αυτοκίνητο μας. Θέλουμε να επισκεφθούμε τον παππού και την γιαγιά στο χωριό που ταλαιπωρούνται από προβλήματα υγείας και δεν μπορούμε»…εξομολογείται απογοητευμένος στο bangladeshnews.gr ο Απόστολος Φραγκάλας, 21 ετών, γιος εργαζόμενης στα σούπερ μάρκετ «ΚΑΡΥΠΙΔΗ» στην Περαία. Η μητέρα του παραμένει απλήρωτη, ο πατέρας του είναι άνεργος και η αδελφή του μόλις τελείωσε με τις πανελλήνιες εξετάσεις.
Υπενθυμίζουμε οτι η εταιρεία «ΚΑΡΥΠΙΔΗΣ» χρωστά τους μισθούς Φεβρουαρίου, Μαρτίου, Απριλίου, Μαϊου, Ιουνίου καθώς και το δώρο Πάσχα στους εργαζόμενους των σούπερ μάρκετ. Είναι χαρακτηριστικό πως οι υπάλληλοι του νομού Πέλλας δεν έχουν λάβει ούτε τον μισθό Ιανουαρίου που έχει καταβληθεί στους άλλους υπαλλήλους. Η υπόσχεση της επιχείρησης για καταβολή δύο μισθών στα τέλη Ιουνίου δεν τηρήθηκε ενώ όπως όλα δείχνουν και ο Ιούλιος θα «περάσει» χωρίς να κατατεθούν στους τραπεζικούς λογαριασμούς των εργαζομένων οι μισθοί τους. Η διοίκηση της εταιρείας πάντως είχε υποσχεθεί εξομάλυνση της κατάστασης από τον Σεπτέμβριο Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται…
ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΑΣ; Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ…
«Τρομερή ανασφάλεια. Σκέφτεσαι διαρκώς πως θα «βγάλεις» την καθημερινότητα. Δεν μιλάω μόνο για τους λογαριασμούς που διαρκώς…αυξάνονται και πληθύνονται αλλά και για την απώλεια της ποιότητας ζωής. Για εμένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Υποτίθεται ότι δουλεύεις και πρέπει να αμειφθείς για αυτό. Η δουλειά είναι δικαίωμα. Πλέον, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Έχουμε χάσει τα κεκτημένα μας δικαιώματα. Οι λογαριασμοί μας «πνίγουν». Χρωστάμε παντού. Οι οφειλές είναι διαρκώς παρούσες και καλύτερα να μην μιλήσω για έκτακτες περιπτώσεις και προβλήματα που μπορούν να εμφανιστούν από το πουθενά, όπως προβλήματα υγείας. ΔΕΗ, εφορία, ΕΝΦΙΑ, τηλέφωνα και βάλε…Παντού υπάρχουν οφειλές. Ο Καρυπίδης είναι απαράδεκτος, δεν τον ενδιαφέρει να κρατήσει τα καταστήματα. Για αυτόν είμαστε απλά αναλώσιμοι. Το σημαντικότερο όμως είναι, ποια στάση θα κρατήσουμε εμείς ως εργαζόμενοι. Έτσι και αλλιώς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, γιατί στην κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα, έχουμε χάσει ήδη τα πάντα. Επιχειρηματίες σαν τον Καρυπίδη θέλουν εργαζόμενους που να μην σκέφτονται, να μην διεκδικούν, να μην αμφισβητούν. Με δυο λόγια να είναι χειραγωγήσιμοι. Είναι κακό ο άνθρωπος να έχει ελπίδες. Ελπίζεις ότι θα με πληρώσει την εβδομάδα αυτή, ότι θα με πληρώσει την άλλη, την μεθεπόμενη, και κάποια στιγμή γυρίζεις το κεφάλι πίσω, έχεις φτάσει τα…60 και ακόμη ελπίζεις. Στην πραγματικότητα όμως έχεις χάσει και τις ελπίδες σου και τα λεφτά σου. Για τους εργαζόμενους δεν υπάρχουν πλέον δεδομένα και κατακτήσεις. Πρέπει να αγωνιστούμε αν θέλουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Υπάρχει πάντως ένας στίχος του Γκάτσου που με εκφράζει απόλυτα: «Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί». Αυτά τα λόγια πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας…» δηλώνει στο bangladeshnews.gr, η εργαζόμενη στα σούπερ μάρκετ «ΚΑΡΥΠΙΔΗ» στην Μπότσαρη, Μαρία Πασχάλογλου.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ