ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ «ΚΑΡΥΠΙΔΗ»: ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ, ΜΙΑ ΚΑΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗ…ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ ΤΑ ΚΑΛΑΣΝΙΚΟΦ!

«Eίναι ένας απατεώνας. Και σας το λέω στα ίσια. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κακή, κάκιστη «συνέχεια» του Αρβανίτιδη. Τα ίδια περάσαμε με τον Αρβανιτίδη, τα ίδια δυστυχώς περνάμε και με τον Καρυπίδη. Ο…κ. Αρβανιτίδης για να γλιτώσει από τα χρέη του στην εφορία, έστησε ένα «ωραίο παιχνίδι» με τον κ. Καρυπίδη, τις λεπτομέρειες του οποίου γνωρίζουν μόνο αυτοί, και «ξεφορτώθηκε» την εταιρεία. Η κατάσταση όμως για τους εργαζόμενους ήταν και παραμένει δραματική. Όλοι οι λογαριασμοί μου είναι απλήρωτοι. Εδώ και 4 μήνες, η δόση του δανείου μου είναι απλήρωτη, τα κοινόχρηστα 6 μήνες απλήρωτα, τις οφειλές μου προς την ΔΕΗ προσπάθησα να τις διακανονίσω, αλλά από την στιγμή που δεν έχω λεφτά, πως θα διατηρήσω την ρύθμιση; Τρεις λογαριασμούς ρεύματος χρωστάω, περίπου στα 500 ευρώ. Ευτυχώς που υπάρχει ο πατέρας μου και η σύνταξη του και τρώμε ένα κομμάτι ψωμί. Μην φανταστείς τρελά πράγματα, στερείται ο ίδιος για να προσφέρει σε εμένα και το παιδί μου. Και μαζί μου δυστυχώς, ανεβαίνουν και αυτοί έναν Γολγοθά. Ο πατέρας μου είναι το στήριγμα μου. Πως νιώθω εγώ; Αγανάκτηση, οργή, μίσος. Έχω φτάσει πολλές φορές στο σημείο να πω: «Θέε μου συγχώρα με, και ας μπω φυλακή, και ας χάσω το σπίτι μου, θέλω να κατεβώ με ένα…Καλάσνικοφ στην έδρα της εταιρείας και να αρχίσω να πυροβολώ». Τέτοια πράγματα σκέφτομαι. «Βράζω» από την οργή. Δεν θα το κάνω βέβαια, αλλά το σκέφτομαι. Δεν νομίζω να υπάρχει συνάδελφος που να μην το έχει σκεφτεί αυτό το πράγμα. Για όλους. Για τον Καρυπίδη, για τον Μόσχο που είναι και ο αντιπρόεδρος της εταιρείας. Ήταν ο Μόσχος που μας ήρθε πριν από δύο μήνες, προσπαθώντας να μας πείσει ότι θα πληρωθούμε την…Παρασκευή. Θυμάμαι ήταν Πέμπτη. Και ξέρετε τι άλλο μας είπε ο… κ.Μόσχος; «Αν δεν πληρωθείτε, να με πάρετε τηλέφωνο και να με πείτε…μαλάκα!». Μας έδωσε μάλιστα και όρκο βαρύ. Ορκίστηκε στα…παιδιά του και μας έδωσε και κάρτες με το τηλέφωνο του. Αυτά που ξεστόμισε όμως και το είδος των όρκων που έδωσε, με προσέβαλλαν και σαν άνθρωπο και σαν γονιό. Να δίνεις έναν τέτοιο όρκο για να καλύψεις…έναν απατεώνα σαν τον Καρυπίδη. Φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι ότι δεν θα βρω δουλειά στην ηλικία μου και αυτό που με «καίει» είναι ότι αρχίζω να χάνω την αξιοπρέπεια μου. Αναγκάζομαι να εξαρτώμαι από άλλους για να επιβιώσω. Είμαι σε μια ηλικία που έπρεπε να παρουσιάσω κάτι ολοκληρωμένο και εγώ ξεκινώ πάλι…από το μηδέν. Το σιχαίνομαι αυτό το συναίσθημα. Δεν φταίω εγώ για αυτήν την εξέλιξη. Κάποιοι άλλοι θέλουν να κερδίσουν εις βάρος μας…» τονίζει εξαγριωμένη στο bangladeshnews. gr, η Ευαγγελία Τρούμπελα, εργαζόμενη στα σούπερ μάρκετ «ΚΑΡΥΠΙΔΗ» στην οδό Φλέμινγκ. Διαζευγμένη με ένα παιδί.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ «ΚΑΡΥΠΙΔΗ». ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΚΑΡΟΛΟΥ ΝΤΗΛ, ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ «ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ» ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΘΡΑΚΗΣ.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΤΟΝ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ…ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΤΩ. ΠΩΣ ΘΑ ΤΙΣ ΠΛΗΡΩΣΩ;

«Tην έβλεπα την δουλειά πως θα «κατέληγε» έτσι. Όταν σου ζητάνε να «βάλεις πλάτες»…χέρια…πόδια…Όταν σε πηγαίνουν από εβδομάδα σε εβδομάδα για να σε πληρώσουν και σου λένε «Κάνε υπομονή, θα πληρωθείς Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή» και στο τέλος δεν παίρνεις ευρώ…Τότε καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Και πιστέψτε με, ήμουν από τις εργαζόμενες που δούλεψα και πολύ και σκληρά. Έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό στην δουλειά και δεν αισθάνομαι τύψεις. Οι αποδόσεις μου ήταν εξαιρετικές. Δεν καθίσαμε ποτέ. Αναπτύξαμε εξαιρετικές σχέσεις με τους πελάτες. Είμασταν «ένα» με το μαγαζί, ό,τι και αν γινόταν. Μετά όμως ξεκίνησαν τα προβλήματα και η «μπάλα» πήρε και εμάς: Τους απλήρωτους λογαριασμούς μου, τους πληρώνει ο πατέρας μου. Παίρνει ένα κιλό κιμά ο μπαμπάς μου…μού δίνει τον μισό…Παίρνει 5 κρεμμύδια η μητέρα μου…μού δίνει τα δύο. Μένω από pampers, τα αγοράζει η μητέρα μου…μένω από τσιγάρα, τα αγοράζει η μητέρα μου. Να φανταστείτε πως λόγω του άγχους και της πίεσης ξεκίνησα ξανά το κάπνισμα. Το είχα «κόψει» για 3 χρόνια, αλλά λόγω των εξελίξεων το ξεκίνησα ξανά. Πρόσφατα, αρρώστησε η κόρη μου, η Μελίνα και χρειάστηκε γιατρό και φάρμακα. Τα φάρμακα τα πλήρωσε ο πατέρας μου, στον παιδίατρο ακόμη χρωστάω 50 ευρώ. Χρωστάω και στον οδοντίατρο 50 ευρώ. Θέλω να πάω στον γυναικολόγο για εξετάσεις που επείγουν και δεν πηγαίνω γιατί…δεν έχω λεφτά. Τώρα έρχεται και το ενοίκιο. Και εκεί χρωστάω. Έχω ζητήσει από την σπιτονοικοκυρά να το μειώσει μπας και το πληρώσω. Έτσι και αλλιώς, μένω σε ένα διαμέρισμα 50 τ.μ…Εγώ και το παιδί μου κοιμόμαστε στο σαλόνι, γιατί στο μοναδικό υπνοδωμάτιο υπάρχει…μούχλα. Τον χειμώνα ζεσταινόμαστε με μικρές σόμπες. Τι ήθελα όμως και μίλησα για τους λογαριασμούς; Ήρθε και το νερό. Άλλα 44 ευρώ. Εννοείται πως και εδώ πληρώνει ο μπαμπάς μου. Όλοι οι εργαζόμενοι φοβόμαστε. Φοβάμαι το μέλλον, φοβάμαι να μείνω χωρίς δουλειά. Οι άνεργοι είναι πλέον περισσότεροι από τους εργαζόμενους. Αν με πάρουν σε μια καινούργια δουλειά, θα εργάζομαι για «ψίχουλα». Θα μπορέσω να ζήσω; Και το σημαντικότερο από όλα: Τρέμω στην ιδέα να μου ζητήσει κάτι το παιδί μου, η Μελίνα μου, και να μην μπορέσω να της το προσφέρω» εξομολογείται με δάκρυα στα μάτια η Ασίκη Μαρία, εργαζόμενη στα σούπερ μάρκετ «ΚΑΡΥΠΙΔΗ» στην οδό Αυστραλίας. Παντρεμένη με ένα παιδί και άνεργο σύζυγο.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ