ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ…ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ: ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΡΟΥΧΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΤΩΝ!
«To 2010 πήραμε μια μεγάλη απόφαση. Ενώ όλοι έκλειναν τα καταστήματα τους και ήταν απαισιόδοξοι λόγω των συνεπειών της οικονομικής κρίσης, σκεφτήκαμε ότι το μόνο που θα μας σώσει είναι να κρατήσουμε τα χρήματα μας εντός Ελλάδας για να υπάρξει μια… «εσωτερική κατανάλωση». Έτσι ανοίξαμε με τον σύντροφο μου ένα μαγαζί στο οποίο θα πωλούνταν αποκλειστικά ρούχα και αξεσουάρ ελλήνων σχεδιαστών. Η ανταπόκριση του κόσμου στο εγχείρημα μας ήταν κάτι παραπάνω από θετική. Είχαμε ξεκινήσει μάλιστα και μια καμπάνια με την ονομασία «Ντύνομαι Ελληνικά». Υπήρξε κόσμος που έμπαινε στο μαγαζί μας, μεταξύ άλλων, και για αυτό. Τα σχόλια των πελατών ήταν ενθαρρυντικά καθώς επιθυμούσαν και οι ίδιοι να στηρίξουν την «λαβωμένη» εγχώρια παραγωγή ενδυμάτων. Από πελάτισσα είχαμε ακούσει ότι πολλοί έμποροι, βλέποντας την τάση των καταναλωτών να προτιμούν πλέον τα αμιγώς ελληνικά προϊόντα, θέλησαν να την εκμεταλλευτούν με έναν ανέντιμο και αθέμιτο τρόπο. «Βάφτιζαν» κινέζικα ρούχα…ως ελληνικά. Άλλος πελάτης μας είπε πως εντόπισε σε μαγαζί ρούχο με καρτελάκι που ανέγραφε «ελληνική παραγωγή» και λίγο παρακάτω, το ίδιο ρούχο πωλούνταν σε κινέζικο μαγαζί! Θα έλεγα πως ο κόσμος εξακολουθεί να στηρίζει τα προϊόντα εγχώριας παραγωγής καθώς η κρίση τον «βοήθησε» να αναπτύξει…ελληνική καταναλωτική συνείδηση» δηλώνει στο bangladeshnews.gr, η Ζωή Κεσκινίδου, συνιδιοκτήτρια του καταστήματος ρούχων «enya» Avant Garde, στην οδό Γεωργίου Σταύρου 7.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΧΕΔΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΠΟΛΛΑ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΖΗΛΕΨΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ…
«Όσον αφορά τους έλληνες σχεδιαστές, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως πρόκειται για άτομα μορφωμένα, με παιδεία και πολύ καλή εκπαίδευση την οποία έλαβαν στο εξωτερικό. Το σημαντικότερο όλων, κατά την άποψη μου, είναι πως οι μονάδες παραγωγής ενδυμάτων που παρέμειναν στην Ελλάδα και εξάγουν ρούχα, λειτουργούν με πολύ υψηλές προδιαγραφές. Επομένως, όσοι μείναμε Ελλάδα, ακολουθούμε τις μεθόδους και τις πρακτικές τους με πολύ μεγάλη χαρά. Με απλά λόγια, τα ελληνικά ρούχα που πουλάμε δεν προέρχονται μόνο από άρτια εκπαιδευμένους και με υψηλή αισθητική σχεδιαστές αλλά και από άκρως ποιοτικές γραμμές παραγωγής. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Β. Ελλάδα, καθώς βασικές μονάδες εξακολουθούν να δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή. Αρκεί να θυμηθούμε το ένδοξο παρελθόν της Β. Ελλάδας αναφορικά με την ποιοτική παραγωγή και τον σχεδιασμό ρούχων που διοχετεύονταν όχι μόνο στα Βαλκάνια αλλά και στην παγκόσμια αγορά. Και αφού αναφερθήκαμε στην παγκόσμια αγορά, να σας γνωστοποιήσω πως υπάρχει μια διογκούμενη τάση από ξένους τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα, να αναζητούν ρούχα ελλήνων σχεδιαστών. Το φαινόμενο αυτό το συναντάμε κυρίως στα νησιά. Μύκονος, Σαντορίνη, κτλ. Σε όποιο κατάστημα ρούχων υπάρχει ταμπέλα «greek designers», οι τουρίστες επιδεικνύουν αυξημένο ενδιαφέρον αγοράς! Και μιλάμε για τουρίστες από όλα τα μήκη και πλάτη της γης: Κινέζοι, Ρώσοι, Αμερικάνοι, Βαλκάνιοι…».
ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ, ΝΑ «ΑΝΑΣΤΗΣΟΥΝ» ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ…
«Δυστυχώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την «λαίλαπα» των κινέζικων ρούχων τα οποία αφαιρούν από την ελληνική αγορά ενδύματος και τα τελευταία απομεινάρια καλαισθησίας. Αρκεί να σας αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Πρόσφατα με επισκέφθηκε μια άνεργη φίλη μου, η οποία είχε αγοράσει από κατάστημα outlet στην Εγνατία, ρούχα που πωλούνταν σε εξευτελιστικές τιμές. Παπούτσια 3 ευρώ, φόρεμα 2 ευρώ, πουκαμίσα 1 ευρώ…Όταν με ρώτησε πως μου φαίνονταν τα ρούχα της, η απάντηση μου ήταν η εξής: «Είναι πολυ ωραία, αλλά εσύ θα παραμείνεις άνεργη», υπονοώντας πως πέρα από τον πλήγμα που επιφέρουν στους έλληνες παραγωγούς ενδυμάτων οι ανεξέλεγκτες αγορές κινέζικων ρούχων, πρόκειται επίσης για καραμπινάτο κρούσμα «ξεπλύματος». Δεν μπορείς να πουλάς ένα ρούχο…1 ευρώ, όταν τα κουμπιά του μόνο κοστίζουν 3 ευρώ! Και δεν είναι μόνο αυτό: Όσες πελάτισσες μπαίνουν στο μαγαζί μου, μού λένε πως έχουν βαρεθεί να αντικρίζουν…ομοιόμορφες βιτρίνες καταστημάτων. Όλοι μοιάζουν να πουλούν τα ίδια ρούχα. Έτσι και αλλιώς, τα κινέζικα δεν έχουν ως βάση το design και τις συλλογές. Είναι απλά ρούχα που παράγονται και πωλούνται. Σε κάθε περίπτωση, διατηρώ την αισιοδοξία μου. Τα μαγαζιά που στηρίζουν τα ελληνικά ρούχα και κατ’επέκταση οι έλληνες σχεδιαστές θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να κατακτούν αργά αλλά σταθερά, κομμάτια της αγοράς. Σε αυτο βοηθά και η αλλαγή νοοτροπίας του καταναλωτικού κοινού. Σε τελική ανάλυση, όταν υποστηρίζουμε Ελλάδα, υποστηρίζουμε τους εαυτούς μας…».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ