ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΑΓΕΙΡΑΣ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ: ΑΗΔΙΑΣΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ…

«Την πρώτη φορά που ήρθα στην Γερμανία ήταν το 2010. Είχαν προηγηθεί βεβαίως πολλές απόπειρες ευρέσεως εργασίας στην Ελλάδα. Όλες αποτυχημένες. Έχω αποφοιτήσει ως μάγειρας από σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, και από το 2007 ασκώ το επάγγελμα. Προορισμός μου λοιπόν, το Μύνστερ, μια πανεπιστημιούπολη δίπλα στο Ντόρτμουντ, με 500.000 κατοίκους. Εκεί θα δούλευα σε ένα ελληνικό εστιατόριο, με εργοδότη…έλληνα. Προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο του Ντισελντορφ, όπου κανείς δεν περίμενε για να με παραλάβει. Τότε δεν γνώριζα γερμανικά, επομένως έπρεπε να συννενοηθώ στα αγγλικά, σχετικά με το τρένο που έπρεπε να πάρω για να φτάσω στο Μύνστερ. Τελικά τα κατάφερα. Με το που έφτασα στην πόλη, με περίμενε ο ιδιοκτήτης, ο οποίος με οδήγησε στο σπίτι που θα έμενα. Η κατοικία αυτή απείχε 5 χλμ. από την πόλη και το εστιατόριο, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να ξοδεύω κάθε βράδυ…25 ευρώ σε ταξί για να με πηγαίνει σπίτι, αφού την ώρα που σχολούσα δεν υπήρχε λεωφορείο. Γυρίζω πίσω και του λέω, ότι με έφερε σε ένα σπίτι με μόνο ένα κρεβάτι και χωρίς…θέρμανση. Μου απάντησε ότι όλα αυτά θα φτιαχτούν σιγά σιγά. Μαλακίες. Δεν έγινε ποτέ τίποτα. Σου θυμίζω ότι ήμουν στην Γερμανία, όπου η θερμοκρασία έπεφτε και στους…-17 βαθμούς Κελσίου. Τέλος πάντων. Η συμφωνία μας όριζε ότι θα με πλήρωνε 1.200 ευρώ τον μήνα, θα ήμουν full ασφαλισμένος και οι ώρες εργασίας μου θα ήταν από τις 11:30 έως τις 14:30 και από τις 17:30 έως τις 23:30. Αυτά τα ωράρια δεν ισχύουν στην πραγματικότητα για τα ελληνικά εστιατόρια, καθώς ο φόρτος εργασίας είναι πολύ μεγάλος. Πρέπει κάποιος να δίνει το παρόν από τις 09:30 το πρωϊ περίπου. Την επόμενη ημέρα πήγα να δω το εστιατόριο και αυτό που αντίκρισα…με απογοήτευσε. Τριτοκοσμικές συνθήκες. Μια κουζίνα 3 επί 3 με πολύ βρώμικες αποθήκες και ψυγεία οικιακά που χωρούσαν μόνο τάπερ. Υπήρχαν επίσης κουβάδες γεμάτοι με σάλτσα και λίγδα παντού. Απίστευτη βρωμιά» δηλώνει απογοητευμένος στο bangladeshnews.gr, o Γ.Δ, ο οποίος εργάζεται ως  Ά μάγειρας σε εστιατόριο της Γερμανίας. Δυσκολεύτηκε πολύ, όπως μας εξομολογήθηκε, για να βρει μια δουλειά με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας…

ΓΙΑ ΜΑΓΕΙΡΑΣ ΠΗΓΑ ΚΑΙ ΚΑΤΕΛΗΞΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΤΖΑΜΠΑ ΚΑΙ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ…

«Μέσα στο εστιατόριο, δούλευαν άλλοι 3 έλληνες, οι οποίοι, με το που με είδαν, με πήραν με πολύ κακό μάτι. Ο ψήστης, ο πιο παλιός εκεί μέσα (είχε συμπληρώσει ήδη 2 χρόνια στην δουλειά), φοβήθηκε πως θα του πάρω την δουλειά και μαζί με τους άλλους δύο εργαζόμενους…δήθεν «επαναστάτησαν» και έφυγαν από την κουζίνα, αφήνοντας με μόνο. Το μενού ήταν στα γερμανικά, δεν ήξερα πως στήνουν τα πιάτα, δεν ήξερα ουσιαστικά τίποτα για τον τρόπο λειτουργίας. Δεν υπήρχε κανείς να μου δείξει. Χαμός. Πανωλεθρία. Το αποτέλεσμα; Την επόμενη ημέρα, το αφεντικό με απέλυσε και με έβγαλε από το σπίτι. Βρέθηκα να τριγυρνάω μόνος μου, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, χωρίς πολλά λεφτά και το κυριότερο; Δεν είχα που να πάω. Για καλή μου τύχη, συνάντησα ένα παλικάρι, έναν έλληνα φοιτητή, στο εμπορικό κέντρο της πόλης, στον οποίο εξήγησα την κατάσταση. Ευτυχώς με φιλοξένησε και μου έδωσε λεφτά για το τρένο. Επόμενος προορισμός: Ντρολτςχάγκεν. Στο μέρος αυτό είχα γνωστούς,  οι οποίοι κατάγονταν από το χωριό μου. Τους εντόπισα μέσω facebook, τους εξιστόρησα τα… «παθήματα» μου και εκείνοι μου είπαν, να πάω σε αυτούς, καθώς ένας έλληνας ανοίγει εστιατόριο και ψάχνει μάγειρα. «Ας προσπαθήσω ξανά» σκέφτηκα, και πήρα το τρένο. Όταν έφτασα εκεί, αντίκρισα ένα εστιατόριο το οποίο ήταν ακόμη…γιαπί. Ο ιδιοκτήτης, ένας τύπος ονόματι Νίκος, μου λέει ότι θέλει να του βγάλω το μενού, συμφωνούμε επίσης και σε κάποια άλλα πράγματα, και δίνουμε τα χέρια. Το εστιατόριο θα άνοιγε σε 20 ημέρες. Μου παραχώρησε μάλιστα και σπίτι για να μείνω χωρίς να πληρώνω. Αισθάνθηκα υπόχρεος απέναντι του και έτσι τον βοήθησα με τις εργασίες του εστιατορίου. Κάθε μέρα, έπιανα δουλειά στις 08:00 το πρωϊ. Έβαφα, σκούπιζα, καθάριζα μπάζα, βοηθούσα τους μάστορες, και όλα αυτά μέχρι τις 23:00 το βράδυ. Οι 20 μέρες όμως πέρασαν και το εστιατόριο δεν άνοιξε. «Αφεντικό πότε θα ανοίξουμε;» τον ρωτούσα εγώ, «άλλες 20 ημέρες χρειαζόμαστε» μου απαντούσε. Τα λεφτά τα δικά μου όμως τελείωναν, και αυτός δεν μπήκε καν στην διαδικασία να σκεφθεί ή να φιλοτιμηθεί, για το πως θα τα βγάλω εγώ πέρα. Να πει ρε πούστη μου τουλάχιστον, «είσαι εδώ κάθε μέρα και με βοηθάς. Πάρε αυτά». Τίποτα απολύτως δεν έκανε. Κινέζος. Τελικά το εστιατόριο άνοιξε μετά από 2 μήνες. Την περίοδο αυτή, δανειζόμουν από τους γονείς μου για να επιβιώσω. Με το που ξεκίνησε να λειτουργεί η επιχείρηση, περίμενα να δω πότε θα με δηλώσει ως εργαζόμενο, πότε θα προχωρήσει το θέμα της ασφάλισης μου. Αυτός…την πάπια. Και στην Γερμανία όμως, ακόμη και αυτός που εισπράττει «μαύρα» λεφτά ως εργαζόμενος, διώκεται ποινικά. Όλα αυτά μαζεύτηκαν όμως και έγιναν πολλά. Πάρα πολλά. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να δουλεύω ανασφάλιστος. Την ίδια χρονιά γύρισα πίσω Ελλάδα. Ο απολογισμός της πρώτης εργασιακής μου εμπειρίας στην Γερμανία; Θλιβερός».

ΚΛΑΣΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ: ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΤΑ… «ΞΕΧΑΣΕ» ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

«Τρίτη προσπάθεια: 17 Αυγούστου 2015. Λιντάου στην Βαυαρία. Ένα νησί πολύ τουριστικό, με πολύ δουλειά. Εργάστηκα πάλι σε έλληνα εργοδότη. Η συμφωνία πανομοιότυπη, με τους όρους που σου περιέγραψα παραπάνω. Ο ιδιοκτήτης εμφανίστηκε σε εμένα με ένα «τσουβάλι» υποσχέσεων: «Έλα σε μένα, τα λεφτά θα είναι καλά, θα είσαι ασφαλισμένος, θα παίρνεις τις άδειες που δικαιούσαι, κτλ». Φτάνοντας λοιπόν, βλέπω μια άθλια κουζίνα, εντός της οποίας ο ένας «κοπανούσε» τον άλλο. Τόσα ασφυκτικά μικρή ήταν. Οι πάγκοι φτιαγμένοι με…ελληνικές πατέντες για να μπορούν να περνούν οι σερβιτόροι και οι προμηθευτές. Μέσα στα ψυγεία, όλα πεταμένα: Λαχανικά, μαγειρευτά, κρέατα μέσα στα αίματα. Πρώτη εντύπωση: Σκατά. Βγαίνοντας από την κουζίνα, πήγα στο δωμάτιο προσωπικού. Δύο κρεβάτια μέσα. Το μπάνιο…κοινό και μάλιστα σε άλλο κτίριο. Έπρεπε δηλαδή να βγεις από το δωμάτιο σου, να κάτσεις μέσα στο κρύο, και να περιμένεις στην ουρά για να κάνεις…ένα μπάνιο. Α!. Ξέχασα να σου πω: Τα δωμάτια που κοιμόμασταν ήταν δίπλα στην αποθήκη σκουπιδιών, μια αποθήκη γεμάτη αποφάγια και σκουλήκια. Ακούγονται υπερβολικά, αλλά όσοι έχουν δουλέψει εκεί, αντιλαμβάνονται ότι λέω την αλήθεια. Και εδώ δυστυχώς, περίμενα μάταια να δηλωθώ, να ασφαλιστώ. Απολύτως τίποτα. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, ο τύπος αποδείχθηκε πραγματικός αγροίκος. Μας φώναζε και μας έβριζε με το παραμικρό. Κοπανιόταν μόνος του χωρίς λόγο. Χωρίς να του δώσουμε δικαίωμα, μας υποβίβαζε και μας υποτιμούσε. Κόλαση».

ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ…

«Εκεί γνώρισα και μια κοπέλα που δούλευε μέσα στην κουζίνα. Μου εκμυστηρεύθηκε, ότι σε 20 μέρες περίπου θα γυρνούσε πίσω στην Ελλάδα, καθώς αν έμενε και άλλο, θα τρελαινόταν. Οι «άρρωστες» συμπεριφορές του εργοδότη συνεχίζονταν και εγώ είχα σκάσει. Είπα από μέσα μου: «Δεν γαμιέσαι ρε μαλάκα, ψυχασθενή, που θα κάτσω εγώ εδώ;». Με το που αποκάλυψα τα σχέδια μου στην κοπέλα…τρομοκρατήθηκε. Με παρακάλεσε να μην φύγω, γιατί σε αντίθετη περίπτωση, θα κρατούσε εκείνη και δεν θα μπορούσε να φύγει. Εκείνη δεν ήθελε να κάτσει λεπτό παραπάνω, ήξερε όμως, ότι αν του έλεγε πως θα φύγει, υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να μην την πληρώσει. Μιλάμε για κανονική τρομοκρατία. Ψυχολογικοί εκβιασμοί στο έπακρο. Έτσι λοιπόν, για χατήρι της, έκατσα μέχρι να την πληρώσει και να φύγει. Άλλη ομολογία κοπέλας που δούλευε εκεί: Της είπε αυτός ο μπάσταρδος, να μην σκέπτεται καν το ενδεχόμενο να φύγει από την δουλειά, γιατί δεν πρόκειται να πάρει φράγκο. Μάζεψα τα πραγματάκια μου και εξαφανίστηκα. Αυτές φίλε ήταν οι εργασιακές μου εμπειρίες στην Γερμανία. Πολύ σπάνιο να βοηθήσει έλληνας τον συμπατριώτη του. Κοιτάζει μόνο πως να τον «ξεζουμίσει» και για το μετά…ούτε που νοιάζεται. Αν το ψάξεις περισσότερο, θα βρεις μάγειρες και μαγείρισσες, με πολύ πιο φρικιαστικές ιστορίες από την δική μου. Ανθρώπους που τους είπαν να έρθουν για δουλειά και τους παράτησαν στο αεροδρόμιο σύξυλους, εργαζόμενους που τους έδιναν…300 ευρώ, λέγοντας τους ότι είναι και πολλά, εργαζόμενους που έμειναν στους δρόμους γιατί τους έδιωξαν οι εργοδότες από τα κωλόσπιτα που τους παρείχαν».

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ