ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΞΕΣΠΑ: «ΠΟΥΛΑΩ ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥ…ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΟΦΛΗΣΩ ΤΟΝ ΟΑΕΕ»

«Aυτή δυστυχώς είναι η πικρή αλήθεια. Πουλάω το πατρικό μου στις Σέρρες για να ρεφάρω τα χρέη μου προς τον ΟΑΕΕ και να… «τελειώνω» και με κάποιους άλλους λογαριασμούς. Οι οφειλές μου προς το ασφαλιστικό μου ταμείο ανέρχονται περίπου στις 10.000 ευρώ. Το πρόβλημα είναι όμως, ότι το σπίτι…δεν πουλιέται. Η αρχική τιμή πώλησης του ήταν στις 120.000 ευρώ. Την κατέβασα στις 75.000 και ακόμη δεν μπορώ να βρω αγοραστή. Υπάρχουν πολλοί ενδιαφερόμενοι, αλλά θέλουν να αγοράσουν με 20.000 και 30.000 ευρώ. Δεν μπορώ να ρίξω άλλο την τιμή. Μετά, είναι σαν να το χαρίζω. Τι κάνω μέχρι τότε; Ευελπιστώ ότι κάποια μέρα, θα μας χτυπήσει την πόρτα… η ανάπτυξη. Να υπαχθώ στην ρύθμιση με τις 100 δόσεις, να πληρώνω 200 με 300 ευρώ τον μήνα και κάποια στιγμή να ξεχρεώσω. Πάντως, ο ΟΑΕΕ αποδείχθηκε ένας από τους μεγαλύτερους «νταλκάδες», όχι μόνο για εμένα, αλλά για την συντριπτική πλειοψηφία των ελεύθερων επαγγελματιών. Μου χρεώνουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παρά το γεγονός ότι δεν μου την παρέχουν, καθότι είμαι ανασφάλιστος. Την πληρώνω όμως. Βρίσκομαι και σε υψηλή κλίμακα. Πληρώνω περίπου 850 ευρώ το δίμηνο. Ξέρεις τι λύση βρήκα; Την λύση που επέλεξαν πολλοί συνάδελφοι μου. Δίνω 80 ευρώ τον μήνα σε μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία και έχω το κεφάλι μου ήσυχο. O OAEE ήταν πάντα ένας οργανισμός ο οποίος έπαιρνε πολλά από τους ασφαλισμένους του, παρέχοντας ταυτόχρονα, τα λιγότερα δυνατά. Αν πονέσει το δόντι μου ή το κεφάλι μου, δεν θα πάω να στηθώ στην ουρά κάποιου δημόσιου νοσοκομείου για ώρες, μέχρι να εξεταστώ. Θα πάω σε έναν ιδιωτή, με ότι κόστος αυτό συνεπάγεται. Δηλαδή, ο καταπονημένος ελεύθερος επαγγελματίας πληρώνει δύο φορές για την υγεία του. Και στο δημόσιο, και στον ιδιωτικό φορέα. Αυτό είναι κατάντια» εξομολογείται απογοητευμένος στο bangladeshnews.gr, o Kώστας Κόταλης, ελεύθερος επαγγελματίας.

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΙΤΕ ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΟΙ, ΕΙΤΕ…ΠΡΟΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗ.

«Τα υφεσιακά μέτρα, και τα προηγούμενα αλλά και τα τωρινά, μας έχουν διαλύσει. Ως επαγγελματική ομάδα βαλλόμαστε από παντού. Η νοοτροπία του στυλ, «αυτός είναι ελεύθερος επαγγελματίας, τα κονομάει από παντού» έχει καταρρεύσει εδώ και χρόνια…πανηγυρικά. Ακούει κάποιος για ελεύθερο επαγγελματία και σκέφτεται…πετρέλαια και Lidl. Δεν είναι έτσι φίλε. Προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να διατηρηθούμε ως μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, να κρατήσουμε «ζωντανά» τα μαγαζάκια μας. Γιατί περί μαγαζάκια πρόκειται. Όλα τα έξοδα προέρχονται από την τσέπη μου. Ακόμη και το μολύβι που γράφω, δεν μου το παρέχει το κράτος ή κάποιος εργοδότης. Εγώ το πληρώνω. Όλες αυτές οι περιπέπετειες που ζούμε πάντως, έχουν κόστος και στην προσωπική μας ζωή. Ζευγάρια μαλώνουν και χωρίζουν, άλλοι μεταναστεύουν στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, άνθρωποι αυτοκτονούν. Περιμένω με ψυχραιμία και υπομονή, να ισορροπήσει η κατάσταση. Αυτή όμως η ισορροπία έχει ήδη καθυστερήσει αρκετά. Ελπίζω να είναι η τελευταία φορά που θα πούμε… «του χρόνου θα είναι καλύτερα». Ακόμη και αν μπορούσα να κλείσω το μαγαζί μου, με όλα τα έξοδα πληρωμένα, δεν θα το έκανα. Τι θα έκανα μετά; Θα ήμουν άνεργος. Θα το έκλεινα μόνο αν μπορούσα να βρω μια αξιοπρεπή δουλειά ως μισθωτός…λέμε τώρα. Τότε θα το έκλεινα το μαγαζί μου με την μία».

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ