ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ: «ΤΑ ΧΡΕΗ ΜΟΥ ΣΕ ΤΑΜΕΙΟ ΚΑΙ ΕΦΟΡΙΑ ΜΕ ΟΔΗΓΗΣΑΝ…ΣΤΟΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ»
«H Λάρισα είναι μεγάλη πόλη, αλλά…μικρή κοινωνία. Αντιλαμβάνεσαι τι θέλω να πω. Υπήρχε μια εποχή, όπου αντίκριζα τις στοίβες των λογαριασμών και απλά…γελούσα. Τα ποσά, όσο υψηλά και αν ήταν, μου φαίνονταν πάντοτε μικρά, αστεία. Όταν το ταμείο σου είναι γεμάτο, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, δεν σε ενδιαφέρει τι γράφει το χαρτί από την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την εφορία, τον ΟΑΕΕ. Μπορώ να σου πω ότι τα «χρυσά» χρόνια για την βιοτεχνία ρούχων μου, ήταν από το 2003 έως το 2009. «Κόβαμε» τα δικά μας πατρόν, τροφοδοτούσαμε τα μαγαζιά μας, μαγαζιά συναδέλφων σε πολλά μέρη της Ελλάδας, σε κάποια φάση μάλιστα, είχαμε αρχίσει και τις εξαγωγές σε χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Με προτιμούσαν γιατί τα σχέδια μου ήταν όμορφα, μοντέρνα και οι τιμές μου λογικές. Για να μην σου πω, χαμηλές κιόλας. Ήμουν από τους εμπόρους εκείνους που πίστευαν στα συγκρατημένα ποσοστά κέρδους και στις μακροχρόνιες συνεργασίες, και όχι στις «αρπαχτές». Είχα καλό όνομα στην αγορά και δεν ήθελα να το «χαλάσω» με τίποτα. Στην βιοτεχνία δούλευαν μαζί μου, πέρα από την γυναίκα μου και τα παιδιά μου, άλλοι 5 υπαλλήλοι, όλοι τους καλοπληρωμένοι και ασφαλισμένοι, ενώ σε περιόδους μεγάλων παραγγελιών, προσλαμβάναμε και άλλους. Είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα να βλέπεις τα φορτηγά να φορτώνουν το εμπόρευμα σου, να το πηγαίνουν στα μαγαζιά των άλλων εμπόρων, και από εκεί, να καταλήγει στις σακούλες των καταναλωτών. Να ακούς καλά λόγια από τους πάντες. Να προχωράς με ψηλά το κεφάλι. Η οικογένεια σου, να χαίρεται μαζί σου. Έτσι ήταν η ζωή μου. Και κάτι για εμένα: Ήμουν ο επιχειρηματίας εκείνος, που τον ενδιέφερε μόνο η δουλειά του και η οικογένεια του. Και ήμουν περήφανος για αυτό. Ούτε τζόγος και προποτζίδικα, ούτε ποτά και μπαράκια, ούτε γυναίκες, ούτε τίποτα. Είχα μια παρέα, με τους οποίους ήμουν μαζί από παιδί, και κάθε Παρασκευή θα πηγαίναμε για ένα τσιπουράκι, και αυτό ήταν. Ποτέ δεν έκανα υπερβολές. Και ξαφνικά, μετά την ανακοίνωση του…Γιωργάκη από το Καστελόριζο το 2010, όλα άρχισαν να καταρρέουν. Οι κόποι μιας ζωής να καταστρέφονται. Εγώ ανήμπορος, να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Και κάπου εκεί, ξεκινά και ο δικός μου Γολγοθάς» δηλώνει στο bangladeshnews. gr,…παραιτημένος πλέον από το επιχειρείν, ο Β.Δ, βιοτέχνης από την Λάρισα.
ΜΕ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΦΟΡΑ, Η ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΕΛΕΙΩΜΟ…
«To 2010 ήταν απλά ο προάγγελος των όσων θα επακολουθούσαν. Ο τζίρος μειώθηκε κατά 30% τουλάχιστον, την πρώτη εκείνη χρονιά. Αναγκάστηκα να απολύσω 2 εργαζόμενες, εκεί να δεις κλάμα και κακό. Τις είχα αυτές τις κυρίες χρόνια μαζί μου. Κλαίγαμε μαζί. Ποιος θα τις έπαιρνε τώρα στην δουλειά του; Ήταν πάνω από 50 χρονών. Δυστυχώς, δεν είχα άλλη επιλογή. Τις έδωσα τις αποζημιώσεις τους, συστατικές επιστολές και δύο μηνιάτικα επιπλέον. Οι άνδρες τους ήταν άνεργοι. Τι άλλο μπορούσα να κάνω; Οι προμηθευτές, άτομα με τα οποία συνεργαζόμουν δεκαετίες, με ορισμένους μάλιστα από αυτούς είμασταν και φίλοι, έκοψαν τις πιστώσεις. Ζητούσαν τα χρήματα μπροστά. Μου έδιναν με το ζόρι, περιθώριο 5 ημερών, ούτε καν εβδομάδας, για να τους αποπληρώσω. Και μετά άρχισαν να σκάνε τα… «φουσκωμένα» μπιλιετάκια από την Εφορία, ο ΕΝΦΙΑ, το τέλος επιτηδεύματος, η αυξημένη προκαταβολή φόρου, ο ΦΠΑ, και βεβαίως ο ΟΑΕΕ. Βρισκόμουν στις υψηλότερες κλίμακες, ως ελεύθερος επαγγελματίας με πολλά χρόνια ασφάλισης, πλήρωνα για την ακρίβεια πάνω από 1.100 ευρώ εισφορές το δίμηνο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ιδιοκτήτης του χώρου στον οποίο στεγάζοταν η βιοτεχνία, ζήτησε…αύξηση ενoικίου. Μην νομίζεις πάντως ότι είχαμε και πολλά λεφτά στην τράπεζα. Όταν τα παιδιά σου σπουδάζουν, όταν θες να είσαι σωστός στις υποχρεώσεις σου, και ξαφνικά το κράτος αποφασίζει να γίνει συνέταιρος στην τσέπη σου, οι αποταμιεύσεις αρχίζουν να εξαφανίζονται υπερβολικά γρήγορα. Το 2010 πλήρωσα τις υποχρεώσεις μου με πολύ μεγάλο ζόρι, τα παιδιά μου ως φοιτητές αναγκάστηκαν να βρουν δουλειά εκεί που σπούδαζαν, προκειμένου να με βοηθήσουν. Η κατάσταση άρχισε να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Βαθιά μέσα μου όμως, ήμουν ακόμη αισιόδοξος πως στο τέλος θα βρίσκονταν μια λύση. Δεν είναι δυνατόν σκεφτόμουν, να «τεμαχίζεις» το εισόδημα του κόσμου, και μετά να περιμένεις από τους ελεύθερους επαγγελματίες να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Αν δεν υπάρχει κατανάλωση, πως θα πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας; Από που; Τέλος πάντως, το 2010, ήταν μια κακή χρονιά. Θα ακολουθούσαν πολύ χειρότερες. Την επόμενη χρονιά σταμάτησα να πληρώνω και τον ΟΑΕΕ».
ΕΝΙΩΘΑ ΤΟΣΟ «ΠΝΙΓΜΕΝΟΣ» ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ, ΠΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΒΟΗΘΕΙΑ. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ ΑΛΛΟ…
«Από το 2011 μέχρι και σήμερα, βιώνω μια καταστροφή. Συνεχή πτώση του τζίρου, που την υπολόγισα περίπου στο 75%, με τους πελάτες «εξαφανισμένους» από την αγορά που δεν μπορεί, ούτε και πρόκειται, να συνέλθει από τα απανωτά χτυπήματα. Με τους προμηθευτές έκοψα παρτίδες. Δεν είχα τα χρήματα που μου ζητούσαν. Έπαιρνα μερικά τόπια όλα και όλα, για να φτιάξω μερικά ρούχα και μετά αναγκάστηκα να απευθυνθώ…στα κινεζάδικα. Το κόστος αγοράς τους, ήταν το μόνο που με κρατούσε από το να μην βουλιάξω. Ξέρεις πόσους συναδέλφους μου είδα εκεί, να βγαίνουν γρήγορα γρήγορα, πάντα νωρίς το πρωϊ, με μαύρες σακούλες και χαμηλωμένο βλέμμα; Τις πετούσαν βιαστικά στο πορτ-μπαγκάζ και εξαφανιζόντουσαν. Η βιοτεχνία άρχισε σιγά σιγά να κλείνει. Το 2014 έβαλε λουκέτο. Οριστικό. Εννοείται ότι νωρίτερα, είχα απολύσει και το υπόλοιπο προσωπικό. Οι αποζημιώσεις τους, μου «έφαγαν» σχεδόν το σύνολο των αποταμιεύσεων μου. Μετά από την βιοτεχνία, περιορίστηκα στο μαγαζί μας. Οι συνάδελφοι μου σταμάτησαν τις παραγγελίες και όλοι είχαμε πλέον στις βιτρίνες μας τα ίδια, με ελαφρές παραλλαγές, κινέζικα ρούχα. Πολλές φορές με τις ίδιες τιμές. Σε ποιανού το κατάστημα να πρωτομπεί ο πελάτης; Από το 2011 και μετά λοιπόν, ο ΟΑΕΕ έμεινε απλήρωτος, δεν μπορούσα να ανταποκριθώ ούτε στις 100 δόσεις, ΦΠΑ και Εφορία εν πολλοίς το ίδιο. Απλήρωτες και κάμποσες δόσεις του στεγαστικού. Μου ήρθε σημείωμα και από το ΚΕΑΟ. Στην εφορία βάζω λίγα λίγα, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Ευτυχώς, που το μαγαζί είναι δικό μας και δεν χρειάζεται να πληρώνουμε ενοίκιο. Η γυναίκα μου σκέφτηκε να πουλήσει ένα οικόπεδο που της άφησε ο πατέρας της, για να πληρώσουμε τουλάχιστον ένα μέρος των υποχρεώσεων μας, αλλά όταν ο μεσίτης μας ενημέρωσε, ότι αν πουληθεί, θα πιάσει μόλις το…1/4 της αξίας που υπολογίζαμε, είπαμε πως δεν αξίζει τον κόπο. Τα χρέη μου προς τον ΟΑΕΕ ξεπέρασαν τις 20.000 ευρώ, δεν μπορώ να σκεφτώ με ποιο τρόπο θα εξακολουθώ να πληρώνω ΦΠΑ και Εφορία, ΔΕΗ σε σπίτι και επιχείρηση. Είμαι ακάλυπτος ιατροφαρμακευτικά, και αν πάθω κάτι, δεν υπάρχουν χρήματα για ιδιωτικές κλινικές. Με την γυναίκα μου μαλώνουμε συχνά, λες και φταίω εγώ, ενώ και με τα παιδιά μου, χάθηκε η ζεστασιά της παλιάς επαφής. Είναι αναγκασμένα να δουλεύουν το βράδυ και να πηγαίνουν στην σχολή το πρωϊ. Μια μέρα λοιπόν, διάβασα ένα άρθρο στον υπολογιστή, για κάποιους ελεύθερους επαγγελματίες και άνεργους, που πήγαν σε ψυχολόγο για να τους βοηθήσει να διαχειριστούν την κατάσταση που περνούσαν. Βρήκα ένα τηλέφωνο, πήρα, ξεκαθάρισα εξ’αρχής ότι δεν έχω πολλά χρήματα, αλλά θα ήθελα κάποιον για να μιλήσω, να του πω τα προβλήματα μου και τα σχετικά. Με δέχτηκε».
ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΕ ΜΙΑ ΤΑΞΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙΙ ΕΥΚΟΛΟ ΟΜΩΣ…
«Με την γυναίκα αυτή, την ψυχολόγο, μιλάμε για πολλά πράγματα. Της άνοιξα την ψυχή μου και της αποκάλυψα τους φόβους μου, τις επιθυμίες μου, ακόμη και τις παράνοιες μου. Την ρώτησα αν έχουν έρθει και άλλοι άνθρωποι σαν και εμένα. Μου απάντησε πως λόγω του ιατρικού απόρρητου, δεν μπορούσε να μου αποκαλύψει τίποτα, παρά μόνο πως, άνθρωποι πολύ πιο ισχυροί και πλούσιοι από εμένα, όχι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες σαν και του λόγου μου, φλέρταραν επικίνδυνα ακόμη και με την ιδέα…της αυτοκτονίας. Δύο πάντως δεν τα κατάφεραν. Η γυναίκα μου δεν ξέρει για τις επισκέψεις αυτές. Κανείς δεν ξέρει. Με βοηθά να αντιμετωπίσω ψυχολογικά όλα αυτά που με βασανίζουν. Δεν έχει νόημα να σου πω τι μου λέει. Τα κρατάω για εμένα. Τα λόγια της δεν εξαφανίζουν τους λογαριασμούς, ούτε πληρώνουν τον ΟΑΕΕ, αλλά με στηρίζουν για να μην τρομοκρατούμαι. Και εγώ, έχω βαρεθεί να φοβάμαι. Σκεφτόμουν τις προάλλες, ότι δεν έχει και τόσο σημασία, τι πιστεύεις για τον εαυτό σου. Αν θεωρείς ότι είσαι συγκροτημένος, δυνατός, ότι αντέχεις τις κακουχίες. Μόνο αν σε βρούν τα ζόρια, τα πραγματικά ζόρια, μαθαίνεις από τι υλικό είσαι φτιαγμένος. Στην δική μου περίπτωση, όπως και άλλων συναδέλφων, χρειάστηκαν μόλις μερικά χρόνια κρίσης, για να καταρρεύσουν τα όνειρα και οι δυνάμεις μας, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ