ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ: ΔΕΝ «ΒΓΑΙΝΕΙ» ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ Ο ΜΗΝΑΣ, ΕΧΟΥΜΕ «ΓΟΝΑΤΙΣΕΙ»…

«Χρωστάω τα… «μαλλιοκέφαλα» μου. Έχω να πληρώσω τον ΟΑΕΕ από το 2008. Πρέπει να έχουν μαζευτεί περίπου, στις 50.000 ευρώ. Δεν υπάρχει περίπτωση να τα πληρώσω τα χρήματα αυτά. Τα χρέη άρχισαν να συσσωρεύονται από την αρχή της κρίσης. Και να φανταστείς, ήμουν και στην υψηλή κλίμακα, στα 900 ευρώ το δίμηνο. Που να τα βρω τα χρήματα αυτά; Από το 1990 έως το 2008, πλήρωνα αδρά. Εκατομμύρια τους έδωσα. Σήμερα, το κρατάω το μαγαζί ανοιχτό, γιατί πολύ απλά, δεν έχω άλλη επιλογή. Κάνω καμιά επιδιόρθωση, καμιά παραγγελία, πουλώ και ορισμένα έτοιμα ρούχα, για να βγάζω ένα «χαρτζιλίκι επιβίωσης». Αν το κλείσω, ποιος θα με προσλάβει; Δεν είμαι γριά, αλλά ούτε και 2ο χρονών. Σαν μοντελιστ-πατρονιστ, έχω χρυσά χέρια, αλλά δεν νομίζω, να υπάρχει κανείς πρόθυμος να με πάρει στην δουλειά του. Μέχρι να φτάσω στην σύνταξη, στα 67, ποιος θα με ταϊζει; Βρε, μακάρι να είχα δουλειά, και να καθόμουν που λέει και ο λόγος, μέχρι τα 80 να δουλεύω. Δεν υπάρχει όμως δουλειά. Οι καταναλωτές είναι ελάχιστοι, οι περισσότεροι έρχονται για να κάνουν κάποια επιδιόρθωση στα ρούχα τους, παζαρεύοντας διαρκώς. Και αυτό παρά το γεγονός ότι, οι τιμές μου είναι πολύ χαμηλές. Εξευτελιστικά χαμηλές. Έτσι όμως, δεν μπορώ να πληρώσω τους λογαριασμούς μου. Δίνω λίγα λίγα κάθε φορά. Αδυνατώ να εξοφλήσω ολοκληρωτικά ένα λογαριασμό. Το ίδιο κάνω και με τον ΦΠΑ, το ίδιο κάνω και με την εφορία» δηλώνει αγανακτισμένη στο bangladeshnews.gr, η Μαρία Λαμπαδαρίου, ιδιοκτήτρια καταστήματος επιδιόρθωσης και πώλησης ενδυμάτων…

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΘΡΕΦΤΗ, ΝΑ ΘΥΜΗΘΕΙ ΤΟ «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ» ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΦΤΥΝΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΚΟΡΟΪΔΙΑ…

«Και αντί ο ΟΑΕΕ να μας βοηθήσει λίγο, να μας ανακουφίσει, κάνει την κατάσταση ακόμη χειρότερη. Ούτε «πάγωσε» τις οφειλές μας, αντιθέτως, τρέχουν συνέχεια οι τόκοι και οι προσαυξήσεις, ούτε και μείωσε το ύψος των εισφορών. Μου έρχονται διαρκώς ειδοποιητήρια. Μου χρεώνουν μάλιστα και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παρά το γεγονός ότι δεν μου παρέχεται. Και ο λόγος; Γιατί χρωστάω. Αν τυχόν όμως, αφαιρέσουν από τις οφειλές μου, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, το χρέος μου αυτομάτως μειώνεται και καθίσταται πιο διαχειρίσιμο. Θα υπάρξουν σίγουρα, συνάδελφοι επαγγελματίες, που θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν και να μπουν σε μια σειρά. Ξέρετε τι συμβαίνει όμως; Το κράτος μας κλέβει εν ψυχρώ. Ζούμε σε ένα κράτος μπάχαλο. Κρύβονται πίσω από το προσφυγικό και δεν δίνουν λύσει. Ουστ, τα κοπρόσκυλα. Όλοι τους. Μας εξαπάτησαν. Ειδικότερα οι τελευταίοι. Μας έδωσαν τόσες ελπίδες, και στο τέλος, τα πήραν όλα πίσω».

H τελευταία ημέρα του μήνα είναι πάντα η πιο τρομακτική. Όχι πως οι άλλες δηλαδή, κρύβουν χαρές και ευτυχία. Απλά, η τελευταία μέρα σηματοδοτεί άθελα της, το τέλος των προθεσμιών που είχαν οι ελεύθεροι επαγγελματίες για να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς τους. Το πρόβλημα συνίσταται στα άδεια ταμεία, το περιεχόμενο των οποίων, δεν επαρκεί για να πληρωθεί, ούτε ένα πακέτο τσιγάρα. Το ρεπορτάζ δεν γράφεται βέβαια, την τελευταία ημέρα του μήνα, αλλά ποια ουσιαστικά, η διαφορά με τις υπόλοιπες ημέρες; Η αναμονή πριν αντικρίσουν το αδιέξοδο, είναι τις περισσότερες φορές, πιο ψυχοφθορά, και από το αδιέξοδο το ίδιο. Έτσι αισθάνεται η συντριπτική πλειοψηφία των ελεύθερων επαγγελματιών, καθώς η δυνατότητα να φανούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, είναι εκ των προτέρων, ανέφικτη. Από την στιγμή που οι δρόμοι, ακόμη και οι πιο εμπορικοί, έχουν αδειάσει από καταναλωτές, πως να πληρώσουν τα χρέη τους; Πως να μην σταματήσει μπροστά από την πόρτα της επιχείρησης τους, ο ταχυδρόμος, για να αφήσει το καινούργιο «πάκο» με τα απειλητικά ειδοποιητήρια; Πως να μην χαθούν οι ρυθμίσεις, αρά και η προσδοκία, για έναν καλύτερο διακανονισμό, που θα χαλάρωνε λίγο την θηλειά γύρω από το λαιμό τους; Ποια είναι η κατάσταση τους; Εδώ και πολύ καιρό, κανείς μήνας δεν «βγαίνει», ούτε πρόκειται να «βγει», αν δεν αλλάξει το μείγμα της αδιέξοδης πολιτικής που ακολουθείται. Τα μέτρα αυξάνουν την ύφεση, η ύφεση έχει ως θλιβερή συνέπεια τους απλήρωτους λογαριασμούς, οι απλήρωτοι λογαριασμοί γεμίζουν με νέες «τρύπες» τον προϋπολογισμό, τον οποίο αντικρίζουν με σαδιστική χαρά οι δανειστές. Και τι ζητούν για να κλείσουν οι «τρύπες»; Νέα, αδιέξοδα μέτρα, με συνέπεια ο φαύλος κύκλος να διαιωνίζεται και η προοπτική της χώρας να παραμένει τραγικά…στάσιμη. Σήμερα έχουμε 13 Απριλίου 2016. Αν δεν αλλάξουν σύντομα τα πράγματα, στις 13 Απριλίου 2017, θα περιγράφουμε πάλι την ίδια κατάσταση…

ΠΗΓΑ ΣΤΟΝ ΟΑΕΕ ΚΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΣΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΥΤΟΙ. ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΜΕΙΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΟΦΕΙΛΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΝ, ΤΙΣ ΚΡΑΤΟΥΝ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΦΡΑΓΚΟ…

«Χρωστάμε όλο τον κόσμο. Πάμε από το κακό στο χειρότερο. Οι καταναλωτές έχουν «εξαφανιστεί». Το ποσοστό κέρδους μειώθηκε δραματικά, για την ακρίβεια, «εξαφανίστηκε» και αυτό, όπως οι πελάτες μας. Τα πουλάμε τα προϊόντα μας σε γελοίες τιμές, όχι για να κερδίσουμε κάτι εμείς, αλλά για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς, οι οποίοι όμως δεν βγαίνουν με τίποτα, έτσι και αλλιώς. Όταν εισπράττεις 10 και χρωστάς 1.000, πως περιμένεις να «ξελασπώσεις»; Ο μήνας δεν βγαίνει με τίποτα. Με ΤΙΠΟΤΑ. Δεν νομίζω να υπάρχει πλέον, έστω και ένας, που να ισχυρίζεται το αντίθετο. Ευτυχώς που υπάρχει ο άνδρας μου, ο οποίος ακουμπάει τον μισθό που παίρνει από την δουλειά του, στο μαγαζί. Εννοείται πως χρωστάω στον ΟΑΕΕ. Περίπου 6.000 ευρώ. Ήμουν και σε ρύθμιση, αλλά την έχασα, καθώς δεν μπόρεσα να πληρώσω ορισμένες δόσεις. Από την στιγμή που δεν είχα χρήματα, τι να έκανα; Πήγα λοιπόν να ξανακάνω ρύθμιση. Ξέρετε τι μου είπαν; Για να ενταχθώ ξανά, θα έπρεπε να πληρώνω…570 ευρώ συν τις τρέχουσες εισφορές, άλλα 900 ευρώ. Σύνολο: Κοντά, στα 1.500 ευρώ. Παράλογη απαίτηση. Αφού δεν ήθελαν να πάρουν λεφτά, αναγκάστηκα να φύγω. Τους πλήρωνα 34 χρόνια και σήμερα δεν έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δεν μπορώ να πάω σε ένα γιατρό, γιατί δεν πλήρωσα ορισμένα δίμηνα. Ούτε τα παιδιά μου, πρόκειται να ασχοληθούν με το μαγαζί. Για ποιο λόγο άλλωστε; Υπάρχει καμία περίπτωση να πάρουμε τα πάνω μας; Καμία. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα συνέβαινε μια μέρα, το πράγμα αυτό. Αλλά εμείς καθόμαστε και την τρώμε» τονίζει απογοητευμένη στο bangladeshnews.gr, η Άννα Μαρτίνη, ιδιοκτήτρια καταστήματος χαλιών.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ