EΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ: ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΑΝΟΙΞΑ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΜΟΥ…ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟ ΚΛΕΙΝΩ!
«Είχα παλιά μια καφετέρια, την οποία και έκλεισα. Δεν έβγαινα πλέον. Και έτσι άνοιξα αρχές Δεκέμβρη ένα κατάστημα με εσώρουχα. Αν συνεχίσει όμως έτσι η κατάσταση αυτή, αρχές ή τέλη Σεπτεμβρίου το πολύ, εγώ θα φύγω. Αναγκαστικά θα το κλείσω και θα κοιτάξω να δω τι άλλο μπορώ να κάνω. Έτσι και αλλιώς, τα ποσά που εισπράττω είναι αστεία. Πότε 10 ευρώ, πότε 50 ευρώ, πότε…τίποτα! Τα χρήματα αυτά δεν σου επιτρέπουν να επιβιώσεις ως ελεύθερος επαγγελματίας. Το ενοίκιο είναι λογικό, οι ιδιοκτήτες ευτυχώς είναι λογικοί, βλέπουν την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά και δεν έχουν παράλογες απαιτήσεις. Αλλά ούτε αυτό φτάνει. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να φύγω από την Ελλάδα. Γιατί να κάτσω άλλωστε; Η χώρα αυτή έχει «πεθάνει». Τα «λούκια» που τραβάνε οι άνθρωποι και ειδικότερα οι ελεύθεροι επαγγελματίες, δεν μπορούν να περιγραφούν. Είναι σαν το κράτος το ίδιο, να προσπαθεί να μας κλείσει. Να θέλει να βάλουμε λουκέτο στα μαγαζιά μας. Όσον αφορά τον ΟΑΕΕ, οι οφειλές μου κυμαίνονται περίπου στις 20.000 ευρώ. Ούτε στην προηγούμενη επιχείρηση πλήρωνα τις εισφορές μου, ούτε στην τωρινή. Από που να τα βρω τα λεφτά; Εδώ με χίλια ζόρια δίνω το ενοίκιο κάθε μήνα. Θέλω να τακτοποιήσω τις οφειλές μου, αλλά με ποιον τρόπο; Δεν βλέπω να έρχονται λεφτά από πουθενά. Και να πω ότι δεν προσπαθώ, ότι δεν δουλεύω…Να φανταστείτε πως μένω, μαζί με τα δύο παιδιά μου που εργάζονται περιστασιακά, στο σπίτι της μητέρας μου. Με φιλοξενεί η μάνα μου καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα να μείνουμε σε ένα σπίτι με ενοίκιο. Δεν υπάρχουν τα χρήματα αυτά. Πως θα μπορούσα να περιγράψω με μια λέξη όλα αυτά που τραβάω; Φρίκη» υποστηρίζει απογοητευμένη στο bangladeshnews.gr, η ελεύθερη επαγγελματίας, ιδιοκτήτρια καταστήματος εσωρούχων, Σταυρούλα Σινάκου.
Η ΜΟΝΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΕΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΝ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ. ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΛΟΥΚΕΤΟ…
«Αν και έχω πτυχίο νηπιαγωγού και εμπειρία καθώς έχω εργαστεί σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, είμαι παιδί πολυτέκνων και διαζευγμένη μητέρα δύο παιδιών, δεν κατάφερα ποτέ να εργαστώ ως νηπιαγωγός. Υψηλά ιστάμενος μου είπε κατάμουτρα, πως αν είχα πράσινη κάρτα, αν ήμουν δηλαδή αλλοδαπή, θα μπορούσα να διοριστώ κάπου. Τέλος πάντων. Το μεγάλο μου πρόβλημα, όπως και των υπολοίπων ελεύθερων επαγγελματιών φαντάζομαι, είναι το κράτος. Δεν μας βοηθά. Δεν μας στηρίζει. Όταν αυξάνει υπέρμετρα την φορολογία, όταν ο ΕΝΦΙΑ παραμένει και το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών «εξαφανίζεται», πως μπορούμε εμείς να περιμένουμε καλύτερες ημέρες; Πως μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα και στις υποχρεώσεις μας; Από την άλλη, πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τα ατέλειωτα παζάρια των καταναλωτών. Όταν πουλάς ένα προϊόν με έκπτωση 50% και ζητά ακόμη και τότε, καλύτερη τιμή, τι μπορείς να κάνεις; Στο τέλος θα τους πληρώνουμε για να αγοράζουν! Οι περισσότεροι πάντως δεν θέλουν να τους κόψουμε απόδειξη. Είναι συγκινητικό να τους βλέπεις να θέλουν να μας βοηθήσουν. Το μισούν το κράτος για τις περικοπές που έχει κάνει στους μισθούς και στις συντάξεις τους και με αυτόν τον τρόπο…το εκδικούνται. Πολύ δύσκολοι καιροί για επιχειρηματίες. Ελάχιστοι εξακολουθούν και «στέκονται στα πόδια τους». Εγώ πάντως το είπα: Περιμένω μέχρι τον Σεπτέμβριο, και αν δω ότι το ταμείο εξακολουθεί είτε να γεμίζει με πενταροδεκάρες, είτε με «αέρα», το κλείνω και άντε γεια. Δεν υπάρχει λόγος, ούτε νόημα να παραμείνω».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ