ΧΑΛΚΙΔΑ: ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΥΣΕΣ…ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ

«Δυστυχώς, πολλοί κάτοικοι έχουν «σαλτάρει» με όλα αυτά που συμβαίνουν στην ζωή τους και «ξεσπάνε» πάνω στα ζώα. Εκεί βγάζουν τον θυμό και την απόγνωση τους. Το πιο ανησυχητικό στοιχείο είναι πως ο αριθμός των αδέσποτων αυξάνεται διαρκώς. Αυτή την στιγμή, στον καλλικρατικό δήμο Χαλκίδας, που είναι μια τεράστια περιοχή, υπολογίζω ότι πρέπει να υπάρχουν πάνω από 3.000 αδέσποτα ζώα. Και την ίδια ώρα, σχεδόν καθημερινά, σημειώνονται νέες εγκαταλείψεις. Οι ιδιοκτήτες τους, είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να τα φροντίσουν περαιτέρω, και έτσι τα «ξεφορτώνονται». Με θλίβει πολύ η κατάσταση αυτή. Οι ζωές των ανθρώπων έχουν αλλοιωθεί, έχουν αλλοιωθεί και οι ψυχές τους. Και οι δύο βασανίζονται. Άνθρωποι και ζώα. Από την πλευρά μου,προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ, να βοηθήσω και τους δύο, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό, ούτε εύκολο. Αυτό που για μένα πάντως έχει την μεγαλύτερη αξία και σημασία, είναι οι στειρώσεις τόσο στα αδέσποτα όσο και στα δεσποζόμενα ζώα. Τα αδέσποτα δεν γεννιούνται…από το χώμα. Έχει μερίδιο ευθύνης το σκυλί κάποιου ανενημέρωτου στην καλύτερη περίπτωση…ασυνείδητου στην χειρότερη…ιδιοκτήτη, που δεν μπήκε στον κόπο να στειρώσει το ζώο του και έτσι «πολλαπλασίασε» το πρόβλημα. Προσωπικά θεωρώ ως την μεγαλύτερη μορφή κακοποίησης την εγκατάλειψη που θα έπρεπε να τιμωρείται με την μέγιστη δυνατή αυστηρότητα. Νομοθετικά όλα αυτά έχουν τακτοποιηθεί, το πρόβλημα όμως έγκειται στο ό,τι οι νόμοι δεν εφαρμόζονται» δηλώνει απογοητευμένη στο bangladeshnews.gr, η Ταπούτη Ειρήνη, κτηνίατρος από την Χαλκίδα η οποία χειρίζεται πολλές περιπτώσεις κακοποιημένων ζώων.

ΟΤΑΝ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΕ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ…ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙΣ ΤΟΝ ΝΟΜΟ, ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΤΕ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ!

«Τα κρούσματα κακοποίησης είναι ασταμάτητα. Και είμαι σίγουρη πως αυτά που δεν βλέπουμε και δεν ακούμε, είναι πολύ περισσότερα. Με τις δηλητηριάσεις γίνεται κυριολεκτικά χαμός. Να φανταστείτε πως ρίχνουν δηλητήριο ακόμη και στα νερά που λιμνάζουν στην άκρη του δρόμου και από τα οποία πίνουν…τα περιστεριά. Βρήκα η ίδια δηλητηριασμένα περιστέρια. Ήταν τόσο δυνατό το δηλητήριο που από τις αναθυμιάσεις…μου ήρθε δύσπνοια. Και δεν είναι μόνο αυτά. Βρίσκουμε ζώα κρεμασμένα. Πυροβολημένα. Τα πυροβολούν οι τσοπάνηδες ή τα κρεμούν από τα δέντρα για…παραδειγματισμό, προκειμένου να προστατεύσουν τα κοπάδια τους από τα σκυλιά. Αντί να κατασκευάσουν σωστά τους στάβλους τους για να μην κινδυνεύουν τα ζώα τους, προτιμούν να πάρουν τα όπλα τους και να… «τελειώνουν» με το πρόβλημα στα γρήγορα. Εδώ μας παίρνουν άνθρωποι για να μας…διαμαρτυρηθούν ότι κάποιο αδέσποτο μπήκε στην αυλή τους και όταν τους λέμε ότι καλά θα κάνουν να κλείνουν τις αυλόπορτες τους και να είναι πιο προσεκτικοί, εκείνοι αντιδρούν επιθετικά και μας λένε πως ξέρουν με ποιο τρόπο…θα τακτοποιήσουν τον «ανεπιθύμητο» επισκέπτη. Θα τον δηλητηριάσουν δηλαδή. Η σχέση μας με την αστυνομία; Πρέπει να πέσουμε σε…ζωόφιλους αστυνομικούς προκειμένου οι καταγγελίες μας να έχουν κάποιες πιθανότητες διευθέτησης. Αν τύχουμε σε κάποιον αδιάφορο αστυνομικό μας παραπέμπει ουσιαστικά…στον εαυτό μας. Πρέπει να μαλώνουμε με τον κάθε ιδιοκτήτη που κακομεταχειρίζεται το ζώο του, με κίνδυνο να «φάμε» καμιά γλάστρα στο κεφάλι ή να βγει με καμιά καραμπίνα. Αντί να πάει η αστυνομία και να επιβάλλει τον νόμο, πρέπει να πάμε εμείς. Γνωρίζουν τον νόμο, αλλά προτιμούν να κάνουν το κοροϊδο, να αφήσουν εμάς να βγάλουμε το «φίδι από την τρύπα». Αυτά είναι αστεία πράγματα. Εμείς κάνουμε ότι μπορούμε. Δημοσιοποιούμε με κάθε τρόπο τα κρούσματα κακοποίησης, πηγαίνουμε στον εισαγγελέα. Μέχρι και από την Αθήνα έρχονται προκειμένου να εγκαταλείψουν τα ζώα τους στην περιοχή μας. Ο δήμος έχει κάποια προγράμματα για στειρώσεις και εμβολιασμούς, αλλά τίποτα σε τακτική βάση. Δεν μας βοηθούν καθόλου με χρήματα και προσωπικό. Εμείς τους βοηθάμε» τονίζει στο bangladeshnews.gr, η Χαϊνά Ζωή, πρόεδρος του Ζωόφιλου Συλλόγου Χαλκίδας.

Η ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ «ΘΥΕΛΛΑ» ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ…

ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΟΙ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΜΑΣ…ΑΛΛΑ ΟΙ ΞΕΝΟΙ!

«Έχουμε το καταφύγιο μας, στο οποίο φιλοξενούνται περίπου 150 σκυλιά και 50 γάτες. Το μέρος άνηκε σε έναν…άγγλο που μας το παραχώρησε. Βοήθεια δεχόμαστε κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, από αγγλικές οργανώσεις οι οποίες μας στέλνουν την απαραίτητη τροφή. Τίποτα όμως δεν είναι χωρίς αντάλλαγμα. Μας ζητούν να πραγματοποιήσουμε…ευθανασία σε ορισμένα ζώα, αίτημα που δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Αν ο κάθε κάτοικος του δήμου μας, έβαζε το χέρι του στην τσέπη και μας έδινε 30 ή 50 λεπτά, δεν θα είχαμε ανάγκη την βοήθεια των ξένων. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως δεν ενδιαφέρεται για τα βάσανα των ζώων. Τις ημέρες αυτές έχουμε ένα τριήμερο μπαζάρ προκειμένου να συγκεντρώσουμε κάποια χρήματα για τις ανάγκες των αδέσποτων. Είμαι σίγουρη πως οι συμπολίτες μας δεν θα μας βοηθήσουν καθόλου. Το ζούμε αυτό εδώ και χρόνια. Αν είναι να μας βοηθήσουν κάποιοι, θα προέρχονται σίγουρα εκτός…Χαλκίδας. Δυστυχώς είμαστε πολύ «λίγοι». Και αριθμητικά και ηθικά…».

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ