ΑΣΤΕΓΟΙ: ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ…ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ

Είναι οι «αλήτες», οι «άχρηστοι», τα «ρεμάλια»…τα «σκουπίδια». Αυτούς που δεν κατάφερε ή δεν μπήκε καν στο κόπο να προστατέψει η κοινωνία προασπίζοντας ένα θεμελιώδες δικαίωμα τους: Την αξιοπρεπή διαβίωση. Για πολλούς συμπολίτες μας η ενασχόληση με τους σστέγους είναι χάσιμο χρόνου αφού τους θεωρούν αποκλειστικά υπεύθυνους για την κατάληξη τους.  Ελάχιστοι είναι αυτοί που βρίσκουν την θέληση να σταθούν στο πλευρό τους με πράξεις και όχι με «κούφια» λόγια. Την ίδια ώρα πάντως ο «στρατός» των αστέγων στην Θεσσαλονίκη διαρκώς διογκώνεται. Τα νούμερα φανερώνουν την αδυσώπητη πραγματικότητα: Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι μένουν άνεργοι, χωρίς εισόδημα και ασφάλιση, το «δίχτυ προστασίας» που προσέφερε η ελληνική οικογένεια «ξεφτίζει» ραγδαία με συνέπεια χιλιάδες να κοιμούνται μόνοι και αβοήθητοι στους δρόμους. Ευτυχώς που υπάρχει, μεταξύ άλλων, και το Κέντρο Ημέρας Αστέγων της PRAKSIS και κάπως…σώζει την κατάσταση.

ΓΙΩΡΓΟΣ: «ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ Ο ΦΟΒΟΣ ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ»

1,5 χρόνο άστεγος ο Γιώργος, άνεργος εδώ και 3. Παλιότερα δούλευε σε επιπλάδικο, σε καπνομάγαζο, σε αρτοποιείο. Γεννημένος στην Πτολεμαϊδα, έζησε σε σπίτι όπου οι συγκρούσεις ήταν καθημερινές και άγριες. Αναγκάστηκε να φύγει και να ζήσει στους δρόμους σαν περιπλανώμενος. Μια περιπέτεια τον οδήγησε στη φυλακή για 6 χρόνια. Όταν αποφυλακίστηκε προσπάθησε να «πιάσει το νήμα» από την αρχή. Δεν τα κατάφερε. Τα βράδια κοιμάται στο δωματιάκι μιας καφετέριας που διατηρουν φίλοι του και τα πρωϊνά έρχεται στο Κέντρο Ημέρας…για ανασύνταξη δυνάμεων και προγραμματισμό ημέρας. Τουλάχιστον, έχει κατορθώσει να μπει σε μια «σειρά» όπως εξομολογείται στο bangladeshnews.gr

«Δύσκολη η ζωή στο δρόμο, πολύ δύσκολη. Φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια σου, «τρέμεις» μήπως σε ληστέψουν, σε μαχαιρώσουν. Μόνο που ακούς το παραμικρό βήμα πετάγεσαι από τον ύπνο σου. Το καλοκαίρι, εντάξει, την «παλεύεις», τον χειμώνα όμως πως και πόσο να αντέξεις; Ευτυχώς τα κορίτσια εδώ με βοηθάνε πολύ. Ετοιμάζουν τα χαρτιά μου για την Πρόνοια. Έχω νοσηλευτεί στο ψυχιατρείο του ΑΧΕΠΑ, λαμβάνω μάλιστα και φαρμακευτική αγωγή. Έφτασα στο σημείο αυτό εξαιτίας…και αποτυχημένου έρωτα. Από την απογοήτευση μου πήρα 50 χάπια. Προσπάθησα να αυτοκτονήσω, εδώ κάτω στην είσοδο του Κέντρου Ημέρας».

«Ευτυχώς που γνώρισα τους ανθρώπους αυτούς. Με βοήθησαν όλοι, δεν έχω κανένα παράπονο. Έρχομαι εδώ κάθε ημέρα. Πλένομαι, τρώω το πρωϊνό μου, καθαρίζω τα ρούχα μου. Δεν είναι ντροπή να είσαι άστεγος. Πολλοί άνθρωποι είναι άστεγοι. Υπάρχουν και αυτοί που είναι χειρότερα από εμένα. Κάποιες φορές περνώ από το σπίτι που έμενα και το βλέπω. Στεναχωριέμαι πολύ. Στο σπίτι αυτό δεν κατοικεί κανείς. Θυμάμαι τον πατέρα μου και την μητέρα μου. Εδώ και ένα χρόνο δεν έχω καμιά επικοινωνία με την μάνα μου. Δεν ξέρω αν ζει ή αν πέθανε. Αισθάνομαι άσχημα».

ΝΕΝΑ ΛΙΟΝΤΑ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΡΙΑ ΚΕΝΤΡΟΥ ΗΜΕΡΑΣ ΑΣΤΕΓΩΝ PRAKSIS, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Ο αριθμός των αστέγων αυξήθηκε από πέρσι.

«Το επαγγελματικό τους προφίλ; Πρώην ελεύθεροι επαγγελματίες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους, δεν μπορούσαν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Μακροχρόνια άνεργοι. Πωλητές σε διάφορα είδη, ηλεκτρολόγοι, ηλεκτρονικοί, οικοδόμοι, εργάτες εργοστασίων, ξυλουργοί, έμποροι, σερβιτόροι, έχουμε και ένα ξεναγό» τονίζει η κα. Λιόντα.

«Για τι ανθρώπους μιλάμε; Άτομα της διπλανής πόρτας που έχουν χάσει την δουλειά τους, αδυνατούν να βρουν καινούργια, επομένως δεν μπορούν να συντηρήσουν σπίτι. Σημαντικό ρόλο στην κατάσταση τους «παίζει» και το γεγονός ότι υπάρχει πλήρης έλλειψη υποστηρικτικού περιβάλλοντος. Αν κάποιος πάρει την «κατηφόρα» και δεν έχει οικογένεια να τον στηρίξει, είναι πολύ δύσκολο να σταθεί στα πόδια του».

«Από τον Μαϊό του 2014 έως και τον Δεκέμβριο του 2015 από το Κέντρο Ημέρας της PRAKSIS «πέρασαν» και κατεγράφησαν 986 άτομα. Εμφανίστηκαν και άλλοι 500 περίπου για να προστατευτούν από το κρύο ή την ζέστη, τους οποίους η υπηρεσία περιέθαλψε αλλά δεν κατέγραψε. Αυτό σημαίνει ότι δεν εμφανίστηκαν στο προγραμματισμένο ραντεβού για την ατομική συνέντευξη και την περαιτέρω καταγραφή των αναγκών τους. Ο αριθμός των αστέγων όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά εντός Ιανουαρίου την πόρτα του κέντρου πέρασαν και άλλα 30 άτομα. Η συντριπτική πλειοψηφία είναι άνδρες, και βεβαίως το 50% περίπου είναι έλληνες» μας πληροφορεί απογοητευμένη η κα. Λιόντα.

ΜΑΝΩΛΗΣ: «ΤΟΝ ΑΣΤΕΓΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΛΛΑ ΣΑΝ ΖΩΟ»

Από την Ρουμανία ο Μανώλης. 47 χρονών. Άνευ μεροκάματου και κεραμιδιού πάνω από το κεφάλι του. Εργάστηκε σαν ψήστης, σαν σερβιτόρος, σαν security. Σε καμία δουλειά δεν «στέριωσε». Τις κρύες νύχτες κοιμάται στο Υπνωτήριο Αστέγων. Τις μέρες έρχεται στο Κέντρο Ημέρας για να πιει τον καφέ του και να δει τους φίλους του. Προσπαθεί να επιζήσει ως μικροπωλητής πουλώντας «μαλλί της γριάς» και ποπ κορν. Το μεροκάματο δεν ξεπερνά τα 5 ευρώ ημερησίως. «Οι περισσότεροι δεν σε βλέπουν σαν άνθρωπο, αλλά σαν ζώο» μας λέει με περισσή πίκρα.

«Είναι πολύ ζόρικα εκεί έξω. Που να κοιμηθείς; Όλοι σε κοιτούν παράξενα, δεν σε βοηθά κανείς. Το κρύο πολύ. Δεν ζήτησα από κανέναν λεφτά, παρά μόνο φαγητό και τσιγάρα. Ούτε αυτά μου έδωσαν. Κάποτε κινδύνεψα πολύ. Ζούσα μέσα σε μια σκηνή, στον 80 όροφο μιας πολυκατοικίας απέναντι από τον σταθμό του ΟΣΕ. Μια φορά, την ώρα που κοιμόμουν, άκουσα ένα θόρυβο και ξύπνησα. Άνοιξα την σκηνή  και είδα ένα πρόσωπο να με κοιτά περίεργα. Τρόμαξα. Την επόμενη ημέρα ήρθε ένας ένοικος, δεν θυμάμαι κιόλας τι ήταν, και μου είπε: «Φύγε, δεν σε θέλουν εδώ, θα σε κάψουν ζωντανό». Τι μπορούσα να κάνω; Μάζεψα την σκηνή μου και έφυγα».

Στο Κέντρο Ημέρας της PRAKSIS οι άστεγοι μπορούν να κάνουν μπάνιο, να φάνε κολατσιό, να πλύνουν τα ρούχα τους και να λάβουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ψυχοκοινωνική υποστήριξη αλλά και να έρθουν σε επαφή με άλλους φορείς που μπορούν να τους βοηθήσουν. Ένα από τα πιο ανησυχητικά ευρήματα που καταγράφηκε κατά την διάρκεια των ατομικών συνεντεύξεων είναι ότι αρκετοί άστεγοι είναι αναγκασμένοι να διανυκτερεύουν σε ακατάλληλα καταλύματα τα οποία δεν διαθέτουν ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε νερό.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ