ΑΠΟΦΟΙΤΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΑ ΛΕΕΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ: ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΑ…ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΥΩ ΣΕ ΦΡΟΥΤΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΩ!
«Aγαπώ πολύ την σχολή μου, το αντικείμενο της και ειδικότερα τις ξένες γλώσσες. Έκανα σέρβικα και τώρα έχω ξεκινήσει και ιδιαίτερα στα ρώσικα. Ουσιαστικά, εργάζομαι στα φρουτάκια προκειμένου να συγκεντρώσω χρήματα για να πληρώνω την εκμάθηση των ξένων γλωσσών και τις ανάγκες διαβίωσης μου. Μετά, σκέφτομαι να κάνω ένα μεταπτυχιακό που να μου εξασφαλίσει τουλάχιστον κάποιες προοπτικές και έναν αξιοπρεπή μισθό σε περίπτωση που το ακολουθήσω ως επάγγελμα. Δύσκολο, το γνωρίζω, αλλά θα το «πολεμήσω». Από την δουλειά πάντως θέλω να φύγω απεγνωσμένα, θέλω να φύγω σαν «τρελή». Δεν ταιριάζουν αυτές οι συνθήκες εργασίας σε εμένα. Οι θαμώνες είναι κάπως… «περιέργοι» για να το θέσω όσο πιο ευγενικά μπορώ, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος εφόδου από την αστυνομία και γενικά δεν είναι ένα εργασιακό περιβάλλον για γυναίκα και μάλιστα απόφοιτη πανεπιστημίου. Με κρατά ο μισθός, γιατί αν πάω αλλού, τα 400 ευρώ που θα μου δίνουν δεν θα επαρκούν για να επιβιώσω. Οι γονείς μου δεν με βοηθούν, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα. Το περιβάλλον στην δουλειά νιώθω πως είναι υποτιμητικό και για την προσωπικότητα μου και για τις ικανότητες μου. Είμαι για περισσότερα, όχι για λιγότερα. Τις ώρες που «τρώω» στα φρουτάκια θα μπορούσα να τις αφιερώσω προκειμένου να εμβαθύνω και να γίνω καλύτερη σε αυτά που έχω μάθει, αλλά δυστυχώς είμαι «παγιδευμένη» στην Ελλάδα της κρίσης. Είναι λυπηρό να έχεις σπουδάσει, να έχεις «ματώσει» για τις σπουδές σου και αντί η κάθε σου μέρα να είναι αφιερωμένη σε αυτό που αγαπάς, να την «σπαταλάς» για να εξυπηρετήσεις τον κάθε αργόσχολο τύπο. Σε αυτά που σας είπα, προσθέστε και τα απάνθρωπα ωράρια. Δουλεύω 7 στα 7, αρκετές φορές νυχτερινό ωράριο. Έχει τύχει να δουλέψω 8 το απόγευμα με 8 το πρωϊ ή και το αντίστροφο. Και όλη την ώρα αναρωτιέμαι: «Τι κάνω εγώ εδώ μέσα;». Είναι μια σκέψη «καρφωμένη» στο μυαλό μου. Στην δουλειά βέβαια υπάρχουν και άλλοι απόφοιτοι πανεπιστημίου ή φοιτητές που σκέφτονται το ίδιο ακριβώς πράγμα. Έχω μια καλή φίλη που δουλεύει μαζί μου, η οποία λόγω των συνεχόμενων ημερών εργασίας και των «τρελών» ωραρίων δεν μπορεί να βρει χρόνο να διαβάσει τα μαθήματα της και να είναι συνεπής στην σχολή της. Σαν και εμένα…φυσάει και ξεφυσάει» παραδέχεται με ειλικρίνεια στο bangladeshnews.gr, η Βάσω Μάκρη, απόφοιτη του Τμήματος Βαλκανικών, Σλαβικών & Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ «ΙΔΙΟΦΥΕΣ»: ΞΟΔΕΥΕΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ ΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΣΕ ΦΥΓΗ, ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΟΥΣ…
«Κοιτάξτε τώρα…το τραγελαφικό αδιέξοδο μου: Αν φύγω και βρω μια άλλη δουλειά, που σχεδόν σίγουρα θα συνοδεύεται από καλύτερες συνθήκες εργασίας και πιο «ανθρώπινες» ώρες, δεν θα παίρνω τον μισθό εκείνο που θα μου επιτρέπει να επιβιώνω. Και όταν τα λεφτά σου δεν φτάνουν για επιβίωση, δεν μπορείς να έχεις το μυαλό σου στα μαθήματα. Προέχουν άλλα πράγματα. Αν πάλι μείνω στην δουλειά που είμαι τώρα, θα παίρνω τα λεφτά εκείνα που θα με κρατούν όρθια, αλλά δεν θα μπορέσω να εξοικονομήσω χρόνο για τα μαθήματα μου. Βλέπετε ότι είμαι σε αδιέξοδο. Μην ξεχνάτε πως εγώ, όπως και άλλοι νέοι άνθρωποι, δεν είμαστε ρομπότ. Έχουμε ένα όριο αντοχών. Αν το ξεπεράσουμε, θα υπάρξουν συνέπειες. Σκέφτομαι και την εναλλακτική του εξωτερικού. Μέχρι και πέρσι δεν το σκεφτόμουν, αλλά με την δουλειά που «έμπλεξα» πλέον…το σκέφτομαι. Και την αγαπώ την Ελλάδα. Είχα πει πως δεν θα έφευγα, αλλά αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση δεν βλέπω να έχω άλλη επιλογή…Που θα βρω δουλειά στο αντικείμενο μου; Και με στεναχωρεί πολύ αυτή η προοπτική. Αρκεί να σας πω, πως έχω να δω τους γονείς μου από το Πάσχα. Δεν προλαβαίνω να πάω στο χωριό, στην Γαλάτιστα, για να τους επισκεφθώ. Νιώθω προδομένη από την χώρα μου. Και δεν είμαι η μόνη. Έχει «προδώσει» τα καλύτερα της μυαλά, εξαιρετικούς επιστήμονες οι οποίοι μετανάστευσαν και κάνουν «θαύματα» στις χώρες υποδοχής. Ας δούμε πως θα τα καταφέρει η Ελλάδα μόνη της…».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ