ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: «ΠΡΟΤΙΜΗΣΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΑΝΕΡΓΟΣ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΠΙΑΣΩ ΔΟΥΛΕΙΑ…ΣΕ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ»
«Την δουλειά δεν την βρήκα εγώ. Το βιογραφικό μου στην εισπρακτική εταιρεία το απέστειλε το γραφείο πασίγνωστου βουλευτή της Θεσσαλονίκης, προσκείμενου στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο έχει αναλάβει να βρίσκει εργασία σε άνεργους ψηφοφόρους του κόμματος. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα, έως ότου χτύπησε το τηλέφωνο μου. Επικοινώνησαν μαζί μου, ορίστηκε ραντεβού για την συνέντευξη και έτσι πήγα. Είμαι άνεργος από το…2013. Εδώ και 3 χρόνια έψαχνα απεγνωσμένα δουλειά. Είχα χτυπήσει αμέτρητες πόρτες, χωρίς κανένα αποτέλεσμα όμως. Οι επιλογές μου, ανύπαρκτες. Πήγα για συνέντευξη λοιπόν στα γραφεία της εταιρείας, τα οποία εδρεύουν στην ανατολική Θεσσαλονίκη. Την συνέντευξη μου την πήρε μια υπάλληλος της εταιρείας. Όλη την ώρα όμως σκεφτόμουν, πως το περιβάλλον αυτό δεν μου ταιριάζει. Υπήρχε κάτι που με «χαλούσε», κάτι που με έκανε να στριφογυρνώ αμήχανα στην καρέκλα μου. Η δυσαρέσκεια μου, έγινε εμφανής ακόμη και κατά την διάρκεια της συνέντευξης. Σκεφτόμουν πως δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να κάνω την δουλειά αυτή. Όταν τελείωσε η συνέντευξη και έφυγα, ήμουν σίγουρος πως δεν θα με έπαιρναν τηλέφωνο για να με προσλάβουν. Παρόλα αυτά όμως, μου τηλεφώνησαν και μου είπαν να επιστρέψω για να παρακολουθήσω τα σεμινάρια. Επαναλαμβάνω πως ο μόνος λόγος που πήγα, ήταν γιατί ήμουν άνεργος τρία χρόνια και έπρεπε να δουλέψω. Οι υποχρεώσεις με έπνιγαν. Όταν ρώτησα για τις απολαβές, με ενημέρωσαν ότι ο μισθός μου θα ήταν για 8ώρη εργασία, 5 ημερών…575 ευρώ μεικτά. Τα λεφτά ήταν πολύ λίγα, και για εμένα που μένω δυτικά, ο μισός μου μισθός θα έφευγε σε μεταφορικά. Τέλος πάντων. Πήγα στο πρώτο σεμινάριο. Και κάπου εκεί ξεκίνησαν και τα ζόρια» δηλώνει απογοητευμένος στο bangladeshnews.gr, o Α.Γ, άνεργος για τρία χρόνια. Οι ουρές στον ΟΑΕΔ, όπως μας εξομολογήθηκε, του φάνηκαν προτιμότερες, από το επάγγελμα αυτό…
ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΥΤΗ…
«Ο χώρος που πραγματοποιήθηκε το σεμινάριο, ήταν ο χώρος εργασίας των υπαλλήλων. Δηλαδή, όση ώρα μας εξηγούσαν την φύση των καθηκόντων μας, δίπλα ακριβώς, οι παλιοί υπάλληλοι συνέχιζαν κανονικά την δουλειά τους. Μας είπαν, πως τα άτομα που επρόκειτο να προσληφθούν…σε αυτή την «παρτίδα» …θα είχαν ως αποκλειστικό καθήκον την ενημέρωση…ανέργων και αρρώστων σχετικά με την πορεία των ληξιπρόθεσμων οφειλών τους προς την τράπεζα. Θα τους ενημέρωναν δηλαδή, για το ύψος των δόσεων που χρωστούσαν σε δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Θα έπρεπε εμείς να τηλεφωνούμε σε ανθρώπους που είχαν χάσει τις δουλειές τους ή που αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα υγείας ή ακόμη χειρότερα…και τα δύο μαζί. Θα είχα να κάνω με πολίτες «αποδεκατισμένους», εξαθλιωμένους, ταλαιπωρημένους, που τους είχαν ενοχλήσει πολλές φορές στο παρελθόν για τα χρέη τους. Και θα εξακολουθούσαν να το κάνουν. Η παρουσίαση ξεκίνησε με ένα μάθημα περί του τρόπου ομιλίας μας απέναντι στους οφειλέτες. Απαίτησαν να έχουμε ένα αυστηρό ύφος ομιλίας. Να χρησιμοποιούμε λέξεις και όρους που παραπέμπουν σε…δικηγόρους. Μας παρουσίασαν επίσης και τους τύπους πελατών που θα ακούγαμε στο τηλέφωνο. Μας προειδοποίησαν πως σε περίπτωση που ήταν πολύ αρνητικοί, πολύ επιθετικοί, εμείς έπρεπε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να μην ανεβάσουμε τους τόνους. Κάτι πολύ σημαντικό: Είμασταν υποχρεωμένοι να ενημερώνουμε τους οφειλέτες ότι η συνομιλία μας καταγράφεται, αλλά στην περίπτωση που ο οφειλέτης ηχογραφούσε επίσης την συνομιλία μας και μας το γνωστοποιούσε, εμείς έπρεπε να τον ειδοποιήσουμε να σταματήσει την καταγραφή αλλιώς θα κλείναμε το τηλέφωνο. Σου υπενθυμίζω ότι πριν από λίγο καιρό, ένας δανειολήπτης είχε «στριμώξει» άσχημα μια εισπρακτική εταιρεία, αφού κατέγραψε την κλήση και έτσι…φάνηκαν όλες οι παρατυπίες και οι παράνομοι μέθοδοι που χρησιμοποιούν. Αντιλήφθηκα για ακόμη μια φορά πως δεν μπορούσα να κάνω αυτή την δουλειά. Να ενοχλώ και να καταπιέζω ψυχολογικά κόσμο που ήδη ήταν φορτωμένος με χίλια δύο προβλήματα. Ήθελα να φύγω στην μέση του σεμιναρίου, αλλά έκατσα. Η πολιτική της εταιρείας έλεγε, πως πριν την πρόσληψη, προηγούνταν 3-4 σεμινάρια».
ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ Η ΔΙΑΡΚΗΣ… «ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ» ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΕΤΩΝ
«Δεν νοείται για εμένα προσωπικά, σε μια χώρα διαλυμένη, χωρίς οικονομία και κοινωνικές παροχές, με capital controls, να ζητάς από έναν άνεργο/άρρωστο να σου πληρώσει έστω και ένα εφάπαξ ποσό…για να ξεμπερδεύει με την οφειλή του. Aν τυχόν έλεγε «ναι» στην πρόταση για διακανονισμό ο οφειλέτης, την επόμενη ημέρα κιόλας έπρεπε να πάει στην τράπεζα και να καταθέσει ένα ποσό, μια πρώτη δόση. Πολλοί πήγαιναν και έδιναν την πρώτη δόση, αλλά μετά αδυνατούσαν να πληρώσουν τα υπόλοιπα. Τα χρονικά περιθώρια για την συνολική εξόφληση ήταν ασφυκτικά, επομένως ο δανειολήπτης μετά από λίγο, και αφού είχε δώσει ήδη κάποια χρήματα, βρίσκονταν πάλι στην ίδια θέση. Επομένως… «μια τρύπα στο νερό». Να πως βγάζουν λεφτά οι τράπεζες και οι εισπρακτικές εταιρείες και πως κρατούν διαρκώς χρεωμένους τους δανειολήπτες. Από που να βρουν τα χρήματα οι άνεργοι και οι άρρωστοι και να τα δώσουν; Και μιλάμε για ανθρώπους αξιοπρεπείς, που στην συντριπτική πλειοψηφία τους, πήραν δάνειο για να φτιάξουν ένα σπίτι, αγόρασαν ένα αυτοκίνητο για τις οικογενειακές ανάγκες…Δεν πήραν τα χρήματα αυτά για γούστα…Το λάθος τους ήταν, πως πίστεψαν πως θα διατηρήσουν τις δουλειές τους και θα πληρώνουν τις δόσεις τους. Εκεί γελάστηκαν…».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ