ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΡΙΑΣ ΠΓΝ «ΑΤΤΙΚΟΝ»: ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΤΑΝΕΙ Η ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ, ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΩΝ ΜΑΣ…ΠΟΛΛΑ ΤΑ «ΒΡΩΜΙΚΑ» ΜΥΣΤΙΚΑ…
«Δεν υπάρχει συνάδελφος που να μην έχει υποστεί τις συνέπειες του «burn out», της εργασιακής εξουθένωσης. Έχουμε φτάσει στο σημείο να παίρνουμε αναρρωτικές άδειες γιατί είμαστε όλοι εξαντλημένοι, σωματικά και ψυχικά. Αυτά πάνε μαζί. Μέση, αυχένας, χέρια…όλα υπέρμετρα καταπονημένα. Επίσης, στους χώρους εργασίας «κυριαρχούν» τα πολλά νεύρα, κάνει «θραύση» η αντισυναδελφικότητα. Νοσηλευτές μαλώνουν με νοσηλευτές. Μαλώνουνουμε με τους προϊσταμένους μας και με τους γιατρούς. Είναι ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων. Δυστυχώς, οι προϊστάμενοι του νοσηλευτικού τμήματος, οι οποίοι εργάζονται μόνο πρωϊνό ωράριο, δεν μπορούν…δεν θέλουν…ή απλά δεν ασχολούνται με τα «βάσανα» του συνεχόμενου κυκλικού ωραρίου που αφορά τους υπόλοιπους συναδέλφους τους. Κάτι παράδοξο: Στο νοσοκομείο που εργάζομαι, οι προϊστάμενοι είναι σχετικά νέοι στην ηλικία, δεν έχουν πολλά χρόνια εργασίας στις πλάτες τους. Λυπάμαι που το λέω, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς ήταν κομματικοί «κολλητοί», «κομματόσκυλα» καλύτερα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Δεν κρίθηκαν για αυτές τις θέσεις, απλά τους ανατέθηκαν. Είτε γιατί είχαν ισχυρές πολιτικές γνωριμίες, είτε γιατί είχαν καλές σχέσεις με τους γιατρούς, οι οποίοι ως γνωστόν…κινούν τα νήματα. Από την άλλη, οι νοσηλευτές που τυγχάνουν της συμπάθειας των προϊσταμένων τους, αντιμετωπίζουν ένα πιο υποφερτό πρόγραμμα εργασίας. Οι υπόλοιποι στον…Καιάδα. Και μόνο που ένα νοσοκομείο διοικείται βάσει…κομματικών κριτηρίων και όχι αξιοκρατικών, φτάνει για να αντιληφθεί κανείς τι κατάσταση επικρατεί μέσα εκεί. Για τους υπόλοιπους… «θνητούς» εργαζόμενους, η υπερ-εξάντληση που υφίστανται έχει ως συνέπεια, η πιθανότητα λάθους εις βάρος της υγείας του ασθενούς, να είναι διαρκώς παρούσα. Αυτό όμως σε μια ευνομούμενη πολιτεία, θα βάρυνε τον διοικητή του νοσοκομείου και κατ’επέκταση το ίδιο το κράτος, που δεν προσλαμβάνει νοσηλευτές, παρά μόνο συμβασιούχους. Που δεν μεριμνά να καλύψει τις ανάγκες των νοσοκομείων και του πληθυσμού γενικότερα. Μακάρι όμως να ήταν αυτά…τα μόνα τραγικά που αντιμετωπίζουμε. Έχουμε και τους…αναπληρωτές προϊσταμένους, οι οποίοι δεν κρίθηκαν αντικειμενικά από κάποια αρχή για την εμπειρία και τις ικανότητες τους, αλλά τοποθετήθηκαν στις θέσεις τους…επειδή ήταν συμπαθείς σε κάποιους «μεγάλους». Είναι δυστυχώς μια νοοτροπία που κρατά από πολύ παλιά και εξακολουθεί να επιβιώνει. Και αυτό για να «τακτοποιηθούν» κάποια «κομματόσκυλα». Τις θέσεις αυτές κατέλαβαν άτομα που δεν διαθέτουν καν…τα τυπικά προϊόντα… «Άδεια» βιογραφικά…» δηλώνει αγανακτισμένη στο bangladeshnews.gr, νοσηλεύτρια του νοσοκομείου «ΑΤΤΙΚΟΝ».
ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΑΣ «ΝΟΣΕΙ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΕΩΣ ΚΑΤΩ…ΠΩΣ ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΑΡΑΓΕ ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ;
«Όπως και οι προϊστάμενοι, έτσι και οι αναπληρωτές προϊστάμενοι εργάζονται μόνο το πρωϊ…παρουσία του προϊσταμένου. Κάποια ερωτήματα; Για ποιο λόγο είναι αναπληρωτές, όταν ο προϊστάμενος είναι παρών στην δουλειά; Υποτίθεται ότι αναπληρώνει τον προϊστάμενο όταν εκείνος λείπει!!…Αυτή δεν είναι η ουσία της θέσης του; Η φύση της; Στην πραγματικότητα δεν αναπληρώνουν κανέναν. Δουλεύουν μαζί. Και αντί οι άνθρωποι αυτοί να είναι μάχιμοι, όπως οι υπόλοιποι συνάδελφοι τους, να ενταχθούν δηλαδή στο κυκλικό ωράριο, «κρύβονται» πίσω από τους θέσεις τους και δουλεύουν Δευτέρα-Παρασκευή, μόνο πρωϊνό ωράριο. Ούτε Σαββατοκύριακα, ούτε αργίες, ούτε απογεύματα, ούτε νυχτερινά. Απολαμβάνουν όμως και άλλα προνόμια. Δεν υπογράφουν δημόσια έγγραφα ή παραγγελίες, και έτσι δεν τους «κυνηγά» κανείς. Η «σαπίλα» που επικρατεί στα νοσοκομεία, ειδικότερα στο δικό μας, είναι απερίγραπτη. Είναι τόσα πολλά…Πως είναι δυνατόν ένας διοικητικός να «γράφει» περισσότερες υπερωρίες από εμένα; Δουλεύει άραγε κυκλικό ωράριο, απογεύματα, νύχτες, Σαββατοκύριακα; Πρόκειται για καραμπινάτη παρανομία. Την αγαπώ την δουλειά μου, αλλά κάποιοι έβαλαν σκοπό να μας κάνουν να την σιχαθούμε έτσι όπως λειτουργούν τα νοσοκομεία. Υπάρχουν συνάδελφοι μου νοσηλευτές που ακολουθούν φαρμακευτική αγωγή για να ανταπεξέλθουν στην πίεση της δουλειάς. Υπερτασικά, ηρεμιστικά και βάλε…Συνάδελφοι που καταρρέουν; Καθημερινό φαινόμενο…Στην Ελλάδα η θέση ενός νοσηλευτή είναι άκρως υποτιμημένη. Όλοι μας λένε νοσοκόμους καταρχήν. Τεράστιο λάθος. Δεν υπάρχει επαγγελματική καταξίωση. Η δουλειά μας είναι κακοπληρωμένη. Και όταν οι άλλοι βλέπουν ότι παίρνεις ψίχουλα…θα σου φερθούν ανάλογα. Καμία σχέση με τους νοσηλευτές του εξωτερικού. Εκεί οι γνώσεις τους αμείβονται, οι συνθήκες εργασίας είναι αξιοπρεπείς. Ανθρώπινες. Όταν έρχονται σε εμάς, οι συγγενείς των ασθενών και μας επιτίθενται με το παραμικρό, λες και είμαστε 100 άτομα και καθόμαστε στα γραφεία μας αραχτοί, τι μπορείς να περιμένεις; Αντί να κάνουν τα παράπονα τους στον διοικητή, ξεσπούν σε εμάς. Έχουν φάει ξύλο συνάδελφοι μου…Τι να λέμε τώρα;».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ