ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΙ: ΛΙΩΜΑ…ΣΕ ΓΚΡΕΜΟ
«Μεγάλωσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με παππού αλκοολικό και πατέρα το ίδιο. Από μικρός έβλεπα τον παππού μου να πίνει, να κάνει φασαρίες στο σπίτι και να τσακώνεται με την γιαγιά μου. Η πρώτη μου εμπειρία με το αλκοόλ ήταν στα 12 μου χρόνια. Ήπια 3 μπύρες και έγινα λιώμα. Το ποτό μου άρεσε. Με έκανε πιο απότομο, με έκανε να μην ντρέπομαι, να γελάω, με έκανε να αισθανθώ πολλά» παραδέχεται στο bangladeshnews. gr ο Γιώργος, νεαρός Κρητικός, που εδώ και μερικούς μήνες δίνει την δική του μάχη για να κρατηθεί «καθαρός».
«Από τα 16 και μετά άρχισα να πίνω πολύ. Είχα μπλέξει και με μια παρέα και καταλαβαίνεις. Από την ηλικία εκείνη, μέχρι τα 18,19 κατέβασα πολύ πράγμα. Να φανταστείς ότι καθημερινά έπινα μόνος μου ένα μπουκάλι ουϊσκι τουλάχιστον και δεν καταλάβαινα τίποτα. Είχα κινδυνέψει πολλές φορές με αμάξια και μηχανάκια. Μια φορά κινδύνεψα από σοβαρό τροχαίο ατύχημα. Έτρεχα με 200 χλμ., είχα πιει και κάτι μπύρες και τράκαρα. Άγιο είχα και δεν έπαθα τίποτα. Το αμάξι έγινε σμπαράλια. Και άλλες φορές τράκαρα όμως. Υπήρξαν μέρες που γυρνούσα σπίτι και η μάνα μου με μάζευε από το μηχανάκι. Από το πολύ ποτό κοιμόμουν πάνω του. Ούτε και εγώ ξέρω πως έφτανα σπίτι».
ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΧΕΙΡΟΠΕΔΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ
«Μετά το αλκοόλ, ήρθαν τα ναρκωτικά. Ξεκίνησα με χόρτο, κοκαϊνη, έκσταση, LCD και στο τέλος πρέζα, το κερασάκι στη τούρτα. Εκεί πάνω, τα κατέστρεψα όλα και καταστράφηκα και εγώ. Σωματικά, πνευματικά, υλικά, τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Ότι γυρνούσε γύρω από εμένα το κατέστρεφα. Έκλεβα, έκανα εμπόριο ναρκωτικών, δικαστήρια, κρατητήρια, προβλήματα με τον νόμο. Η πιο ντροπιαστική στιγμή που έζησα ήταν όταν η Δίωξη Ναρκωτικών με συνέλαβε μπροστά στο σπίτι μου με ναρκωτικά. Όλη η γειτονιά έβλεπε. Μαζί και οι γονείς μου. Από εκεί και μετά άρχισα να κάνω πράγματα που δεν ήθελα. Όσα λεφτά έβγαζα τα έπινα, έκλεβα από την μάνα μου και τον πατέρα μου. Από την αδελφή μου. Έκανα σεξουαλικές χάρες για να αποκτήσω χρήματα για την δόση μου. Έκανα εμπόριο ναρκωτικών. Είχα βάλει μάλιστα και την κοπέλα μου να σπρώχνει ναρκωτικά. Έκανα και μια μεγάλη ζημιά στον θείο μου, όταν πήγαμε για μια δουλειά σε ένα ξενοδοχείο. Έκλεψα την τσάντα της γυναίκας του αφεντικού. Και εκεί ρεζίλι. Φωνάξανε την αστυνομία να με συλλάβει».
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΟΛΕΜΑΩ ΔΙΑΡΚΩΣ
«Μόνος μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Χρειάζομαι την βοήθεια της ομάδας. Είναι πρόγραμμα μιας ολόκληρης ζωής. Το βάζουμε σε εφαρμογή για μια ολόκληρη ζωή. Μαθαίνουμε να λειτουργούμε όπως οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Προσπαθούμε να αλλάξουμε συνήθειες και συμπεριφορές και να βγάλουμε ένα νόημα από την ζωή μας. Για εμένα το μόνο που μετρούσε ήταν το αλκοόλ και τα ναρκωτικά» καταλήγει ο Γιώργος.
Σε αντίθεση με μια δουλειά που προσφέρει μισθό και ασφάλεια, με μια ήρεμη, ισορροπημένη προσωπική και οικογενειακή ζωή, το μπουκάλι με το «νερό που καίει» είναι παρόν σε κάθε μας βήμα, παραμονεύει στις γωνιές του δρόμου, τοποθετημένο σε περίοπτη θέση στα ράφια του σούπερ-μάρκετ, ο εμφιαλωμένος «θησαυρός» αμέτρητων μικρών και μεγάλων bar, ως γιγαντιαία φωτογραφία στις εθνικές οδούς. Ο βομβαρδισμός μας με HAIG, BACARDI και ΑΒSOLUTE είναι αδυσώπητος και καθημερινός. Όλοι μας αποτελούμε εν δυνάμει αλκοολικούς. Θα νόμιζε κανείς ότι με τόση προβολή…μια γουλιά δεν θα μας σκοτώσει. Η αλήθεια όμως βρίσκεται πίσω από τις ρεκλάμες και τα πρόσκαιρα χαμόγελα που προκαλούν τα γρήγορα σφηνάκια και οι βαρελίσιες μπύρες σε παγωμένα ποτήρια. Οι πίκρες που άφησαν και αφήνουν τα Μνημόνια έχουν οδηγήσει χιλιάδες συνανθρώπους μας να αρπάξουν το πρώτο διαθέσιμο Johnny και μέσα εκεί να πνίξουν αγωνίες και φόβους. Φταίει το άγχος, τα γονίδια, η φτώχεια; Τα κρούσματα αλκοολισμού αυξάνονται γεωμετρικά σε μια κοινωνία που νιώθει σε όλο του το βάθος το hangover της χρεοκοπίας, απωθώντας παράλληλα στο ασυνείδητο τον άκρατο ενθουσιασμό που προκάλεσε η άπληστη κατανάλωση των προηγούμενων ετών…
ΜΑΣ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
«Το πρόβλημα έχει επιδεινωθεί λόγω της ανέχειας και της μιζέριας. Αγοράζουν φθηνό αλκοόλ. Πλέον πίνουν κυρίως τσίπουρο και κρασί. Όλοι οι αλκοολικοί πίνουν τσίπουρο. Μας το λένε και οι ίδιοι. Το αγοράζουν φθηνά από τους παραγωγούς. Είναι φθηνό ποτό, καθαρό τις περισσότερες φορές, ωραίο και η μέθη που προκαλεί διαρκεί. Έρχονται όμως και νέα παιδιά. Το πρόβλημα είναι ότι ο ελληνικός τρόπος διασκέδασης είναι συνυφασμένος με το ποτό. Πολλά παιδιά 13 και 14 ετών επισκέπτονται μπαράκια. Ο νόμος που απαγορεύει το σερβίρισμα αλκοόλ σε ανήλικους δεν εφαρμόζεται. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πινακίδες. Όταν ένας νέος ξεκινά να πίνει από αυτήν την ηλικία, επηρεάζεται πολύ. Είναι ακόμη ανώριμος συναισθηματικά, ο εγκέφαλος του διαπλάθεται ακόμη. Φανταστείτε πόσο δυνατή πρέπει να νιώθει την αίσθηση που του προκαλούν 2 και 3 ποτά. Του φεύγει η ανασφάλεια, οι φόβοι, νιώθει αυτοπεποίθηση, ανεβαίνει η αυτοεκτίμηση, μπορεί να χορέψει, να τραγουδήσει, να φλερτάρει, να το παίξει μάγκας» σύμφωνα με τον ιδρυτή του Κέντρου Απεξάρτησης «ΟΑΣΙΣ», Δαμιανό Δουϊτση.
«Στο κέντρο μας έχει έρθει και καθηγητής πανεπιστημίου, αρκετοί δικηγόροι, αστυνομικοί, το αλκοόλ δεν κάνει διακρίσεις, εισχωρεί σε όλες τις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες. Απλά οι φτωχοί και οι παλλινοστούντες θα πιουν την μπύρα με το χέρι, ενώ οι δικηγόροι θα πιουν το μπουκάλι το ουϊσκυ για να βγάλουν την ημέρα και στην συνέχεια την δίκη. Το ποτό για τους ανθρώπους αυτούς είναι η λύση στο στρες και το άγχος. Ουσιαστικά μιλάμε για αλκοολικούς δύο κατηγοριών: Από την μία αυτούς που πίνουν γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν την φτώχεια, την ανεργία και τα παράγωγα τους, και από την άλλη αυτούς που πίνουν για να ανταπεξέλθουν στις δύσκολες απαιτήσεις και υποχρεώσεις της επαγγελματικής τους καθημερινότητας. Το αλκοόλ είναι ύπουλο, απατηλό και πανίσχυρο. Το αποκαλούμε » ο τοκογλύφος» που ενώ στην αρχή σου προσφέρει ανακούφιση, ενέργεια και παρηγοριά, στο τέλος σου παίρνει τα πάντα επί 20″ συμπληρώνει ο κ. Δουϊτσης.
«Δεχόμαστε πολλές κλήσεις από ενήλικες, αλλά και από νεαρούς άνδρες άνω των 17. Είναι κυρίως άνδρες, η μέση ηλικία είναι άνω των 45 ετών. Οι περισσότεροι είναι εργαζόμενοι, χρόνιοι πότες, δηλαδή καταναλώνουν αλκοόλ πάνω από 10 χρόνια. Στις περιπτώσεις αυτές υπάρχουν προηγούμενα νοσηλειών και αποτυχημένων προσπαθειών για απεξάρτηση. Στα 2,5 χρόνια λειτουργίας της μονάδας είχαμε 122 κλήσεις και μας επισκέφθηκαν 92 άτομα. Οι 70 ήταν άνδρες και οι 22 γυναίκες. Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι ο αλκοολισμός συνδέεται με την κατάθλιψη. Η απεξάρτηση είναι δύσκολη και μακροχρόνια αφενός επειδή το αλκοόλ είναι νόμιμο, επομένως μπορείς να το βρεις παντού, αφετέρου γιατί υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή από το περιβάλλον του ασθενή» δηλώνει στο bangladeshnews.gr η Δώρα Σιζοπούλου, ψυχολόγος και Υπεύθυνη του Πολυδύναμου Ψυχοδιαγνωστικού Κέντρου ΚΕΘΕΑ.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ