ΑΝΕΡΓΟΙ ΜΕ…ΓΚΡΙΖΑ ΜΑΛΛΙΑ: ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΛΑΒΕΙ; ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΝΕΙΣ…
«Τι αισθάνομαι; Καταστροφή. Εξευτελισμό. Είμασταν νοικοκύρηδες και μας εξευτέλισαν. Τρέχουμε τώρα, στα γεράματα, για να βρούμε μια λύση στον ΟΕΑΔ. Τόσα χρόνια δουλειάς, δεν μετράνε δηλαδή; Τόσα χρόνια εργασίας πάνε χαμένα; Δουλεύω πάνω από 20 χρόνια, τα 13 απο αυτά, βαρέα και ανθυγιεινά. Και εγώ, και ο άνδρας μου, είμαστε άνεργοι. Μαζί και η κόρη μου. Έχει απομείνει μόνο ο γιος μου να προσπαθεί, να παλεύει, να προσπαθεί να κάνει κάτι. Με το που απολύθηκα, έφτιαξα τις βαλίτσες μου και πήγα στο χωριό μου, στην Μαυρούδα, προκειμένου να βρω ένα μεροκάματο. Και που; Στα χωράφια, στις αγροτικές καλλιέργειες. Ευτυχώς για εμένα, γνωρίζω κάποια πράγματα, περί αγροτικών εργασιών. Στην Θεσσαλονίκη, δεν έψαξα καν για δουλειά. Γιατί να ψάξω; Αφού δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Οι επιχειρήσεις κλείνουν, οι άνεργοι αυξάνουν. Με προβληματίζει όμως και το στεγαστικό μου δάνειο. Έως σήμερα κουτσά στραβά, τις πληρώναμε τις δόσεις, από σήμερα όμως τι κάνουμε; Για όλους αυτούς τους λόγους αισθάνομαι θλίψη. Το κράτος, όπως πάντα, αδρανεί. Ήθελα να ξέρω, για εμάς, ποιος θα νοιαστεί; Ήρθα να μου δώσουν ένα βοήθημα τριών μηνών, αλλά μου είπαν, πως πρέπει να έχω ένσημα από το 2015! Πως να έχω ένσημα από τότε; Αφού είμαι άνεργη. Μήπως νομίζουν, ότι θα σου κολλήσει ένσημα, όποιος σε φωνάξει στο χωράφι του, για δουλειά μιας ημέρας; Πάνε καλά; Μετά από τον ΟΑΕΔ, πηγαίνω στην Πρόνοια. Είμαι ανασφάλιστη, το βιβλιάριο μου έχει λήξει και πρέπει να αγοράσω και φάρμακα. Αν αρρωστήσω δηλαδή, τι γίνεται; Πεθαίνω;» αναρωτιέται εξοργισμένη στο bangladeshnews.gr, η 54χρόνη Ιακωβίδου Σοφία, άνεργη πάνω από 3 χρόνια μαζί με τον σύζυγο της. Απασχολούνταν ως υπεργολαβική εργαζόμενη, στον τομέα της καθαριότητας, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
Aυτό που φοβόντουσαν περισσότερο από όλα, συνέβη. Απολύθηκαν. Έχασαν τις δουλειές τους. Και τώρα, τι; Ποιος εργοδότης θα προσλάβει εργαζόμενο, άνω των 40 ετών, όταν η αγορά «ξεχειλίζει» από νεαρούς ανέργους που παρακαλούν για δουλειά, που είναι πρόθυμοι, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο, να εργαστούν σαν τα σκυλιά, ενδεχομένως ανασφάλιστοι, με πενιχρές απολαβές; Τι υπάρχει για τους άνεργους με τα…γκρίζα μαλλιά, πέρα από τις ουρές του ΟΑΕΔ, και το χτύπημα ατέλειωτων πορτών, έως ότου κάποιος, φιλοτιμηθεί και τους προσλάβει; Όχι βέβαια, με τους μισθούς και τα προνόμια που είχαν συνηθίσει, αλλά με μηνιάτικο λίγο πιο πάνω ή…και πιο κάτω ακόμη, από τον βασικό μισθό, με μισά ή και καθόλου ένσημα. Μόνο σπάνιο δεν είναι το φαινόμενο, ο/η σύζυγος να είναι επίσης άνεργος/η, όπως άλλωστε και τα παιδιά τους. Και την ίδια ώρα, οι απλήρωτοι λογαριασμοί συσσωρεύονται. Οι κίνδυνοι αυξάνονται. Το ίδιο και η απελπισία τους. Πως θα καταφέρουν να επιβιώσουν, όταν οι επιχειρήσεις έχουν «παγώσει» τις προσλήψεις και κοιτούν να κάνουν την δουλειά τους, με το χαμηλότερο δυνατό κόστος; Η πικρή αλήθεια για την μνημονιακή Ελλάδα είναι, ότι οι πιθανότητες πρόσληψης αυτών των ανθρώπων κινούνται στο μηδέν…Οι περισσότεροι έχουν ρίξει όλες τις ελπίδες τους, στα πεντάμηνα προγράμματα απασχόλησης του ΟΑΕΔ ή επιδιώκουν να φύγουν ακόμη και στο εξωτερικό. Αρκετοί εξ’αυτών, μάλιστα, βρίσκονται και στα δικαστήρια με τους πρώην εργοδότες τους, διεκδικώντας την καταβολή δεδουλευμένων και αποζημιώσεων. Διαδικασία ψυχοφθόρα και χρονοβόρα. Κλείνοντας, απαντούμε και εμείς καταφατικά στο ρητορικό ερώτημα, που θέτει το ρεπορτάζ μας. Γκρίζο μαλλί και προϋπηρεσία ισοδυναμεί με ανεργία, «νεανικά» μαλλιά χωρίς εμπειρία, ισοδυναμούν με εργασία υπό συνθήκες «γαλέρας»…
ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΝ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ, ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΜΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ…
«Eργαζόμουν σε μια ιδιωτική εταιρεία, ως διανομέας στα εμπορεύματα. Δούλεψα εκεί, περίπου 4 χρόνια, πριν με απολύσουν. Επικαλέστηκαν τι άλλο;…την κρίση. Ο μισθός μου ήταν λίγο πιο πάνω από τον βασικό. Με στεναχωρεί πολύ που έμεινα άνεργος, που έμεινα εκτός της αγοράς εργασίας. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος, ότι το κράτος καταβάλλει την μεγαλύτερη δυνατή προσπάθεια, για να προστατέψει και να εντάξει ξανά, στην αγορά εργασίας, τους άνεργους πολίτες του. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος, να διατηρήσω την αξιοπρέπεια μου, αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα. Οι εργοδότες ψάχνουν νέους σε ηλικία εργαζόμενους. Βάζουν πάντα…όριο ηλικίας. Έχω απευθυνθεί, μέχρι και σήμερα, σε κάμποσες μεγάλες εταιρείες για δουλειά. Βρήκα κλειστές πόρτες. Όλες επικαλέστηκαν την ηλικία μου. Ποιος θα προσλάβει ένα άτομο στην ηλικία μου; Μάλλον κανείς. Εντάξει, αυτοί ψάχνουν για νεότερους, θέλουν να κάνουν την δουλειά τους, αλλά και εμείς τι θα κάνουμε; Τι θα απογίνουμε; Αν αποκλειστούμε από την αγορά εργασίας, πως θα επιβιώσουμε; Και άντε, εγώ είμαι «φρέσκος» άνεργος, όπως λένε. Με τους μακροχρόνια άνεργους, τι γίνεται; Πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Επομένως, κάτι ξέρω και λέω, πως η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και ακόμη δυσκολότερη διαχείριση της» παραδέχεται απογοητευμένος στο bangladeshnews.gr, o45χρόνος, Φίλιππος Ντούλης, άνεργος εδώ και μερικούς μήνες.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ