ΑΓΡΙΝΙΟ: ΚΤΗΝΟΒΑΣΙΕΣ, ΚΑΨΙΜΟ & ΚΡΕΜΑΣΜΑ ΖΩΩΝ ΚΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ… «ΣΦΥΡΙΖΕΙ» ΑΔΙΑΦΟΡΑ

«Πολλές οι δηλητηριάσεις, πολλές και οι εγκαταλείψεις. Μιλάμε για καθημερινό φαινόμενο. Τα εγκαταλείπουν μάλιστα τα ζωάκια, σε περιοχές που δεν υπάρχει νερό και φαγητό. Η αποστολή μας είναι πολύ δύσκολη. Είμαστε εθελοντές και οι οικονομικές μας δυνατότητες είναι περιορισμένες. Το παλεύουμε όμως, όσο μπορούμε. Από περιστατικά ενεργητικής κακοποίησης, όσα θέλετε: Πριν μια εβδομάδα, κάποιοι έδεσαν ένα σκύλο σε θάμνους και έβαλαν φωτιά, με σκοπό να κάψουν την ζωούλα αυτή…ζωντανή. Ευτυχώς παρενέβη η Πυροσβεστική Υπηρεσία, έσβησε την φωτιά και το σκυλί σώθηκε. Συμβαίνουν όμως και…κτηνοβασίες. Μας ειδοποιούν, αλλά με το που φτάνουμε, οι δράστες εξαφανίζονται. Ο τόπος εδώ είναι άγριος. Ποιο ζώο να προλάβεις να σώσεις; Στα χωριά γίνεται χαμός. Κρεμάνε ζώα, τα πετάνε στο ποτάμι για να πνιγούν, τα έχουν δεμένα όλη την ημέρα στον ήλιο και στην βροχή, χωρίς φαγητό και σκέπαστρο. Κάνουμε συστάσεις στους ανθρώπους αυτούς, προκειμένου να σταματήσουν να κακοποιούν τα ζώα τους, και μετά συμβαίνει κάτι πολύ παράξενο: Τα ζώα αυτά εξαφανίζονται…μυστηριωδώς. Τους ρωτάμε που πήγαν τα σκυλιά, και δεν μας απαντάει κανείς. Όλα τα στόματα είναι κλειστά. Μας κάνουν καταγγελίες για κακοποιήσεις, αλλά όταν τους λέμε να έρθουν μαζί μας στην αστυνομία και να κατανομάσουν τον δράστη, όλοι κάνουν πίσω. Κυρίως, γιατί φοβούνται. Άλλοι λένε, «δεν μπορώ να το κάνω αυτό, είναι γείτονας». Σε όλο τον νομό γίνεται αυτό. Δεν ενδιαφέρονται όταν βλέπουν βαρελόσκυλα ή σκυλιά χωρίς τρίχωμα που έχει φαγωθεί από ψύλλους ή τσιμπούρια, και στο τέλος καταλήγουν. Απλά, δεν τους νοιάζει. Μην νομίζετε πάντως, πως τα περιστατικά αυτά συμβαίνουν μόνο στα χωριά. Το ίδιο ισχύει και για την πόλη» παραδέχεται απογοητευμένη στο bangladeshnews.gr, η Παρασκευή Αναγνωστοπούλου, πρόεδρος της Φιλοζωϊκής Οργάνωσης Αγρινίου.

Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΔΡΑΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΩΝ…

«Πόσες φορές έχουμε πάει στην αστυνομία για καταγγελίες, γνωρίζοντας και εμείς και αυτοί, τον δράστη, και ξέρετε τι μας είπαν; «Λυπηθείτε τον». Αν είναι δυνατόν. Και όμως, τέτοια πράγματα ακούμε. Από την στιγμή που δεν έρχεται να καταθέσει ο αυτόπτης μάρτυρας, αυτός δηλαδή που είδε τον δράστη να κακοποιεί το ζώο, δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα.Οι αστυνομικοί επίσης αγνοούν την νομοθεσία που προστατεύει τα ζώα. Ο δήμος από την πλευρά του, πέρα από ορισμένες στειρώσεις, δεν κάνει απολύτως τίποτα. Ενημερωνούμε τους κατοίκους των χωριών, τους μαθητές των σχολείων σχετικά με τα δικαιώματα των ζώων και τις κυρώσεις που επιφυλάσσει η νομοθεσία σε όποιον κακοποιεί ζώα, αλλά δεν βλέπουμε αποτελέσματα. Οι κακοποιήσεις συνεχίζονται ακάθεκτες. Όσοι ασχολούμαστε με τα ζώα, έχουμε αρρωστήσει με αυτά που αντικρίζουμε καθημερινά. Να φανταστείτε πως διατηρούμε καταφύγιο με…72 ζωάκια και δεν λαμβάνουμε βοήθεια από πουθενά».

Δεν έχει απομείνει ούτε ένα μέρος στην Ελλάδα, όπου τα ζώα να είναι ασφαλή. Ένα μέρος, όπου οι άνθρωποι θα διαθέτουν την απαιτούμενη παιδεία και ευαισθησία για να αντιληφθούν, ότι απέναντι τους έχουν ζωντανές υπάρξεις και όχι άψυχα αντικείμενα τα οποία μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Συνοδευτική της εγκληματικής αμάθειας/αναισθησίας/αδιαφορίας των ελλήνων κατοίκων, η απροθυμία των δημοτικών αρχών αλλά και της αστυνομίας να συνδράμουν ουσιαστικά το έργο μαχητικών φιλοζωϊκών οργανώσεων και σωματείων, τα οποία προσπαθούν να σώσουν από τα νύχια ανθρωπόμορφων κτήνων, ανήμπορες υπάρξεις που αδυνατούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Οι δημοτικές αρχές έχουν κρυφτεί «βολικά» πίσω από την χιλιοειπωμένη δικαιολογία της έλλειψης πόρων και προσωπικού, προκειμένου να ξεμπερδεύουν στα γρήγορα με ορισμένες στειρώσεις, αφήνοντας τα ζώα, βορά στις ορέξεις του κάθε διεστραμμένου βασανιστή. Από την άλλη, η κινητοποίηση των αστυνομικών αρχών είναι υποτυπώδης, καθώς πολλοί εθελοντές μας διαβεβαίωσαν ότι οι… «προστάτες του νόμου» αγνοούν επιδεικτικά την νομοθεσία που προστατεύει τα ζώα. Η έλλειψη πρόθυμων μαρτύρων που θα κατανόμαζαν τους δράστες επαχθών περιστατικών κακοποίησης, κάνει ακόμη πιο δύσκολη την αποστολή των φιλόζωων να περιορίσουν τα κρούσματα αυτά. Στην Αιτωλοακαρνανία η κατάσταση τείνει να καταστεί…μη περιγράψιμη. Είναι δυνατόν εν έτει 2016 να υφίστανται κρούσματα κτηνοβασίας, δίποδα όντα να δολοφονούν εν ψυχρώ και με κανιβαλικό σαδισμό τετράποδα, χωρίς να τους ενοχλεί κανείς; Είναι δυνατόν να θεωρούν την ατιμωρησία τους δεδομένη; Πυροβολισμοί, κάψιματα, επιδεικτικές κρεμάλες και πάει λέγοντας. Θα ισχυριστεί κάποιος, και δυστυχώς θα έχει δίκιο, πως από την στιγμή που η επαρχιακή «omerta» συγκαλύπτει αποτελεσματικά τους δράστες, σε συνδυασμό με την αδιαφορία των τοπικών κοινωνιών και την διαχρονική αναποτελεσματικότητα δημοτικών και διωκτικών αρχών, το έδαφος καθίσταται πρόσφορο για τον κάθε ασυνείδητο να επιδοθεί στο «σπορ» του, χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς. Η πρακτική πάντως των ανθρώπων που ζουν σε χωριά να μην καταγγέλουν ενα δολοφόνο για να μην τους κόψει την… «καλημέρα» παραμένει αδιανόητη.

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. ΣΤΗΝ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ…

«Αντιμετωπίζουμε ακραία περιστατικά κακοποίησης που καταδεικνύουν το πολύ χαμηλό παιδείας του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Μαζί με την Κρήτη δυστυχώς, είναι τα χειρότερα μέρη για να είσαι…ζώο. Στις φόλες δεν θα αναφερθώ, ανήκουν πλέον στα…light περιστατικά. Συχνότατοι οι πυροβολισμοί, το κάψιμο ζώων, το κρέμασμα. Ειδικότερα το κρέμασμα, θεωρείται πολύ συνηθισμένο. Τα κρεμάνε και τα αφήνουν στα δέντρα, για να τα βλέπουν οι περιστατικοί. Τα θύματα τους, τα αντικρίζουν ακόμη και τα παιδιά. Δεν φαίνεται όμως να απασχολεί κανέναν, αν ένα παιδί τραυματίζεται ψυχικά από αυτό που βλέπει. Τα μικρά παιδιά δεν θα έπρεπε ποτέ να βλέπουν τέτοια πράγματα. Αλλά δυστυχώς τα περιστατικά είναι τόσα πολλά, που δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά. Κάθε φορά που γεννάει μια σκυλίτσα, την οποία οι ιδιοκτήτες της, δεν φρόντισαν να την στειρώσουν, βάζουν τα κουτάβια σε μια σακκούλα και την πετάνε στο ρέμα, στο ποτάμι, στα σκουπίδια. Γεμάτοι οι κάδοι σκουπιδιών με νεογνά. Πολλά από αυτά τα έσωσαν τελευταία στιγμή οι εθελοντές, τα πήραν μαζί τους και τα μεγάλωσαν. Έχω αναλάβει και εγώ τέτοια ζωάκια. Δυστυχώς αυτή η συμπεριφορά κατατάσσει την Ελλάδα στην κατηγορία του… «Μεσαίωνα». Αφήστε δε, που έχουμε κυριολεκτικά ξεφτιλιστεί στα βλέμματα των διεθνών μας φίλων. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν επιθυμούν να ταξιδέψουν στην Ελλάδα λόγω των κρουσμάτων κακοποίησης. Η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί, αν η Δικαιοσύνη και τα ελληνικά σχολεία δεν αναλάβουν ενεργότερο ρόλο» τονίζει η Εύα Σκεντέρη, εκπαιδευτικός και εθελόντρια της Φιλοζωϊκής Οργάνωσης Αγρινίου.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ