ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΗ ΚΑΜΑΡΙΕΡΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ: «ΔΟΥΛΕΥΑ ΣΑΝ ΤΟ ΣΚΥΛΙ, ΓΙΑ ΨΙΧΟΥΛΑ. ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΑ»
«Xτυπάει το τηλέφωνο μου, ήταν η υπεύθυνη καθαριότητας του ξενοδοχείου «Capsis» στην Θεσσαλονίκη, όπου με καλούσε να ορίσουμε ραντεβού, για δεύτερη φορά, και μαζί, έπρεπε να προσκομίσω και ένα φάκελο δικαιολογητικά(μέχρι και πιστοποιητικό ποινικού μητρώου). Μετά από ένα μαραθώνιο, καταφθάνω στο ραντεβού, κουβαλώντας, ότι μου ζητήθηκε. Με οδήγησε στο λογιστήριο για να μάθω το ακριβές ποσό του μισθού μου και να προχωρήσουμε στην πρόσληψη. Κάπου εκεί ξεκίνησαν τα όργανα, αφού η υπεύθυνη προσωπικού του ξενοδοχείου με ενημέρωσε, ότι ο μισθός μου θα είναι 490 ευρώ καθαρά, για 8,5 ώρες απασχόληση. Την ρώτησα ευγενικά, γιατί δεν ακολουθούν την σύμβαση των ξενοδοχοϋπαλλήλων που υπεγράφη τον Φεβρουάριο, και η απάντηση που πήρα ήταν, ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να την ακολουθήσουν. Ο μισθός θα διαμορφωνόταν με βάση την Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Μου έδωσαν μάλιστα και το περιθώριο…να το σκεφτώ. Στην συνέχεια, ήρθε η υπεύθυνη καθαριότητας να με παραλάβει από το λογιστήριο και με οδήγησε σε ένα χώρο, όπου θα μας έκανε μια μικρή ενημέρωση», δηλώνει στο bangladeshnews.gr, η Γ.Κ.
ΟΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΝ…ΜΕ ΕΧΘΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ
«Προφανώς δεν άρεσε καθόλου το γεγονός, ότι γνώριζα τα δικαιώματα μου, και έτσι βρέθηκα μπροστά σε μια κλειστή πόρτα, με την υπεύθυνη προσωπικού και καθαριότητας να συζητούν…για το εργασιακό μου μέλλον. Λίγα λεπτά αργότερα, ρωτήθηκα από την υπεύθυνη προσωπικού, με πολύ ύφος, αν έχω όρεξη να δουλέψω, και αν όχι, να έφευγα, για να μην…σπαταλούσα τον χρόνο τους. Της απάντησα, ότι υπάρχει όρεξη για δουλειά, και επειδή δεν είχα άλλη επιλογή, κατευθυνθήκαμε στο σημείο, που θα γινόταν η ενημέρωση. Ήμουν μαζί με μια άλλη κοπέλα, η οποία άκουγε, με μεγάλη προσοχή τις «διαταγές» που μας δίνονταν. Σε αυτό το μεγάλο, ιστορικό ξενοδοχείο, έπρεπε να τηρηθούν συγκεκριμένες διαδικασίες και συμπεριφορές, αν θέλαμε να διατηρήσουμε την θέση μας. Όταν ρωτήσαμε την υπεύθυνη, αν υπάρχει συνέπεια στις πληρωμές, μας εξιστόρησε, ότι πριν από κάποια χρόνια, αυτή μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό, έμειναν απλήρωτοι για 8 μήνες. Με περισσό…ηρωϊσμό, πρόσθεσε, πως δεν υπήρχε περίπτωση να πουλήσει την επιχείρηση, από την οποία έφαγαν τα παιδιά της, όπως έκαναν άλλοι συνάδελφοι της…που αναγκάστηκαν να φύγουν».
ΔΟΥΛΕΥΑ ΣΑΝ ΤΟ ΣΚΥΛΙ. ΕΝΙΩΣΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΧΑ ΠΑΕΙ ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ…
«Την ρώτησα, τι προβλέπεται για τον κάθε εργαζόμενο που δεν λαμβάνει βοήθεια από πουθενά. Τι θα τρώει, πως θα πληρώνει το ενοίκιο του, σε περίπτωση καθυστέρησης του μισθού. Ηταν το δεύτερο καμπανάκι που δεν μου άρεσε, αλλά όταν έχεις φτάσει στο σημείο να στερείσαι… ακόμη και το φαγητό σου και να μην μπορείς να εκπληρώσεις βασικές ανάγκες, τότε κάνεις στην άκρη τα πάντα, προκειμένου να επιβιώσεις. Σκέφτηκα να δοκιμάσω, και βλέπουμε, είπα στον εαυτό μου. Η άλλη κοπέλα μετά την ενημέρωση, δεν εμφανίσθηκε καν. Τα συμπεράσματα δικά σου… Η πρόσληψη έγινε. Μετά αντίκρισα…το χάος. Θα έπρεπε να καθαρίζω μόνο…μπάνια, μέχρι να κρίνουν οι παλιές, μαζί με την υπεύθυνη, πως έχω εκπαιδευτεί επαρκώς για να αναλάβω μόνη μου δωμάτια. Απουσία…σφουγγαρίστρας, με ένα πανάκι μόνο, έπρεπε, αφού πλύνω ολόκληρο το μπάνιο, να γυαλίσω επιφάνειες και πλακάκια, χωρίς να αφήσω σταγόνα, και στο τέλος, να πέσω στα γόνατα, προκειμένου να εντοπίσω ατέλειες. Όπως το ακούς φίλε μου, στα τέσσερα, με ένα πανί, όπως την εποχή της γιαγιάς μου. Τα δωμάτια περισσότερα, από όσα μπορεί να αντέξει η φαντασία, οι ανθρώπινες αντοχές και ο νόμος… Πέρασα όλη την ημέρα στα 4, καθαρίζοντας μπάνια. Μαζί μου είχα και μια παλιά καθαρίστρια, η οποία ξεσκόνιζε και έστρωνε κρεβάτια».
ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑ ΑΛΛΟ. ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΑ…
«Ενημερωθήκαμε επίσης, ότι θα σχολάσουμε μια ώρα νωρίτερα, και ότι θα την χρωστάμε για την επόμενη φορά που θα χρειαστεί. Στα χαρτιά, μας σχόλασαν δύο ώρες νωρίτερα. 1 ώρα δηλαδή, τους την κάναμε δώρο. Και να πω, ότι θα μας πλήρωναν. Ότι υπερωρίες είχαμε μαζέψει, θα τις συγκέντρωναν, και στο τέλος του έτους, θα παίρναμε ως αντίτιμο…ρεπό. Έτσι μας είπαν. Γιατί να τους πιστέψω όμως, όταν αυθαίρετα σε χρεώνουν περισσότερες ώρες; Πήγα να μιλήσω, αλλά με τράβηξαν πίσω οι συνάδελφοι. «Έτσι είναι εδώ. Τουλάχιστον πληρώνουν», με πληροφόρησαν. Με έπνιγε το δίκιο, αλλά η γαμημένη η ανάγκη βλέπεις…Εκεί πατάνε όλοι…Στην ανάγκη σου…Με δύο πτυχία στην τσέπη και με δύο ξένες γλώσσες, να σκύβεις το κεφάλι, μην τολμώντας να αρθρώσεις κουβέντα, με τον φόβο ότι θα χάσεις την θέση σου. Τις επόμενες ημέρες, δουλέψαμε αρκετές ώρες παραπάνω, έπεσε βέβαια και λίγο «ψαλιδάκι» από την υπεύθυνη. Αφού είδα και απόειδα, συνειδητοποίησα ότι αυτή η κατάσταση θα με εξοντώσει. Μάζεψα όση αξιοπρέπεια μου είχε απομείνει και παραιτήθηκα…».
ΜΗΝ ΠΑΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ, ΟΤΙ ΕΠΑΘΑ ΕΓΩ…
«Άλλη μια παραίτηση καμαριέρας. Πόσες άραγε έχουν περάσει από εκεί; Ευτυχώς, πήρα τα δεδουλευμένα μου, με συνοπτικές διαδικασίες, και έφυγα ανακουφισμένη. Ο λόγος που τα λέω, είναι γιατί δεν θέλω να πέσουν και άλλες κοπέλες στην ίδια παγίδα που έπεσα και εγώ. Τζάμπα χαρά και μετά ταλαιπωρία».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ