«ΑΧΕΠΑ»: ΣΤΑ…ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΔΕΚΑΔΕΣ ΑΣΤΕΓΟΙ
Δεν υπήρχε κανείς να με ρωτήσει ποιος είμαι και τι κάνω τέτοια ώρα στο νοσοκομείο. Ο αισθητήρας ενεργοποιήθηκε, οι πόρτες άνοιξαν. Βρέθηκα μέσα στο άδειο «ΑΧΕΠΑ» σε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα από την στιγμή που πάρκαρα το μηχανάκι μου. Άρχισα να κόβω βόλτες προκειμένου να εντοπίσω τον στόχο μου. Χρειάστηκε λιγότερο από 1 λεπτό για να βρω την πρώτη ομάδα αστέγων. Κοιμόντουσαν πάνω…στα καλοριφέρ. Και οι δυο ροχάλιζαν και παραμιλούσαν. Ένας είχε βγάλει τα παπούτσια του και δίπλα του υπήρχε ένα τάπερ με φαγητό. Άλλος είχε κουρνιάσει πίσω από το κουβούκλιο υποδοχής. Συνέχισα να ψάχνω. Βρήκα και άλλους. Κάποιοι κοιμόντουσαν, άλλοι κοιτούσαν το κενό και ορισμένοι συζητούσαν μεταξύ τους. Θεσσαλονίκη, Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016. Ώρα: 01:15. Τοποθεσία: Νοσοκομείο «ΑΧΕΠΑ». Το πιο…in καταφύγιο αστέγων στην πόλη. Μεγάλοι χώροι, θέρμανση, ησυχία και…μπόλικη απελπισία. Η πόλη έχει μετατραπεί τα τελευταία χρονια σε ένα τεράστιο Υπνωτήριο Αστέγων. Βρίσκονται παντού. Φιγούρες μοναχικές με κενό βλέμμα. Έχουν «καταλάβει» δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες σε μια προσπάθεια να παραμείνουν ζεστοί και ζωντανοί. Πάνω στα δικά τους λάθη προστέθηκαν τα μνημόνια, και ο «στρατός» τους έκτοτε ολοένα και μεγαλώνει. Είναι βυθισμένοι στον ύπνο της ανάγκης…
ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΙ
«Έρχονται διαρκώς στο ΑΧΕΠΑ για να βγάλουν τα βράδια τους. 40,50 άτομα. Επιλέγουν χώρους σκοτεινούς, ήσυχους και αφύλαχτους. Έτσι και αλλιώς γνωρίζουν καλά την γεωγραφία του νοσοκομείου. Οι περισσότεροι από αυτούς έρχονται χρόνια. Πρόκειται για άτομα που δεν ενοχλούν, διακριτικά. Με το που ξημερώσει, ντύνονται και φεύγουν. Ελάχιστοι είναι αυτοί που δημιουργούν προβλήματα. Είναι οι περιθωριακοί αυτοί που δεν κάθονται ήσυχα. Το προσωπικό του νοσοκομείου από την άλλη, τους φροντίζει με δικά του έξοδα. Τους αγοράζει φαγητό, καφέδες, τους φέρνει ρούχα, σε ορισμένους μάλιστα δίνουν χρήματα. Όταν η κατάσταση και η συμπεριφορά τους είναι ελεγχόμενη, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, ας κάτσουν στο νοσοκομείο. Είναι άστεγοι και πρέπει να τους προστατέψουμε από τις άσχημες συνθήκες. Όταν όμως δημιουργούν προβλήματα σε προσωπικό και ασθενείς πρέπει να απομακρύνονται. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για νοσοκομείο. Το θέμα με τους άστεγους φανερώνει και την παντελή απουσία φύλαξης του νοσοκομείου. Τις βραδινές ώρες όποιος θέλει μπαίνει, όποιος θέλει βγαίνει. Μπορεί άνετα κάποιος, χωρίς να τον πάρει είδηση κανείς, να τρυπώσει στον χώρο, να κλέψει εξοπλισμό και να εξαφανιστεί σαν κύριος. Και αυτό λόγω της έλλειψης προσωπικού» δηλώνει στο bangladeshnews.gr o Χαράλαμπος Κοροξενός, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων «ΑΧΕΠΑ».
«Με συγκίνησε ένα κύριος, που είδα πρόσφατα να κοιμάται στα παγκάκια εντός του νοσοκομείου. Φρεσκοξυρισμένος, με σακίδιο στην πλάτη. Σίγουρα νεοάστεγος. Όταν τον ρώτησα αν χρειάζεται κάτι, αν θέλει να του προσφέρω κάτι, μου απάντησε ότι σήμερα είναι η πρώτη του μέρα που κοιμάται έξω. Δεν θέλησε να του δώσω τίποτα, ήταν απλά ευχαριστημένος που κοιμήθηκε κάπου ζεστά και όχι έξω στο κρύο».
ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΕΞΩ, ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ
«Προτιμούν για λόγους ασφαλείας τα νοσοκομεία. Φοβούνται τους ανοιχτούς χώρους, γιατί ποιος ξέρει τι μπορεί να τους συμβεί εκεί. Επίσης στα νοσοκομεία προφυλάσσονται και από το κρύο. Προσπαθούν να είναι διακριτικοί, να μην πολυφαίνονται. Αποζητούν ασφάλεια, ζεστασιά και ξεκούραση. Πολλοί άστεγοι προτιμούν τις εφημερίες των νοσοκομείων για να χάνονται στο πλήθος και να μην τους ενοχλεί κανείς. Κυρίως, για να μην τους διώχνουν τα security. Aυτά μας λένε στις αναφορές τους όταν έρχονται στο Κέντρο Ημέρας. Ουσιαστικά, οι άστεγοι αυτοί αποφεύγουν το Υπνωτήριο και τους ξενώνες. Θέλουν να είναι ελεύθεροι, αυτόνομοι, να μην περιτριγυρίζονται από άλλα άτομα. Δεν τους αρέσει η συγκατοίκηση» υποστηρίζει η Νένα Λιόντα, Συντονίστρια Κέντρου Ημέρας Αστέγων PRAKSIS στην οδό Μοναστηρίου στην Θεσσαλονίκη.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ