ΟΙ ΓΕΝΝΑΙΕΣ ΤΗΣ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ: ΤRANS ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΟΝΑΝΕ…(ΠΟΛΥ)

Για δυο βράδια με συντρόφευε η ατυχία. Οι εξορμήσεις μου πέριξ της Γιαννιτσών και των λοιπών παράδρομων με κρατούσαν καθηλωμένο στο «μηδέν». Οι μόλις…δύο τραβεστί που εντόπισα αρνήθηκαν να μου παράσχουν την παραμικρή πληροφορία, από την μία μάλιστα κινδύνεψα να τις «αρπάξω». Οι μυς στα χέρια της όμως «έπνιξαν» εν τη γενέσει τους τις όποιες αντιδράσεις μου στις βρισιές της…Δεν την αδικώ. Οι δρόμοι ήταν άδειοι, ο καιρός κρύος. Ούτε και εγώ θα ήμουν ιδιαίτερα πρόθυμος να μιλήσω σε ένα τύπο με μαύρο μπουφάν, πατικωμένα μαλλιά από το κράνος, αξύριστο, με στυλό που προεξείχε από την τσέπη και ένα μεγάλο σημειωματάριο στο χέρι.
Πως μου ήρθε η ιδέα για το ρεπορτάζ αυτό; Γιατί δεν είμαι στα μπλόκα με τους αγρότες; Έβγαινα προχθές από το σπίτι ενός φίλου εκεί κοντά όταν σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο για να φουλάρω το μηχανάκι μου. Ο υπάλληλος που ξεκινούσε εκείνη την ώρα την βάρδια του δεν είχε ψιλά για να μου «χαλάσει» το 50ευρώ που του έδωσα και έτσι περίμενα ώσπου να βρει ρέστα. Μπροστά μου ένα αμάξι με μια τραβεστί. Μέσα σε 5 λεπτά πάνω από 6 αυτοκίνητα σταμάτησαν και της έπιασαν κουβέντα. Ο έκτος οριστικοποίησε την απόφαση μου. Μετά από συνομιλία δευτερολέπτων παρκάρε το αυτοκίνητο του δίπλα σχεδόν από το μηχανάκι μου και «πήδηξε» στο μικρό όχημα. Αναρωτήθηκα πως χωράνε δύο δίμετρα άτομα μέσα εκεί…Οι Θεσσαλονικείς έχουν λεφτά για τέτοια γούστα λοιπόν; «Ψωνίζουν» και «ψωνίζονται» τόσο απλά;…και κυρίως: Οι προτιμήσεις έχουν αλλάξει;

ΕΛΕΑΝΑ

Όμορφη. Αναμφίβολα έξυπνη. Απαντά θετικά στο αίτημα μου για συνέντευξη και ταυτόχρονα ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού. Αποπνέει ένα διακριτικό άρωμα. Αντιλαμβάνομαι ότι η προοπτική μιας συζήτησης δεν την αφήνει αδιάφορη. Ξεκινά να μιλά. Εξαιρετική άρθρωση, πλούσιο λεξιλόγιο, τεκμηριωμένα επιχειρήματα. Δεν είναι τυχαία. «Σεξουαλικός προσανατολισμός, ταυτότητα φύλου, κοινωνικός ακτιβισμός, Αριστερά, ανθρώπινα δικαιώματα, προσωπικές ευαισθησίες, έρωτας, πόνος, απόρριψη, σεξ». Ξέρει να συνδιαλέγεται και ξέρει τι λέει γιατί τα λόγια της τα έχει ζήσει και τα ζει στο πεζοδρόμιο, μέσα σε ένα μικρό κόκκινο αμάξι. Και αυτή δημοσιογράφος είναι με τον τρόπο της…

«Να ξέρεις ότι έχω μαλώσει με γελοίους δημοσιογράφους από διάφορα site γιατί με ρώτησαν χίλιες δύο βλακείες και έγραψαν άλλες τόσες. Απλά σε προειδοποιώ. Αν δημοσιεύσεις αυτά που θα σου πω σίγουρα θα βρω τον μπελά μου, αλλά δεν πειράζει…Απο που να ξεκινήσω; Τα τελευταία 5 χρόνια, τα χρόνια της κρίσης, η συμπεριφορά του κόσμου, ειδικότερα απέναντι στις trans, έχει χειροτερέψει πολύ. Η πίεση που αισθάνονται είτε στο σπίτι τους, είτε στη δουλειά τους πρέπει να είναι τεράστια και θέλουν κάπου να ξεσπάσουν. Αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ξεσπάσει κάποιος. Μπορεί να είναι λεκτικός, κάποιος να με πει «γερόπουστα, κωλοτραβέλι», να μου σπάσει το αμάξι ή να μου πετάξει νερό. Η να θέλει απλά να τον πηδήξω ή να με πηδήξει. Ολοένα και περισσότεροι πλέον είναι παθητικοί. Δεν ξέρω τους λόγους. Μπορεί να είναι η καταπιεσμένη τους επιθυμία, μέσα τους να βρίσκεται μια ψυχαναγκαστική trans, να θέλουν να δοκιμάσουν κάτι για πρώτη φορά, να ήταν πάντα έτσι και να το κατάλαβαν αργά, παρά τον γάμο και τα παιδιά. Θα ξαφνιαστείς αν μάθεις πόσα αμάξια σταματούν δίπλα στο δικό μου και οι οδηγοί με ρωτάνε αν ο πούτσος μου είναι μεγάλος, αν είναι χοντρός, αν έχει διάρκεια η στύση μου. Πράγματα που θα ρωτούσε μια γυναίκα δηλαδή».

 «Δεν θέλω γυναικωτούς στο κρεβάτι μου. Θέλω άνδρες με τα όλα τους. Με προτιμούν αρρενωποί οικογενειάρχες, όπως και εγώ άλλωστε προτιμώ αρσενικούς παίδαρους. Με αυτούς κάνεις το καλύτερο «κρεβάτι». Δεν θέλω «σκύλες» και αδελφούλες. Θέλω ο άνδρας που πηδάω να ζορίζεται, να το καταλαβαίνει, να φουσκώνουν τα «φτερά» στη πλάτη του από τον πόνο. Αυτό μου αρέσει. Είναι η δουλειά μου που με έκανε κωλομπαρά. Κάποτε «πήρα» μπαμπά και γιο μαζί. Και ο μπαμπάς μετά πήδηξε τον γιο. Μην με κοιτάς έτσι. Πως νομίζεις ότι ξεκίνησαν οι περισσότεροι τραβεστί; Κάποιος μπαμπάς, θείος ή ξάδελφος έβαλε το «χεράκι» του εκεί κάτω όταν ήταν μικροί, για να μην πω και τι άλλο…».

«Ότι ακούς εσύ στη δική σου δουλειά, ακούω και εγώ στη δική μου. Μου μιλάνε για τις οικογένειες τους, για προβλήματα υγείας, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην δουλειά τους εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης. Είναι η κλασική τους δικαιολογία όταν θέλουν να κάνουν πολλά πράγματα μαζί μας με λίγα λεφτά. Να ξέρεις πάντως ότι οι πελάτες σήμερα θέλουν όλο το «πακέτο». Και το ζητούν ακόμη και όταν δεν έχουν λεφτά. Ή έστω και με 10 ευρώ. Και μιλάμε για τσιμπούκι χωρίς προφυλακτικό, για σεξ χωρίς προφυλακτικό. Επικίνδυνα πράγματα που δεν τα κάνω».

ΝΙΚΟΛ (Η κυρία εξ΄αριστερών)

Ένα αμάξι σταματά δίπλα μας. Η Ελεάνα με συστήνει στη Νικόλ. Συνάδελφος. Εξίσου εντυπωσιακή και ετοιμόλογη. Σταματά λίγο πιο μπροστά περιμένοντας πελάτη. Τελειώνω με την Ελεάνα, την αποχαιρετώ και εισβάλλω στο όχημα της ψηλόλιγνης φιγούρας που ακούει house. «Τρελαίνομαι για την μουσική αυτή» με πληροφορεί και την ίδια ώρα χτυπά το κινητό της. «Καλή μου πάρε με σε λίγο γιατί τώρα δίνω συνέντευξη» λέει και χαμογελά πονηρά. Μου δίνει την εντύπωση ότι είναι πιο σκληρή από την Ελεάνα. Σίγουρα πιο επιφυλακτική. Κοφτές, σύντομες αλλά περιεκτικές  προτάσεις. Δεν έχει νόημα να ζητήσεις διευκρινίσεις. Η συνέντευξη είναι σύντομη. Λέω καληνύχτα και αποχωρώ…»Κοίτα να βγει καλό» μου λέει.

«Πάνω από όλα ζητούν να γαμηθούν. Να σε γλείψουν, να στον «παίξουν», να στηθούν στα τέσσερα. Αλλά «παίζουν» και άλλα «κόλπα». Από τα πιο «χαλαρά» όπως ποδολαγνεία μέχρι και τα πιο «ζόρικα». Ουρολαγνεία, κοπρολαγνεία. Στην Αθήνα επειδή έχουν ξεπεράσει όλα τα όρια και έχουν δοκιμάσει τα πάντα, υπάρχουν πελάτες που ζητούν να τους χέσουν ή να τους κατουρήσουν. Όσο για το αν μας προτιμούν αρρενωποί άνδρες, κοινώς «παιδαράδες», αυτό εννοείται. Αυτή είναι η πελατεία μας έτσι και αλλιώς. Όμορφοι άντρακλες. Πριν από λίγο καιρό μου ήρθε ένας από τα μπουζούκια και κάτω από το κοστούμι του φορούσε «πλήρη εξάρτυση». Baby doll και ζαρτιέρες. Και στο κρεβάτι…σκέτες γυναίκες. Κανονικά. Μην παραξενεύεσαι. Αυτά συμβαίνουν συνέχεια. Προϋπήρχαν. Δεν αφορά έναν αλλά πολλούς. Το ποσοστό αυτών που «ψάχνονται» για να τον «πάρουν» είναι μεγαλύτερο από αυτό που σου είπε η Ελεάνα. Δεν είναι οι 6 στους 10, είναι οι 8 στους 10″.

«Στα σεντόνια μου έχει «κυλιστεί» γνωστός κόσμος. Δεν μπορώ να σου πω ονόματα αλλά αν τους έβλεπες έξω θα τους αναγνώριζες αμέσως. Δεν είναι όμως όλοι οι πελάτες διάσημοι. Έχω και απλούς ανθρώπους. Η κρίση μας μετέτρεψε και σε ψυχολόγους δυστυχώς. Από τον πελάτη ακούς τα πάντα για την οικογενειακή και επαγγελματική του ζωή. Ότι θέλει να κλείσει το μαγαζί του, ότι τα παιδιά του παντρεύτηκαν και δεν τον επισκέπτονται λόγω οικονομικών προβλημάτων κτλ. Πολλοί από αυτους ζητούν κατανόηση και τρυφερότητα. Εγώ προσωπικά το βαριέμαι όλο αυτό. Δεν μπορώ να τους ακούω. Με κουράζει. Και σε τελική ανάλυση, είμαι επαγγελματίας. Βρίσκομαι εδώ για να κάνω μια δουλειά και να πληρωθώ. Αν η δουλειά με έχει «ατσαλώσει»; Φυσικά. Κρατάω πάντα άμυνες. Έχουν δει πολλά τα μάτια μου».

Εγώ από την άλλη δεν πίστευα στα μάτια μου. Ακόμη μια κυρία ήταν πρόθυμη να μου μιλήσει. Δεν είπε πολλά, παρά μόνο μου εκμυστηρεύτηκε ότι μέρος του πελατολογίου της προέρχεται από το πιο…ανδροπρεπές κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Με το που ξεστόμισε τα λόγια αυτά απομακρύνθηκε γρήγορα σαν να φοβήθηκε και η ίδια την αποκάλυψη της. Δεν ξέρω αν είπε αλήθεια ή ψέματα. Δεν μπορώ όμως να μην σκεφτώ τον αντίκτυπο που θα είχε αυτή η πληροφορία σε περίπτωση που αποδεικνύονταν έγκυρη. Αν χρειάστηκε η αποδοχή και η ψήφιση του τρίτου μνημονίου από την «Πρώτη Φορά Αριστερά» για να ξεδιαλύνει οριστικά τον μύθο μιας ριζοσπαστικής διαχείρισης της πολιτικής κατάστασης εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, τι θα χρειαζόνταν για να καταρρεύσει ως πύργος με τραπουλόχαρτα το προσωπείο ενός κόμματος με συχνές αναφορές στη macho συμπεριφορά των αρχαίων μας προγόνων; Έτσι και αλλιώς,  θα πουν οι ιστορικοί, η γενναία και ένδοξη αρχαιότητα μας ήταν εν πολλοίς…και κουνιστή.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΛΣΑΜΙΔΗΣ